Ανυπαρξία Κρύπτεσθαι Φιλεί

Αν δεις κάποιον να γέρνει

είναι γιατί τον βαραίνει ο θάνατος.

Σπρώχνει το βλέμμα του απ' τον ήλιο προς το χώμα.

Τον οδηγεί στην αθανασία 

μιας ανυπαρξίας που κρύπτεσθαι φιλεί.

Και μοιάζει ολόκληρη αυτή την ήτα

να την νικούν 

σαν νικούν τη βαρύτητα

τα πουλιά

μόνο τα χέρια αυτών που σ' αγαπούν

κι αυτών που δεν σε ξέρουν.

Αν κάποιον δεις να γέρνει

είναι γιατί βαραίνει αδειάζοντας από αγάπη

ή γιατί έχει γεμίσει με στοργή.

Τυχαία δεν γίνονται τα πράματα γενικώς

παρά μόνο σαν αφορούν τον άνθρωπο,

αυτό το ον που την κάνει με ελαφρά

ακολουθώντας την πεπατημένη.

Τα μονοπάτι των ύπαρξης

ένα θνήσκο όν
ένας μελλοντικός πεθαμένος
ένας άνθρωπος
που καταθέτει μια ύπαρξη
σε ένα σύνολο από ίχνη,
κατακερματισμένου
αλλά πεπερασμένα ολικού,
μέσα σε δυο παράλληλες συνέχειες
από τη μια της θηλυκής μιτοχονδριακής γραμμής
κι απ' την άλλη του αρσενικού λόγου
που ξέφυγε απ' το υποκείμενο
σαν μιαν ανάσα
που αποφεύγει το θνήσκον σώμα εξακολουθητικά.

Το Τέλος των Μεγάλων Παραμυθιών

Νόμος 4789/15-2-2012

Τα παραμύθια απαγορεύονται

η εκφορά τους διαφθείρει την παιδική λογική

προωθεί την ανάπτυξη της φαντασίας

και οδηγεί σε επικίνδυνα επίπεδα οικειότητας μεταξύ παιδιού-γονέα.

Τα παραμύθια απαγορεύονται

η παραβίαση του νόμου επισύρει 

την ποινή του ψυχιατρικού εγκλεισμού του γονέα

και την θεραπεία απεξάρτησης για το κακοποιημένο παιδί.

Επιτρέπεται μόνο το εξής νανούρισμα:

"Μια φορά κι έναν καιρό οι γονείς 

ξεγελούσαν τα παιδάκια τους λέγοντας τους παραμύθια

για τέρατα και νεράιδες, για δάση και βουνά

μέχρι που τα παιδάκια άρχισαν να βλέπουν πολλά όνειρα

μάλιστα μερικά έβλεπαν κι εφιάλτες τόσο κακούς 

που ξυπνούσαν κλαίγοντας. Άλλα πέρασε ο καιρός

και οι καλοί άρχοντες του βασιλείου των ανθρώπων

τα απαγόρευσαν. Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί

σίγουρα ζήσανε καλύτερα. 

Τώρα κοιμήσου αγγελούδι μου."

- Μα μαμά δεν νυστάζω ακόμη.

-Γιατί μικρέ μου, δεν πήρες το χάπι πάλι;

-Το ξέχασα μαμά.

-Δεν πειράζει πάρτο τώρα και μέτρα μέχρι να κοιμηθείς.

Τα παιδιά με τις Μολότοφ

Ζηλεύω τα παιδιά με τις μολότοφ
αυτά τα παιδιά που είναι απ' όλες τις ηλικίες
και ρίχνουν φως πάνω στο σκοτάδι.
Και μην νομίζετε ότι είναι της βίας άτομα
μη θαρρείτε πως δεν ξέρουν τον Γκάντι
αλλά φίλε μαλθακέ για να υποστηρίξεις τη μη-βία
πρέπει να ετοιμάζεσαι να συνειδητοποιήσεις τη βία
να την αντέξεις τη βία
και μετά να την ανταποδώσεις
όχι γιατί σου αρέσει
αλλά γιατί είσαι ανοιχτός και σε άλλους τρόπους σκέψης.

Ζηλεύω τα παιδιά που δεν έχουν τίποτα να χάσουν
γιατί τους κάψαν τα όνειρα, το μόνο που τους είχε μείνει.
Και είμαι ένας από αυτούς
έχοντας πλέον μια κρίση με λιγότερες σκιές
λιγότερη σαπίλα
γυρνάω πίσω στη παιδική μου πολυμάθεια
τότε που τα ήξερα όλα
και το γιορτάζω.
Κι αναρωτιέμαι :
"Γιορτή χωρίς κεράκια γίνεται;"
"Τι άλλο είναι οι μολότοφ,
εκτός από κεράκια στη γιορτή της νεογονίας του εαυτού μας;"

Ελλείψει σοβαρής Παρέας

Ρε παιδιά τόσο καιρό θέλω κάτι να σας πω
και δεν ξέρω από που ν'  αρχίσω
νιώθω ότι όλους θέλω να να σας δω
και κουβέντες για τα πάντα ν' αρχινήσω
μα τριγύρω σαν κοιτώ βλέπω όλο τοίχους
τόσα μίλια μακρυά
τόσα σπίτια δίπλα
ξεμονοιάσαμε χωρίς ντροπή και με σκάρτους ήχους.
Πως να αλλάξουμε τον κόσμο όντας τόσο μόνοι;
Πως να πούμε μαλακίες και σημαντικά όντας τόσο πεζοί;
Πως, ρε παιδιά, να συναντηθούμε όταν πλέον ξεχάσαμε να γουστάρουμε;
Θέλω μια επαφή
μια τέτοια που να τα λέμε όλα
όχι μ' άλλους μόνο σοβαρά
και μ' άλλους μόνο αρπακόλα.
Να χαρώ την άγνοια μου να μοιραστώ
και την γνώση να μοιράσω
να με κάνεις να σε ερωτευτώ
να σε ξεπεράσω.
Να σου δείξω, να μου δείξεις
πράματα, απόψεις και τραγούδια,
με μια σημαντική διαφορά :
όταν συμφωνείς να έρχεσαι να μ' αγκαλιάζεις
κι όταν διαφωνείς να μου πιάνεις το χέρι
και να μου λες "φιλαράκι βάστα"
να σε νιώθει η αφή μου, η ακοή μου και το βλέμμα μου.
Να σου λέω "βρε όλα τ' άλλα άστα"
όταν είμαστε παρέα
με τα λίγα εμείς θα περνάμε ωραία
και θα δεις τότε δεν θα σε λυπάμαι
ούτε εσύ θα μπορείς να με λυπηθείς
θα σπάμε μαζί τα κεφάλια
θα τραβάμε μαζί τα άχ της ζωής
απ' τον ίδιο ναργιλέ
και μαστουρωμένοι απ' τη συνύπαρξη
θα βλέπουμε τον κόσμο μας ν' αλλάζει
αλλά στην ουσία εμείς θα τον αλλάζουμε.

Το μικρό χαμόγελο

Το μικρό χαμόγελο
κακοποιημένο απ' τους παλιούς ανθρώπους
χάθηκε μέσα στο μετρό, τους υπονόμους και τα φορτηγά.

Μέρα και νύχτα μόνο του
να κλαίει γιατί κρύωνε, να κλαίει γιατί θυμάται
πως τα πράγματα κάποτε ήταν καλύτερα.

Μα συνέχισε να γυρνά
από στόμα σε στόμα προσπαθώντας να κρατηθεί
σε μια ζωή που δεν είχε χώρο πλέον γι' αυτό.

Ούτε τα παιδάκια
δεν άνοιγαν την πόρτα τους στο μικρό χαμόγελο
μιας και δεν έπρεπε, λέει, να μιλάνε σε αγνώστους.

Και τέλειωσε το δάκρυ του
και το μικρό χαμόγελο θα χανόταν για πάντα
μέσα στο μεγάλο κλάμα που είχε μείνει ζωντανό.

Ώσπου,
ένα μικρό κορίτσι μετά από δύο μέρες πείνας
βρήκε κάτι να φάει ψάχνοντας στα σκουπίδια,
εκεί βρήκε το μικρό χαμόγελο να ξεψυχά
το πήρε στα χέρια της και του 'δωσε ένα φιλί.

Κάπως έτσι η μικρή Σμαρώ
έσωσε το μικρό χαμόγελο...

"Ομορφιά"

Μια λέξη φέρνω μονάχα
συνέχεια στο μυαλό:
"Ομορφιά"
Όταν δεν είσαι καλά
όλοι σου λένε: κοίτα την "ομορφιά" γύρω σου.
Ε και τί μ' αυτό;
Λες κι η "ομορφιά" θα σώσει τον κόσμο;
Αλήθεια γίνεται να ζεις χωρίς να σκέφτεσαι;
Γίνεται να ζεις χωρίς να συνυπάρχεις;

Μοιάζει σαν να τα είχα όλα
και σιγά-σιγά να τα χάνω.

Ξέρεις σίγουρα έχω χάσει τη νιότη μου,
την ξόδεψα σε λύσεις προβλημάτων
κι ακόμα χρωστώ.
Έχασα την άγνοια μου
και δεν έχω σταγόνα ενθουσιασμού
για να δροσίσω τις εκπλήξεις,
αυτές που έρχονται καθημερινά, τις μικρές,
γιατί τις μεγάλες τις δανείστηκα μικρός για να μεγαλώσω.

Χρωστώ λοιπόν,
γιατί σαν χάνεις μετά χρωστάς
και αυτοί που μένουν ρέστοι δίχως χρέη
μοιάζουν σαν σύγχρονοι άγιοι.
Χρωστώ ενέργεια σε ανθρώπους που με χρειάζονται,
σε όνειρα, σε αισθήματα, σε φιλιά,
σε σχέδια και συνεχώς
αισθάνομαι πως πρέπει να ζήσω
για να τα ξεπληρώσω, μέχρι εκεί.

Μα η "ομορφιά" αυτή η αίσθηση
με παρασέρνει κι ας την αρνούμαι.
Άραγε η "ομορφιά" είναι τόσο ακριβή
που χρειάζομαι μια ζωή για να την ξεπληρώσω;

Καταράτι

Ξεκιναύω με τους άλλους,
περνά καιρός, τόσος που γινόμαστε φίλοι.
Άνττρες φίλοι τυχαίνει
στην ανδρεία να κολυμπάν.
Ήλιος παντού κι όμως.
Πάλλι έβρεξε, ξέρω ότι σε ανησυχεί,
σε κάνει να θυμάσαι, γι' αυτο
και με ακούμπησες δίπλα στα όνειρα.
Ας ήταν απόψε να σε κοιτάζω κατάματα
έτσι που τα μάτια να μη χρειάζονται πια.
Ναργοναύσω απ' την ίριδα
μέχρι την μαύρη τρύπα της ψυχής σμου.
Ναποκοιμηθώ
και ύστερα να ξυπνήσω,
να πιω έναν καφφέ
κάτω απ' την κληηματαριά
και στον πρωινό καπνό του τσιγάρου
να σε δω να φεύγεις ξαννά.

Λάθος

μοιάζεις σαν να 'σαι απόστροφος

σε μια πορεία

με μόνο στόχο να κάνεις κρυφή

την απορία

ποια εσύ η ίδια η αλήθεια 

να κρατάς κρυφά τέτοια πράματα;

ακουστήκαμε κι οι δυο να κλαίμε

από μέσα μας λίγο

μετά το ξημέρωμα

τί μελαγχολικό που 'ναι το τέλος της νύχτας;

σαν τη μελαγχολία που νιώθει κανείς

όταν δεν τον έχει πάρει ο ύπνος

κι είναι πλέον χαράματα

η μοναξιά, σκύλος που με κοιτάει

με το πάντα τόσο πιστό της βλέμμα

μη με ξυπνάς και ονειρεύομαι

δεν έχεις τίποτα που να σε απομακρύνει

από την αδιακρισία; 

και τώρα στη πορεία

αμφιβάλλεις κι απορείς

τί είναι η ζωή; ρωτάς

ενώ πριν λίγο την χτύπαγες στο πρόσωπο για ένα λάθος.

"Περπατώντας στο δρόμο με τις λέξεις"

Ταινία τρόμου,
τρομερό το ευτελές
στα ίχνη της δημιουργίας μόνο αδιέξοδα
μόνη έξοδος η ζωή
με κλάματα μετά τον τοκετό.
Προσωρινός ο βίος
προσωρινά τα κάλλη
κι ο θάνατος μας ενοχλεί σαν κάλος,
στον εγκέφαλο το παν.
Απερίγραπτος εγώ
κι εσύ σαν ολοκλήρωμα
στα δυο σου άκρα το άπειρο
περίγελος για το πουθενά.
Αρκετά τα μεγάλα λόγια,
αρκετές οι μεγάλες πράξεις
πάμε μαζί να βρούμε την απλόχερη απλότητα
του να μην κάνεις
τίποτα με υστεροβουλία.

Τέλος

Μη μαρτυράς τα βάσανα σου τώρα
κάπως στα λόγια γλυκά θα ξεχαστείς
κάτι θα βρεις σ' αυτή την κατηφόρα
ακόμη μια φορά για να πιαστείς.

Πες μέσα σ' όλα που 'τανε να χάσεις
πως βρήκες μόνο μια ακριβή στιγμή
κι όταν στο τέλος πια θα με ξεχάσεις
θα έχεις κλείσει μια αβάσταχτη πληγή

Αυτό κι αν άκουσες θέλεις να ξανακούσεις
ότι το τέλος ήρθε οριστικά
μέσα απ' τα λόγια έρχοντ' οι συγκρούσεις
και μες τα δάκρυα τα αναφιλητά.

Τέλος για τώρα έλα να κοιμηθούμε
μέσα στην χαραυγή σα δυο παιδιά
κι όλα τα όνειρα μαζί θα μοιραστούμε
στις καλημέρας τα ολόγλυκα φιλιά

Φλόγες

Δίπλα στις φλόγες λοιπόν,
αυτή ήταν πάντα η θέση μου
χωρίς ντροπές
χωρίς περιστροφές
και πάντα πρόστυχα διατεθειμένος
να απολαύσω το καθετί.

Είναι περίεργο μα
σε κάθε άνθρωπο
φωλιάζει η απόλαυση
είτε σαν κατάφαση
είτε σαν άρνηση
και μερικές φορές
σαν ένα μεγάλο
"τι θα γινόταν ΑΝ;".

Αυτή την φύση σου
πρέπει να αφήνεις τους άλλους
να την εκμεταλλεύονται
για δική τους ευχαρίστηση
καθώς αλλιώς απλά επιμένεις στη μαλακία.
Φυσικά είναι θεμιτό να κάνεις κι εσύ το ίδιο.

Οι όποιες ενοχές προκύπτουν
από την παραπάνω διαδικασία
συντελούν στην ένταση της τελικής απόλαυσης.

Δίπλα στις φλόγες
μπορείς να βλέπεις
και να ζεις ταυτόχρονα
το σκοτάδι και το φως,
την παρουσία και την απουσία,

είναι λες και
ακροβατείς πάνω σε ένα σχοινί
που το βλέπεις μόνο σαν
κλείσεις τα μάτια
κι αφήσεις την ανάσα σου
στην αγκαλιά ενός αυτιού που έχεις ερωτευτεί.

Παπούτσια που τρίζουν

Χτίσαμε πάλι το περίπτερο
για να προβάλουμε
για να πουλήσουμε
αντικείμενα κάθε λογής, εκλογής και λογικής.

Σαν παιδιά που παίζουν
στο δρόμο της γειτονιάς
δίπλα σε κασόνια αναψυκτικών
και χρωματιστά βότσαλα
έτσι κι εμείς παίζουμε
με τα χρώματα
με τους ανθρώπους
με το κυκλοθυμικό της ύπαρξής μας.

Πουλάμε κι
ανταλλάσσουμε
κομμάτια δικά μας
ξένα κι ότι άλλο βρεθεί στα χέρια μας
έτσι απλά γιατί είναι δικό μας
έστω και για μια στιγμή.

Στα βήματα των περαστικών
που περνάνε αθόρυβα μπροστά μας
και αδιάφορα χαμογελούν
μπροστά στην παιδική μας φύση
που ζει μέσα σε ένα φανταστικό περίπτερο
έχουμε ένα μαγικό δώρο,
για πρώτη φορά και τελευταία
πουλάμε
τα παπούτσια που τρίζουν
έτσι για να αποκτήσει κι η ησυχία ταυτότητα.

Αμφιβάλλω

Χθες
πριν φύγω για το γυρισμό
σκέφτηκα πως είναι ρουτίνα,
κάθε φορά να γυρίζω πίσω.
Πίσω στο σπίτι
πίσω στη δουλειά
όλο πάω κάπου
και με κυνηγά πάντα
ένα πίσω.

Εκεί
που νιώθεις ότι πας
μπροστά
ανακαλύπτεις ότι πας
και πίσω.
Μια παλινδρόμηση
που μοιάζει με μαλακία.
Αλλά δεν είναι.
Δεν σε ικανοποιεί.
Απλά σε γλιτώνει
από την ανασφάλεια για λίγο.
Ή μήπως είναι μαλακία τελικά;

Δεν ξέρω
είναι το μόνο σίγουρο
καθώς το να μάθω
είναι χρήσιμο μόνο
για την περιέργεια.
Μια περιέργεια
που σε ζει
σκοτώνοντάς σε
λίγο-λίγο.

Ήρθες
και δεν ρώτησες τίποτα
είχα φτάσει πίσω πριν
από εσένα.
Μου χαμογέλασες
και είπες
"όλα θα πάνε καλά".

Πρόσω Ολοταχώς

άσπρα μικρά όνειρα
πιασμένα σε πολύχρωμα μανταλάκια
πάνω σε ένα σχοινί
να στεγνώνουν από την υγρασία
μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού

αυτό ήτανε το καλοκαίρι μου
έπειτα από έναν ολόκληρο χειμώνα
γεμάτο από μεγάλα όνειρα
και πολύχρωμες οφθαλμαπάτες

στάση τώρα μέσα  στην δίνη
μια στάση, για μιαν ανάσα
και μια ματιά πίσω στα κλεφτά

προσεχώς πρόσω ολοταχώς
με ένα βλέμμα διχασμένο
μια στο πάτωμα και μια στ' αστέρια.

Θέρος, Έρως και κάτι Ψιλά

Και κάπως τα προαπαιτούμενα
γίνανε από μαθήματα, παθήματα.
Το καλοκαίρι τα έντυσε
το καλοκαίρι τα έγδυσε
και τα παράτησε στην άδεια μας αγκαλιά
σαν παιδικά κουβαδάκια στην ακρογιαλιά.

Ναι, τα ήπιαμε και τα καπνίσαμε
και τα βγάλαμε έξω για να ξεσκάσουν
όλα μας τα ανίκητα αισθήματα
κι όλα μας τα κόμπλεξ
τόσο που κάποιες στιγμές απομείναμε άδειοι,
χαλαροί και μόνοι.

Σε γνώρισα χωρίς να με ξέρω
σε πίστεψα χωρίς να υποφέρω
και τώρα βασανίζομαι
μέσα σε ένα γιατί γεμάτο διότι.

Κάλυψαμε ανάγκες υπαρξιακές,
κοινωνικές, σεξουαλικές, δικές μας και ξένες.
Σαν ερχόταν η νύχτα, δίπλα στον κουρασμένο
ανεμιστήρα, πλάι στο ιδρωμένο μας κορμί
νιώθαμε ένα. Χωρίς περιστροφές
μόνο με μια ακόρεστη όρεξη για ηδονή.

Εαυτός λίγο αυτιστικός, λίγο εκνευριστικός
μα απολαυστικός σινάμα, έτσι για αλλαγή.
Στις αλλαγές ξεχνιέμαι να πω όχι
πάντα απροσδόκητα δεκτικός στο άλλο,
τί αντίθεση στριμωγμένη σε μια σάρκα;

αυττά λοιπόν τα ολίγα
άβριο βρέχει
και δεν τθα έχει ιντερνετ
τέλος πάντων...

Αυτός που σκότωσε το φεγγάρι

Δυστυχώς δεν ξέρουμε πολλά
ούτε αυτά τα λίγα
που γνωρίζουμε είναι βέβαια.
Σε άπταιστα ελληνικά μίλαγε συνεχώς για την μάχη.
Μάχη με τον εγωισμό, την έλεγε.
Παρά τα λεγόμενα του
έκανε ότι του κάπνιζε διαρκώς·
σε σιγύριζε στο λεπτό
κι έφευγε.
Ήταν μέσα στις καρδιές όλων·
εκεί μέσα μονάχος κι έρημος.
Σφάδαζε από τους πόνους
των άλλων δίχως να το ξέρει κανείς.

Απορούσε πάντα πως κοιτάμε στο σκοτάδι.

Τα υπόλοιπα χρόνια του
τα πέρασε στη φυλακή,
μέσα σε κελί από φως αργυρό
και ξύλο απ' τα δέντρα
που φυτρώνουν μόνο
με το φως του φεγγαριού.
Ο άνθρωπος αυτός
αυτοεξορίστηκε
χωρίς κανένα ελαφρυντικό.
Αφού σκότωσε ότι αγαπούσε
διέπραξε την ύστατη ύβρη.

Ο άνθρωπος αυτός σκότωσε το φεγγάρι.

Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν...

Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν 

εδώ στην κόχη του καιρού 

με το καράβι που άγγιξε τον ορίζοντα. 

Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα 

όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα 

όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο 

και στέγνωσε η αγάπη 

μέσα σε τρύπιες ψυχές·

όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις 

κύκλο τα πόδια θερισμένα 

κύκλο τα χέρια πεθαμένα 

κύκλο τα μάτια σκοτεινά·

όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις το θάνατο που γύρευες δικό σου, 

ακούγοντας μια κραυγή 

ακόμη και του λύκου την κραυγή, το δίκιο σου· 

άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν

ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό 

και βούλιαξε, 

βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.  

Δώσ' μου τα χέρια σου, 

δώσ' μου τα χέρια σου, 

δώσ' μου τα χέρια σου.  

Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες· 

τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα 

τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα 

τούτες τις πέτρες, τη μοίρα μου. 

Πληγωμένος από το δικό μου χώμα 

τυραννισμένος από το δικό μου πουκάμισο 

καταδικασμένος από τους δικούς μου θεούς, 

τούτες τις πέτρες.  

Φωνές από την πέτρα από τον ύπνο 

βαθύτερες εδώ που ο κόσμος σκοτεινιάζει, 

μνήμη του μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό 

που χτύπησε τη γης με πόδια λησμονημένα. 

Σώματα βυθισμένα στα θεμέλια 

του άλλου καιρού, γυμνά. 

Μάτια προσηλωμένα προσηλωμένα, 

σ' ένα σημάδι που όσο κι αν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις· 

η ψυχή που μάχεται για να γίνει ψυχή σου.  

Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου

εδώ που σταματήσαν οι μυλόπετρες.

                                             Γιώργος Σεφέρης

ΓΥΜΝΟΠΑΙΔΙΑ 

Α' ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ, Β' ΜΥΚΗΝΕΣ-αποσπάσματα, 

                                                                           

Ηρεμία στο Μπουρδέλο

Η εριστική σου φύση
είναι τόσο ερεθιστική
κι απρόσμενα σε χάνω
μέσα στα αρώματα
ενός παλιού επαγγέλματος.

Ψιθυρισμοί στ' αυτί
κι ανατριχισμοί επαίσχυντοι
με καλούν να γευτώ
το φιλήδονο κορμί σου
που χαμογελά ειρωνικά.

Δεν φταίω εγώ
έτσι μου λες
και χάνεσαι στο σκοτάδι
σαν ένας δολοφόνος
των μικρών στιγμών.

Αιμόφυρτα τραγούδια
στη διαπασών
ασελγούν με την ηρεμία μου·
κι αυτή πουτάνα είναι
που γουστάρει να γαμιέται.

Το μπουρδέλο
το μυαλό ποτέ δεν θα μάθει
πως εκεί έξω
υπάρχουν και χειρότερα.

Γυναίκα

Είσαι η καύλα μεταφρασμένη στο ανθρώπινο.
Από καιρό τώρα σε λέω πουτάνα
και φυσικά είσαι πολύ καλή σε αυτό.
Ζητάς ασφάλεια, ζητάω σεξ με επιβεβαίωση
ένα πάρε-δώσε αχαλίνωτο χωρίς προφυλάξεις.
Πουτάνα, μια λέξη χίλιες εικόνες.
Σου αρέσουν όλα
με διαφορετικούς άνδρες
και για τον καθένα είσαι μια άλλη.
Γυναίκα, μια όψη πολλά πρόσωπα
χωρίς προσπάθεια, αυθόρμητα.
Το μεγαλείο της ζωής που φέρεις
είναι το απόλυτο ναρκωτικό
κι ο άνδρας ένα απλό βαποράκι.
Ενδοφλέβια η αγάπη σε διαπερνά
και τότε ευαίσθητη
δίνεσαι με υποταγή
ακόμη και στον πιο θρασύ,
τον πιο άρρωστο, τον πιο μαλάκα άντρα
κι ανακουφίζεσαι.
Ξημέρωσε μα η ανακούφιση μοιάζει με όνειρο
σήμερα κοιτάζεσαι στο καθρέπτη
το είδωλό σου σε κυνηγά ακόμη.

Μόνη

Δεσμευμένη σε κοιτώ 
να κάνεις βόλτες στο πάρκο
το ξέρεις κι εσύ ότι ο χρόνος περνά
τα μάτια σου είναι προκλητικά
τα χείλη σου αναπάντεχα κόκκινα
και το κορμί σου 
από χρόνια τώρα 
περιμένει μια σπίθα 
για να γίνουν όλα ένα παρανάλωμα 
της φωτιάς που κάθε μέρα σβήνεις 
μαζί με τα όνειρά σου.
Θες κάποιος να σε καταλάβει
και να του δοθείς ολόκληρη μονομιάς.
Ο οργασμός σου είναι ένα με την ψυχή σου
η επιδίωξή του δεν σε εγκαταλείπει ποτέ.
Τα δάχτυλα σου είναι μακρυά
και ο τρόπος που αγγίζουν καθηλωτικός,
άλλωστε η αφή σου το ξέρει
πως μόνο με την σκληρή αιχμαλωσία
της στιγμής εγύρεται συθέμελα.
Γυναίκα είσαι μόνη 
στην απόλαυση και τον πόνο.
Αντίο.

Κατάστημα: "Οι Κλεμμένες Γιορτές"

Καθυστερούσαν να μας πάρουν τηλέφωνο,
είχαν πει πως θα είναι εδώ τα ξημερώματα μα αυτοί πουθενά.
Οι κλόουν είχανε, μάλλον, το τηλέφωνό τους απενεργοποιημένο.
Τα αυτόματα χαμόγελά μας έγιναν τώρα χειροκίνητα
και οι αναλήψεις στιγμών είναι σε πολύ χαμηλό πλαφόν.
Δεν λέω τίποτα που να με στεναχωρεί
γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει πλέον τίποτα
που θα με κάνει να γελάσω.

Το κενό των κλόουν ήρθαν να καλύψουν κάτι χάπια για το βήχα
όταν θες να γελάσεις παίρνεις ένα και βήχεις περίεργα σα να γελάς.
Αλλά δεν κρατά πολύ το χάπι.

Τα ξημερώματα έπεσα στο κρεβάτι να κοιμηθώ απηυδισμένος
από αυτή την ατέλειωτη σοβαροφανή νύχτα
που σε προετοιμάζει για ένα καθωσπρέπει οκτάωρο.

Μας κλέψανε τον κλόουν από μέσα μας.
Καληνύχτα.

Λόγια για την κατασκευή ενός Πρίγκηπα

Τα παιδιά σου δεν μπορούν να ζήσουνε καλύτερα από σένα,
μην αγωνίζεσαι να κάνεις καλύτερο το μέλλον
αλλά ζήσε το παρόν,
έχεις το πολύ 20-30 χρόνια
βγες, πιες, κάνε σεξ, φάε, γλέντα,
πάνω από όλα κάνε φίλους και κάνε παιδιά.
Για να πετύχεις τα παραπάνω μπορείς να δουλέψεις,
να κλέψεις, να μολύνεις τον πλανήτη, να εκμεταλλευτείς το διπλανό σου,
να σκοτώσεις κι ότι άλλο είσαι ικανός,
αλλά πάνω από όλα φρόντισε ένα πράμα σίγουρα να έχεις:
να χεις, αν μπορείς, Ήσυχη τη συνείδησή σου
γιατί αλλιώς την πάτησες,
γιατί τότε χάθηκαν όλα για όσα
με τόσο ζήλο και εγωισμό προσπάθησες.
Αν, λοιπόν, έχεις ευαίσθητη συνείδηση
και για να μπορείς να κοιμάσαι
πρέπει να την κρατάς ήσυχη και καθαρή
τότε να ξέρεις πως δύο λύσεις υπάρχουν:
1)ή θα σε δουλεύουνε, θα σε κλέβουνε, θα σε εκμεταλλεύονται,
θα σε σκοτώνουν και θα σε γαμάνε κυριολεκτικά και μεταφορικά για μια ζωή.
2)ή θα παλέψεις με νύχια και με δόντια για μια ζωή
ενάντια στους ασυνείδητους εγωιστές συνανθρώπους σου.
Διάλεξε, η επιλογή είναι δική σου.

Τα Παιδιά

Στα όνειρα που γεννιούνται κρυφά
φυσάει ο αέρας της παρανομίας.
Τα σχέδια που γεννιούνται δειλά
πλέουν στα νερά της συνήθειας.
Στις όχθες της πραγματικότητας σκάει το κύμα της ζωής
που παράγεται από τις ρυθμικές κινήσεις ερωτευμένων κρεβατιών.


Τα παιδιά που γεννιούνται κουβαλούν
όλα τα μισοπεθαμένα όνειρα 
που αφήσαμε πάνω στα ιδρωμένα σεντόνια.
Θα τα αναστήσουν όταν
τους δώσουμε δόσεις αγάπης πολλές
και τα μεγαλώσουμε
σε σπίτια γεμάτα φαντασία.

Δηλητηριώδης Σελήνη

Με ανησυχείς τόσο μεθυστικά

που μοιάζει να πίνω ολόκληρο

το μαύρο απόσταγμα 

της αποψινής γαμημένης σελήνης.

Ξαφνικά, μα πήρε χρόνια

σε κοίταξα ολόγυμνη

να σέρνεσαι δίπλα μου

σαν μια ελώδης όαση, ξενυχτισμένη.

Ξημέρωσε σε μια ρουτίνα

σκονισμένη από την αδιαφορία

επιμελώς την καθάρισα, τη γυάλισα

και κρύφτηκα μέσα της, κυνηγημένα.

Είχες δεν είχες με άκουσες

σε άκουσα και σωπάσαμε

μια και καλή για πάντα

σε κλίμα ανάδρομο και τοπίο σεληνιακό.

Να γιατί!

γιατί σε ερωτεύτηκα;


πολύ απλά γιατί σε ρώτησα 
και μου αποκρίθηκες,
σε καιρούς αναπάντητων ερωτηματικών
δίχως ανταποκρίσεις...


γιατί ρώτησα εσένα κι όχι κάποια άλλη;


πολύ απλά γιατί τα μάτια σου 
με κάναν να κλάψω 
εξαρχής εξακολουθητικά...


γιατί σε αγαπώ ακόμη;


πολύ απλά γιατί δεν ξέρω τι είναι αγάπη
ξέρω μονάχα πως μπορώ μαζί σου να τη ζω.

Μαζί κι εγώ μονάχος

Μέσα στο σκοτεινό μα τόσο ανάλαφρο τοπίο

Με δύο χέρια παγωμένα απ' το κρύο

Δρομάκι δύσκολο και σκοτεινό περνάμε
Γύρω μας κύματα κι αστραπές γυρνάνε
κι εμείς βαδίζουμε, πατώντας στα νερά χωρίς πυξίδα.

Το τείχος δίπλα μας υγρό και κουρασμένο
Πόσα χτυπήματα βρήκε απ' το πεπρωμένο;
και πόσα βήματα μακρυά είναι για μας η αγάπη;

Ένας καθρέφτης σκοτεινός, πελώριος μας κυκλώνει
Αυτό το κόκκινο φωτάκι όλο και δυναμώνει
και δυο ψιχάλες μας βάπτισαν απόψε χέρι-χέρι.

Μα κάπου στάθηκες εσύ, κοιτάξαμε πιο πίσω
Μες τον καθρέπτη έψαχνα δρόμο να περπατήσω
τότε μαζί και ξαφνικά βήματα κάναμε μπροστά.

Στο τέλος φτάσαμε εκεί, κοιτάξαμε τριγύρω
Σ' ένα παγκάκι κάθισα, στον ώμο σου να γύρω
πάει να σ' έχω αγκαλιά, πάνε στο πρόσωπό μου τα μαλλιά σου.

Μέσα στο σκοτεινό μα τόσο ανάλαφρο τοπίο
Με δύο χέρια παγωμένα απ' το κρύο
ένιωσα πως είναι κανείς να αγκαλιάζει την αγάπη.

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

και ρίχνω τα παραπονεμένα δίχτυα μου

στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες

η μοναξιά μου, πέρα δώθε στον αέρα

υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός.

Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες

πάνω από τα εξόριστα μάτια σου

που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας

και σκάνε στην ποδιά του φάρου.

Αγναντεύεις μοναχή τα ερέβη,

γυναίκα εσύ η αλαργινή και η πλησίον.

μες απ' το βλέμμα σου

ώρες ώρες αναδύεται ο μακρύς γιαλός του τρόμου.

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου

από τη θάλασσα εκείνη

που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου.

Νυχτερινά πουλιά ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια

που λάμπουν εκεί απάνω

όπως λάμπει η ψυχή μου την ώρα που σ' αγαπάω.

Καλπάζει στη ράχη του μαύρου της κέλητα η νύχτα

και τσαλαπατάει τα στάχια τα γαλαζιανά στον κάμπο.

Pablo Neruda 


μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής

Η άλλη ύπαρξη

Περπάτησες στο διαφορετικό,
μόνη σου εντελώς
ίσως μερικές φορές 
δυο φίλες μακρυνές 
σκεφτόσουν και γελούσες.
Στην άκρη του πεζοδρομίου
σαν κατάρα υπεραστική
σου 'γνεφε η μοναξιά
μαζί με μια σκουριασμένη ανάμνηση
αλλοτινής ζωής.
Μα ήσουν τόσο έξυπνη,
με ευφυΐα που ξεπέρναγε το άθλιο
της νορμάλ υποκουλτούρας
κι έτσι συγχώραγες συνεχώς
εκείνους  που δεν συγχώρησαν ποτέ ούτε τον εαυτό τους.

Όταν κοιτώ τα μάτια σου

Όταν κοιτώ τα μάτια σου
βλέπω τα όνειρά μου
ζωντανά, γυμνά κι αστείρευτα.

Όταν κοιτώ τα μάτια σου
βρίσκομαι στα παιδικά μου χρόνια
σταματώ και δένω τα κορδόνια μου
λες και πρέπει να τρέξω πολύ.
Με ένα χαμόγελο λαχανιασμένο
κοιτώ στα μάτια σου
όλα τα όνειρά μου σε εικόνες.

Εικόνες
που μονάχα εσύ γεννάς στο μυαλό μου.
Ένα μυαλό που μπορεί
                  που θέλει
που κάθε στιγμή αυτοκαταστρέφεται.

Όταν κοιτώ τα μάτια σου
βλέπω πόσο μου μοιάζω.

I.

Pablo Neruda

Το Κυνήγι

δεν έχω τίποτα να δείξω
τίποτα να αποδείξω
και ακόμη σου μιλώ.

μάλλον τρελάθηκα
τότε και σήμερα
για να σε βρω.

τόσο με άδειασες
και με λησμόνησες
που κυνηγώ
κοπάδια χίμαιρες·
για να βρω την καρδιά μου
που λιποτάκτησε από τον έρωτά μας.

Έγινε και η απώλεια ζευγάρι με τη μοναξιά..

Η σκέψη έρχεται

όταν η απώλεια γίνει κομμάτι της καρδιάς

και δημιουργεί όταν η μοναξιά γίνεται ρεύμα

στα κυκλώματα του εγκεφάλου.

Αυτό το γαλάζιο δάκρυ

στα μάτια σου με καθηλώνει.

Τώρα που σε κοιτώ,

ασπρόμαυρο αγέρι μ' αλλάζει τη μιλιά ως εξής:

"Μου λείπεις, σ' αγαπώ"

Το Γαϊτανάκι

Θαρρείς πως είσαι άνθρωπος,
για να γελάς;
Θαρρείς πως είσαι άνθρωπος,
για να κλαις,
να περπατάς,
και να κοιτάς ψηλά;

Άνθρωπος ονομάζεσαι μονάχα, 

όταν τα μάτια σου το χρώμα δεν κατηγορούν.
Όταν στα λόγια κάθε θύμου,
οι πληγές της οργής  δειλά δεν υπακούν. 

Θαρρείς πως είσαι άνθρωπος
επειδή η κάρδια σου δυνατά χτυπά; 

Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι.
Όλοι άνθρωποι παρόλ’ αυτά.
Όλοι μαζί πλέκουμε το γαϊτανάκι της ιστορίας μας. 

Πολεμώντας αδιάκοπα,
σε κάθε στροφή.
Ποιά φυλή θα βάλει την τελευταία πινελιά; 

Σε κάθε στροφή,
που Ιστορία βαφτίστηκε κάποια μακρινή εποχή. 

Περήφανος για την σημαία πολεμάς. 

Και κάθε πατρίδα και μια σημαία.
Και κάθε σημαία και ένας λαός.
Και κάθε λαός και ένας ηγέτης-
πιόνι κάποιου «κόσμου», που κανείς δεν μπορεί εύκολα ν' αγγίξει. 

Για χάρη της κάθε πατρίδας,
της κάθε σημαίας,
του κάθε λαού,
κόκκινες βάφονται οι σελίδες της ιστορίας. 

Με μία μόνο υπογραφή, αυτή του νικητή.

Μα αν κοιτάξεις ψηλά.
Μια είναι σημαία.
Για κάθε πατρίδα.
Για κάθε άνθρωπο,
που ξέρει πως είναι να κλαίει,
να γελάει,
να περπατάει με το κεφάλι ψηλά.
Ο ουρανός,

αυτή είναι η σημαία μας.
Και τα αστέρια,

όλων μας η ιστορία.
Όλοι τα βλέπουμε.
Όλοι τα μοιραζόμαστε,
και κανένας λαός 

και κανένα χρώμα 

δεν είναι ψηλότερο στα μάτια του. 

Θεός, αγάπη ή όπως αλλιώς θες να το πεις.
Αρκεί με ανθρωπιά να σε κάνει να ζεις 

και να σε μαθαίνει κάθε φορά που κοιτάς ψηλά

πως Όλοι, βλέπουμε την ίδια σημαία.
Πως όλοι ζούμε στην ίδια πατρίδα.
Πως όλοι έχουμε για ηγέτη,
μια κοινή αξία,
την Ειρήνη.
Όταν το τελευταίο χέρι, πιάσει το πρώτο.

και κανείς δεν θα θέλει ή θα υπάρχει για να σε κατατάξει.

Όταν όλοι μαζί κοιτάξουμε τη σημαία μας.

Όταν όλοι μαζί κοιτάξουμε ψηλά. 

Τότε το γαϊτανάκι θα έχει τελειώσει

και θα έχει καεί μέσα στην φωτιά.
Μια φωτιά που οι ψυχές μας ενωμένες θα έχουν ανάψει,

με μόνη πυξίδα τα αστέρια, 

που μας κοιτάνε από ψηλά.
Ειρηνικά θα μας καθοδηγούν
Την ιστορία να γράψουμε ξανά
Δίχως διακρίσεις
στα χρώματα,
στα σώματα,
στα αρώματα.
Δίχως διακρίσεις
στα βλέμματα,
στα ψέματα.
Δίχως διακρίσεις
στο ρυθμό που χτύπα μια ψυχή.
Δίχως διακρίσεις
στην αγάπη που νιώθει μια καρδιά.

Μαριάννα Κωστοπούλου- Μίλτος Τριανταφύλλου

Πολυγαμία

Πανέμορφα σε αφήνω να 'ρχεσαι.
Να περνάς και να ζεσταίνεις τη σιωπή μου.

Ανθίζω όλα τα λουλούδια
για να χαμογελάς σαν περπατάς στη φύση.

Πανίσχυρος, πολυσχιδής
μα σαν σε χάνω εύθριπτος κι αφανής.

Αυθύπαρκτος δεν υπήρξα ποτέ
κι ανεξάρτητος επίσης.

Φοβάμαι μόνος
Βαριέμαι μόνος
Μόνος ξεχνιέμαι κι ερωτεύομαι τη μοναξιά μου
Κάνω έρωτα με την ανυπαρξία μου

Μιας και λίγα μέτρα του χρόνου μου μένουν ακόμη
θέλω να τα ζήσω μαζί σου, καθώς έτσι μονάχα ζω στον υπερθετικό.
Τα ελαττώματά μου είναι πολλά
καθώς πάντα επιλέγω να 'μαι αυθεντικός παρά άψογος.
Της ψυχής σου την πλάτη έχω μάθει να την ξύνω στα σωστά σημεία
δίχως πολλές υποδείξεις, μην το ξεχνάς.
Το κορμί σου μου 'χεις μάθει να το παίρνω όλο μέσα στην ανάσα μου.

Κι αν ποτέ χρειαστεί να το ξέρεις
πως μπορούμε να πεθάνουμε αγκαλιά δίπλα στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι μεγάλα λόγια αυτά
μα γιατί να αρκούμαστε στα μικρά;
Άκυρα θα τρώμε πάντα
ακόμη κι αν είναι μετριοπαθή και συγκρατημένα.
Ίσως μαζί να 'ναι πιο διασκεδαστική η πολυγαμία,
άκυρο ε;
Μαζί βρε συ κι όχι ανεξάρτητα,
αυτόνομα αλλά μαζί.

Κομπάρσος

ΕΓΩ: Γιατί έτσι, βρε συ;
         Κομπάρσος;
         Εγώ σε θυμάμαι πρωταγωνιστή.
         Τώρα;
         Συνεχώς αμίλητος
         συνεχώς αλλού.
         Τί έπαθες;
         Τί φταίει;
         Το έργο;
         Ο θίασος;
         Ή μήπως έχεις χάσει το ταλέντο σου;

Εγώ:  Τίποτα απ' όλα αυτά.
         Αναρωτιέμαι που τα βλέπεις
         όλα αυτά.
         Μέσα στο τίποτα
         γιατί να φταίει κάτι;
         Κι εγώ κι εσύ ένα τίποτα μοιραζόμαστε.
         Απόλαυσε το,
         αυτό το τίποτα είναι ατέλειωτο.

Με στυλ

Τί ακριβώς θέλεις να μου μάθεις;
λέγοντας μου ότι η κατανόηση είναι το παν.

Το παν.
και ποιος νοιάζεται για το παν;

Γιατί να παραμερίζω τους φόβους μου;
Γιατί να γίνω δυνατός;

Μήπως χρειάζεσαι ακόμη ένα προς μίμηση παράδειγμα;
Τί ακριβώς θέλεις να πετύχω;

Τί σκατά;
Μιλάς, μιλάς και στο τέλος;

Δεν το καταλαβαίνεις ότι απλά είσαι ότι είμαι κι εγώ;
κι εγώ είμαι ότι είσαι κι εσύ;

Τί είμαστε;
ποιός νοιάζεται για το τί είμαστε;

Πες ότι ξέραμε ότι είμαστε το Α, τί στο διάολο αλλάζει;
Γιατί ότι κι αν είμαστε σίγουρα θα χει γράμματα.

Τώρα σε έχω καταλάβει απλά θες με στυλ.
Θες να γαμιέσαι με στυλ...

Ασυγχρόνιστοι Δειλοί με παρενθέσεις

άντε γαμήσου κι εσύ που μ' αγαπάς
να ξέρεις πως σε αγαπώ κι εγώ πολύ 
για να σε γράφω τόσο στ' αρχίδια μου...
σε παρακάλεσα να λείψεις απόψε από τη ζωή μου, 
εσύ πήρες το χέρι μου με τρόπο μαγικό, το όπλισες 
και σημάδεψες την καρδιά μου...
μη μ' αγαπάς, θυμήσου με μονάχα όταν μένεις μόνη...
τι άλλο να πω σε σένα 
που δεν υπάρχεις στη ζωή μου παρά μόνο στο μυαλό μου...
ήρθες... ίσως κρυφά σε περίμενα, 
γι' αυτό κι άνοιξα αμέσως την πόρτα... κι έφυγα...

τι περιμένεις;... μίλα μου... 
κι εγώ θα σου απαντήσω μονολεκτικά αλλά με νόημα... 
"μάλλον με περνάς μ' άλλον"... 
τι κάνεις; πως περνάς;... 
καλά είμαι, σ' ακούω περίμενε λιγάκι σε παίρνω πίσω.... 
σ' ένα λεπτό πεθαίνω...
σε είδα περπατούσες στο απέναντι πεζοδρόμιο... 
σε είδα με κοίταζες... έφυγες δεξιά... έφυγα αριστερά... 
μα σε περίμενα να γυρίσεις από τη δουλειά... για να βγούμε... 
το 'χαμε κανονίσει... δεν θυμάμαι... ξέχασα... 
Που βρίσκομαι; Ποιος είμαι;
να σε βοηθήσω;... μη βασανίζεσαι... όχι... μα το κάνεις λάθος... 
άσε με επιτέλους να σκοτωθώ μόνη μου...
έφυγα κλαίγοντας... σε είδα να μιλάς με ένα τύπο... 
ήθελα να σε προλάβω... αλλά με σταμάτησε ένας ζητιάνος... είχε τη μορφή μας...
σε παίρνω τηλέφωνο... μιλάει... σε πήρα τηλέφωνο... πάλι μίλαγε... 
μα περνάνε οι μέρες μου λες... κι από την άλλη ζω λες και παίρνω συνέχεια 
αναβολές απ' το αύριο... 
τελικά το βρήκα θα περάσω να σε πάρω, να φύγουμε... 
βαρέθηκα να μιλώ στον τηλεφωνητή σου...


μόνοι μας κι όλα κλειστά... κι όλα τα ένστικτά μας αναμμένα...
δρόμοι στραβοί, καυτοί λυγμοί, σώματα ξένα, 
πανιά σχισμένα κι εσύ στο άγνωστο 
παλεύεις μόνος με δυο φτερά καρφωμένα στη γη. 
Στόχος το ανέφικτο, να λυγίσει η ψυχή το χώρο και το χρόνο...
δεν αντέχω την ελαφρότητα της απελπισίας σου...
είσαι απλά μια μεταχειρισμένη αμαρτία... τίποτα παραπάνω...
θέλω να σε δω αλλά ξέρω ότι πρέπει να πας πρώτα στο διάολο....
σ' ονειρεύτηκα πάλι εχθές κι είδα πως ήταν η ζωή μου και πως έγινε... 
από τότε αναδιπλώθηκα σαν βρέφος και περιμένω να ξαναρθείς...


ναι, σου έστειλα μήνυμα αλλά μετά τίποτα... 
ναι, μου είχε στείλει μήνυμα αλλά τελικά δεν του απάντησα... 
τι κρίμα... 
κρίμα...
κοιτώ τη φωτογραφία σου και χαμογελώ... 
κοιτάζω τη φωτογραφία της και κλαίω σου λέω... 
θέλω να σε αγγίξω... θέλω να τη φιλήσω ξανά...

"γεια σου,τί κάνεις; εγώ είμαι"

προσπάθησα να σου μιλήσω μα δεν έβγαινε η φωνή μου...

δοκίμασα να σου τηλεφωνήσω ξανά

και κατέληξα να ξυπνήσω από ένα αναπάντητο όνειρο...

Πάντα θα με κοιτάς με τα ίδια μάτια και πάντα θα βλέπεις την ίδια όψη 
ξέροντας πάντα καθετί που υπάρχει στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης μας.
μα είναι να πρόστυχο να μη ζούμε μαζί
ενώ οι σκέψεις μας ασελγούν τρομακτικά πάνω στην τρυφερότητα...
Αγάπη είναι και μια ρακένδυτη απόλαυση πίσω από μια ασήμαντη στιγμή...
δεν θέλω να μάθω ποτέ τι είναι η αγάπη
αυτό που θέλω είναι για πάντα ν΄ αγαπώ...


έφυγα και δεν την ξαναείδα ούτε την επικοινώνησα μαζί της... 
χάθηκε εντελώς κι όσο κι αν περίμενα μήνυμά του δεν ήρθε... 
έμαθα βρήκε άλλον και τότε κατάλαβα ότι τελειώσαμε οριστικά... 
τά φτιαξα με τον Δ. αλλά ακόμη τον σκέφτομαι όπως έκανα πάντα...


Αγάπη μου,
εμείς θα φιληθούμε για πρώτη φορά
τη στιγμή που πεθαίνουνε τα σύννεφα...
άρχισα πάλι στις μοναξιάς τα μονοπάτια να περπατώ 
παρέα με την ανάμνησή σου... 
και προχωρώντας επιτέλους σε ξεχνώ...
Δίχως το χρόνο
δίχως ζωή
να ξενυχτήσουμε σε ένα ατέλειωτο ξημέρωμα.
Άλλωστε αγάπη μου,
μια ώρα πριν και μια ώρα μετά είναι ίδιος ο θάνατος.
Μα είναι άδικο
για σένα και για μένα
η προδοσία του χρόνου να μας καταστρέφει...
κάποτε κάθισες κοντά μου μα ποτέ πλάι μου...
Πριν με άκουσες να σου μιλώ
με το μικρό φως έξω απ' το παράθυρό σου,
έπειτα με αισθάνθηκες καθώς περνούσες δίπλα απ' το άγαλμά μου.
Για να κερδίσω την προσοχή σου
σκόρπισα την ψυχή μου γύρω σου, στο παρελθόν και στο μέλλον
κι απέμεινα ένα άψυχο σώμα σ' ένα μοναχικό παρόν.
Μα είναι πρόστυχο να μη ζούμε μαζί.
Τώρα που οι σκέψεις μας
ασελγούν αισθαντικά πάνω στην τρυφερότητα...
μου λες πως η αγάπη μου είναι κυκλοθυμική
σαν ένα απλό αναποφάσιστο ψέμα
μα σου το ξαναλέω
Δεν Σε Αγαπώ
Σε Εμπιστεύομαι...

ego

Μετανιώνω που έθρεψα εσένα εγωισμέ 
και όλα τα παιδιά σου 
για να στηρίζεις την απόγνωση και την επάρκεια μου. 
Κι άφησα μπάσταρδα 
και πεινασμένα 
όλα τα ντροπαλά όνειρά μου 
για να μη γίνω μέτριος ποτέ. 
Σκατά να φάμε όλοι μας 
προφήτες, κλέφτες κι εραστές 
γιατί αυτά μας μένουν. 
Δίπλα μου γεννήθηκες εσύ 
κι εγώ είδα μονάχα εσένα 
που κοίταζες εμένα.

volcano

δεν ξυπνώ πλάι σου... 
πλάι σε καμία δεν κοιμάμαι... 
μα σε ποθώ... κι ας μη σε ξέρω... ακόμη...
να μυρίσω τα μαλλιά σου δεν μπορώ... 
ούτε να νιώσω πως αναπνέεις δίπλα μου... 
δεν υπάρχεις πια και ακόμη... 
δεν υπάρχεις πια και ακόμη... 
σε ψάχνω, ναι... σε βρίσκω, όχι... 
σε βρήκα αργά, σ' έχασα νωρίτερα...
σε έχασα... δεν σε είχα ποτέ κι ας σε θυμάμαι...
παραλογίζομαι όσο πάει... μα δεν πάει πουθενά χωρίς εσένα... 
δεν υπάρχεις πια και συγνώμη... που αρνούμαι να διαλέξω... 
αλλά δεν έχω επιλογές... 
και τι να πω για σένα,
που σε γνώρισα εχθές και σε ζητούσα πάντα;
αγάπες που 'μειναν μισές σπίτια χωρίς βεράντα...
έτσι... σαν να μην υπήρξα ποτέ μέσα στο άκαρπο μέλλον 
που φωλιάζει στην καρδιά σου κυνηγημένο από το παρελθόν μου... 
είναι τρεις το πρωί κι ο ύπνος με περιφρονεί 
όπως η ηλιόλουστη μέρα καίει την καρδιά του Νοέμβρη...

ΕΧΘΡΙΚΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Μοῦ φαίνονται ἀπόψε πιὸ γκρίζα τὰ μαλλιά σου
μπερδεμένη καθὼς τὰ χτενίζω μὲ σκέψεις.

Τί ἔπαθες. Σὲ γέρασε ἡ πολλὴ φωτογραφία
ἢ μὴ σοῦ εἶπε τίποτα ἐναντίον μου
ἡ φαρμακόγλωσσα ἐνοχή μου.

Ὁ μανιακὸς κατήγορος.
Ἐκείνη μ྿ ἔμαθε νὰ φταίω τόσο σπάταλα.
Φταίω ἀκόμα καὶ γιατὶ πιάνει φωτιὰ τὸ ξύλο
σβήνει ἡ φωτιὰ μὲ τὸ νερὸ ἢ μὲ τὴ χορτασιά της,
φταίω ἐγὼ ποὺ ζεῖ μόνο μιὰ μέρα ἡ μέρα
ποὺ εἶναι μόνο τῶν πουλιῶν οἱ κελαϊδισμοὶ
γιατὶ δὲν ἔρχεται στὸ τέλος ἡ νεότης
κι ἔρχεται τότε στὴν ἀρχὴ
τότε ποὺ ἀπὸ μόνοι μας εἴμαστε τόσο νέοι.

Μὴν τὴν ἀκοῦς, δὲν ζῶ, πηγαινοφέρνομαι
τὰ κύματά μου μὲ πετοῦν πάνω στὰ κύματά μου.
Δὲν ζῶ, ξεχορταριάζω· τὴ δίνη ἀπὸ δίνες.
Νὰ τὴν ἀφήσω καθαρὴ ἕτοιμη στοὺς ἑπόμενους.

Συμπληρώνω ἔνσημα, τυφλὰ ὑπηρετῶ τὸν σκοτεινὸ
ἐκεῖνο λόγο —μάγο ἀλχημιστὴ— ἀνακατεύω
τὸ βρασμὸ τῆς δύναμής του.
Φτιάχνει ματζούνια ἀπὸ βαθειὲς
ρίζες ζωῆς μὲ ρίζες τοῦ ἀβίωτου.
Βιταμίνες τῆς τυφλῆς συνέχειας.

Καρτερία γράφουν στὰ μπουκαλάκια οἱ ἐτικέτες.
Δὲν εἶναι καρτερία. Εἶναι μία συμφιλίωση
ἐχθρικὴ ἀνάμεσα ζωῆς καὶ ἀβίωτου.

Εἶμαι ὁ τυφλὸς βοηθὸς τοῦ μάγου λόγου.
Ὑπνωτίζει πόνον ἀβάσταχτό σὲ πόνο
περιπατητικόν. Τί ἄλλο θὲς τί ἄλλο θὲς
εἶναι αὐτὸς ποὺ πείθει
ἐκεῖνες τὶς ὁλόμαυρες μητέρες νὰ ζοῦν
νὰ ζοῦν νὰ ζοῦν ὡς τὰ βαθιὰ γεράματα
τοῦ τάφου τῶν παιδιῶν τους.

Ὁ ἴδιος ποὺ ὑπνώτισε καὶ μένα
πρώτη βραδιὰ ποὺ γνώριζα
ἄδειο τὸ μαξιλάρι σου
νὰ κοιμηθῶ μαζί του.
Κι δμῶς κοιμήθηκα βαθιὰ
γαλήνια κάθε τόσο ἐνοχλούμενη γνώριμα
σὰ νὰ συνεχιζόταν δίπλα μου ὁλονύκτιος
ὁ νανουριστὴς ψιλοκαυγὰς
ποὺ ἔστηνε γκρινιάρα ἡ ἀκοή μου
στὸ λεπτόκλωστο ἐλαφρὺ ροχαλητό σου
— δὲν ἦταν ἔχανες ἀέρα.

Κοιμήθηκα.
Σίγουρα θὰ σ' τὸ πρόφτασε κι αὐτὸ
ἢ φαρμακόγλωσσα ἐνοχή μου.

Κική Δημουλά - Χαίρε ποτέ

Η δικτατορία της ιδιοκτησίας

Κάπως τα νήματα της ζωής
αυτά που μας ενώνουν, λέει·
τώρα κάπως παράξενα γίναν σκοινιά
και μας χωρίζουν.
Η δική σου ζωή
Η δική μου ζωή
Τα δικά μου όνειρα
Τα δικά σου όρια

Η δικτατορία της ιδιοκτησίας,
περιουσιών και συναισθημάτων.

Κάπου όλα ανήκουν
κι εμείς πασχίζουμε το ίδιο.
Πιο εύκολα ξεπουλάς
ένα όνειρο για λίγα ευρώ
παρά ανταλλάσσεις
έν' αυγό για λίγο γάλα.
Ξεχάσαμε
πως χρειάζεται χώρος
και για νέους ανθρώπους
για αυτούς που έρχονται μετά από μας·
τους ξεχάσαμε σαν φαγητό στα μικροκύμματα.
Ανάθεμα σ' όλο το σύστημα
που τόσο περίπλοκα καλύπτει
την ανοησία που το διέπει.

Κάπως, λέω, τα γαμονήματα της ζωής
σπάσανε και από πάνω μας
κρέμονται
σαν ηλεκτροφόρα καλώδια.
Μας καίνε
μα κανείς δε δίνει μία.
Κάθε λεπτό σκοτώνουμε έναν αιώνα ζωής
ξανά και ξανά·
κάθε λεπτό τριών μηνών χαμόγελα
πάνω στη γέφυρα της δίψας
οδεύουν προς το θάνατο.

Αλλά στ' αρχίδια μας.

Νωρίς

Είναι αργά πλέον μες τον κόσμο
αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Πέταξα το εισιτήριο
έκαψα την ευκαιρία
τι κι αν δεν ήταν η μόνη
σίγουρα ήτανε μοναδική.

Είναι αργά πλέον μες τη νύχτα
αυτήν αγάπη μου
να κλαίω για σένα και για μας.
Αναμετρήθηκα πολύ
με το εγωισμό
μα έχασα
και βασιλιάς έγινα μοναχικός
μέσα στα μοναχικά μου όνειρα.

Είναι αργά πλέον μες την μοναξιά
αυτήν αγάπη μου
να σκέφτομαι εσένα.
Έφυγες λαβωμένη
κι άλλος τώρα γλύφει τις πληγές σου
να 'σαι καλά
τώρα που κι ο εγωισμός με άφησε
τώρα μόνο αυτό ζητώ.

Είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο
αυτόν αγάπη μου
να πάψω να προσπαθώ για σένα.
Μα ζήτησα τα πάντα
κι αξίζω ερημιά.

Τώρα άρχισε...

το διάβασα..
το χα διαβάσει και στο παρελθόν...
ναι το παρελθόν...

Πριν την επαφή...
κάποτε τα λόγια γίνονταν εικόνες
τώρα απλά κατρακυλούν στο βυθό
για μια τελευταία στάση.
Ακόμη θα λεγα εγώ.
Ακόμη.
Ως πότε απαντάς.
Ως πότε.
είδες δεν.
ναι δεν είδα το σωρό με τις ελπίδες
δίπλα από τα σκουπίδια.
Δεν απεργεί το όνειρο
θα τα μαζέψει
όπως και κάθε βράδυ.
Ναι σε κούρασα με τις αρλούμπες
κι εγώ κουράστηκα να γράφω με τα χέρια.
Η κούραση είναι πάντα η ίδια δύναμη που μας θέλει...
Διακεκομμένη πρόταση.
Πάντα μπορεί να γίνει σωστή.
μη με κρίνεις.
Ποτέ.
Είμαι μια μισοτελειωμένη πρόταση και τα παιδιά.
Τα παιδιά με αγαπάν.
Δεν ξεχνούν τα παιδιά
παρά όταν πάψουν να είναι παιδιά.
Σε αυτό είχε δίκιο.

Η επαφή προαπαιτεί
μηδενισμό εγωισμού
ή απόλυτο πάθος.
Διάλεξε.
Αυτοκτόνησε στην αγκαλιά μου
είναι ο μόνος τρόπος για να σε αγγίξω.
Θα γίνουμε καλά με μια αγκαλιά.

Μια αγκαλιά καλά μας έφερες
δεν αξίζεις μια αγκαλιά;
Την αξίζεις.

Στο χα πει ότι θα ξεγελάσουμε το χρόνο
αν και συνέβει τελικά,
τελικά δεν έχει νόημα.
Ή μάλλον έχει
αλλά όχι όσο χρειάζεται.

Αυτό το ποίημα τώρα μόλις άρχισε.
Μ' ακούς;

Ραντεβού στο δρομάκι μεταξύ Παραδείσου και Κόλασης

Καθώς λιγάκι σε γνωρίζω
θέλω να ξέρεις ότι σε έχω απόλυτη ανάγκη.

Αν με γνώριζες καλύτερα θα το 'ξερες ήδη.

Άποψή μου, να μην αφήνεις το χρόνο να σε καταβάλει
αν μπορείς, αν όχι κοίτα να χαμογελάς
ή να βρίσκεσαι με χαμογελαστούς ανθρώπους.

Όταν κρυώνεις μην παίρνεις σημαντικές αποφάσεις
μόνο αναζήτησε λίγη ζεστασιά.

Όλα είναι μάταια
μα περισσότερο μάταιο είναι να κάνεις την παραπάνω σκέψη
ξανά και ξανά.

Όπως σου είπα σε έχω ανάγκη
καθώς νιώθω ανασφαλής και μισός
ξέρω ότι εσύ μπορείς να μου αλλάξεις άποψη.

Ελπίζω να μη σε στεναχωρώ με τα προβλήματά μου
γιατί στεναχωρημένη δεν θα 'χεις τίποτα να μου προσφέρεις.

Οίκτος σε άνθρωπο που ήδη λυπάται δεν βοηθά.

Να υποκρίνεσαι όταν δεν στο ζητάνε
το αντίθετο θα σε κάνει πλούσια και junky της εξουσίας
πάνω στους ανθρώπους.

Να αγαπάς το όμορφο και θα γίνεσαι όλο κι ομορφότερη
μα όταν φθονείς να το κάνεις τέλεια για να αποτρέψεις τα αντίποινα.

Μένω ήσυχος και σε περιμένω
αν δεν έρθεις ξέρω που θα σε βρω.

Μια Νύχτα στο Παρίσι

Σε θυμήθηκα
τώρα που τίποτα
δε σε θυμίζει.

Πέρασαν τόσα
μα τόσα βράδυα
σκοτώνοντας αναμνήσεις επιτυχώς.

Σε θυμήθηκα
τ' όνομά σου και πως με χάιδευες
στο πρόσωπο πριν αποκοιμηθώ.

Το 'χα ανάγκη απόψε.
Σε θυμήθηκα
για να κοιμηθώ.

Καληνύχτα.

Δεν έχει Αύριο απόψε.

Θάνατo, η κοινωνία μας μυρίζει Θάνατο.
Είναι φυσικό κι αναπάντεχο.
Αν τα ήξερα τα παιδιά θα λυπόμουν.
Το κράτος φταίει.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Η κοινωνία φταίει.
Μα είναι φασίστες.
Τα κωλοκομμούνια.
Η Μοναξιά, μας μαστίζει και μας καθοδηγεί.
Κρίμα.
Φεύγω για δουλειά.
Αύριο πρέπει να πληρώσω το νοίκι.
Τα σκουπίδια τα πέταξες έξω;
Όχι, απεργώ.
Μα δεν κοιμάμαι σου λέω.
Γιατρέ σίγουρα θα κοιμάμαι μετά.
Πήρες καινούργια ρούχα;
Χώρισα πριν ένα μήνα.
Το παιδί σου τι τάξη πάει;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.
ΤΑ ΣΚΑΤΩΣΑΜΕ.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ.

Εσωτερικοί Μονόλογοι

Η στάση;
Άσε τη στάση.
Αλίμονο στη δύστυχη γοητεία
που κρύφτηκε αλλάζοντας πεζοδρόμιο.

Θα μου φτάσουν ως το Σάββατο;

Μην κοιτάξεις πίσω
δεν σε ακολουθεί κανείς
παρά μονάχα η σκιά σου που παιχνιδίζει με τη βροχή.

Τι έπαθε το θερμοσίφωνο;

Δεν σε κατάλαβα
λίγο πριν συνομιλούσαμε
και τώρα
φαίνεται πως χάθηκες στο παρελθόν.

Η Ρία είναι μόνη της;

Στον πονοκέφαλο μπροστά
είμαστε όλοι ίδιοι τελικά.