Αδιάθετες Διαθέσεις

Α.
Πάλι διαφορετικά σκέφτηκα
πως τα πράγματα μας οδηγούν
σε αυτό το μέρος
που όλα φαίνονται ίδια
και τίποτα δεν είναι όπως πριν,
πολλοί το λεν Αδιέξοδο.
Εγώ πάλι το θεωρώ
την μόνη έξοδο
κι ας μην έχει νόημα.
Ποιός μαλάκας είπε
πως πρέπει να έχει νόημα η έξοδος;
Μόνο η είσοδος έχει νόημα
και όταν αυτό παύει
τότε βρίσκουμε την έξοδο.
Και για την αγάπη η μόνη έξοδος
είναι αδιέξοδος.

Α.Α.
Παρόμοιες λέξεις χωρίς αντίκρυσμα
λέω και μου λεν συνεχώς.
Η υπερκατανάλωση των λέξεων
είναι λίγο καλύτερη απ' το φαστφούντ.
Σε ξέχασα δίχως ίχνος ανάμνησης
μια συνωμοσία της λήθης εναντίον μας.
Ξύπνησα μέσα στο εφιάλτη
που μου θύμιζε τα άδεια μου χέρια,
άδεια από 'σένα
αφού σε αποχαιρέτησα
σε εκείνο το τρένο που δεν πρόφτασα ποτέ.
Γαμώ την καθημερινότητα και την ανεργία των στιγμών,
όταν τις έχεις ανάγκη
εκείνες κείτονται άπραγες δίπλα σου
κι εσύ προχωράς μηχανικά κι αόριστα στο μέλλον.

Α.Α.<Γ
Πόσο σε θυμάμαι ώρες-ώρες
και μερικές φορές σε νιώθω δίπλα μου.
Σαν τότε που σ' αγαπούσα και σ' είχα αγκαλιά.
Αυτές τις ώρες που σε θυμάμαι
είμαι πάντα μόνος.
Αποκλειστικά και μόνο για σένα,
εγκόσμια απόκοσμος.
Γιατί;
Δεν ξέρω μα χώρισα τη ζωή μου
πριν καταλάβω ότι δε ζω χωρίς αυτή,
έτσι έγινε και με σένα.
Τελικά,
το μόνο θηλυκό που δεν χώρισα ποτέ μου
είναι η μοναξιά μου.

Χρόνος Απών

Δίνες και όνειρα
κομμάτια ολόγυρα ζωής
που ψάχνουν οριστικά μια απόκλιση στο άπειρο.

Απόψε σε είδα
γυμνή να κείτεσαι
σε μονοπάτια σκονισμένα από τη λήθη.

Μα είναι άδικο
για σένα και για μένα
η προδοσία του χρόνου να μας καταστρέφει.

Μια λύση μόνο
μπόρεσα να βρω
κι ας ζήσαμε μαζί μονάχα χώρια.

Δίχως το χρόνο
δίχως ζωή
να ξενυχτήσουμε σε ένα ατέλειωτο ξημέρωμα.

Άλλωστε αγάπη μου,
μια ώρα πριν και μια ώρα μετά είναι ίδιος ο θάνατος.

Σαν Πυροτέχνημα για Πάντα

Θα πέθαινα

πολύ πριν σε γνωρίσω

αλλά με κράτησε

το αναπάντεχο της συνάντησής μας.

Φορές που συναντιούνται

τα όνειρα με τις στιγμές

ήτανε όλες οι φορές

που σε φίλησα.

Αδιάκοπα δευτερόλεπτα

μάχονται

την αθανασία της συνύπαρξής μας

κι η ατέλειωτη καθημερινότητα

μας καθηλώνει σαν τη βαρύτητα στη γη.

Μα εμείς γελάμε

τόσο απλά

γελάμε

γιατί κοιτάμε ψηλά

γιατί κοιτάμε μαζί.

Απρόσμενα σου σφίγγω το χέρι

και διαφορετικά με κοιτάς

για άλλη μια φορά.

Πότε θα σταματήσει, αγάπη μου,

να μας εκπλήσσει ο έρωτάς μας;

"Ποτέ" αμέσως απαντάς

και το παγκάκι

που καθόμαστε αγκαλιά

γίνεται σύννεφο

κι εμείς σαν πυροτέχνημα

διαγράφουμε για πάντα το γαλαξία.