Ο ξένος κι η σειρήνα της αυγής

Πέρασα από λαιστρυγόνες και συμπληγάδες
για να σε βρω να κάθεσαι σκεπτική και μόνη
στην ακρογυαλιά μιας παραλίας δίχως ηλιοβασίλεμα
και σου είπα:

'' έ συ, κυρά, με τα όμορφα μαλλιά, για δεν έρχεσαι μαζί μου;

η σκέψη σου άνετα μπορεί να ξεκουραστεί στα χέρια μου

μαζί με το κορμί σου, μέχρι το επόμενο ηλιοβασίλεμα''


Με κοίταξες με δυο μάτια γεμάτα δάκρυα και υπομονή,
θλιμμένη μα παρά ταύτα χαρούμενη και μου απάντησες:

'' δε ζητώ ξεκούραση ξένε μου,

μα αν μου βρεις ηλιοβασίλεμα, θα μείνω για πάντα στα χέρια σου,

δική σου για μια ζωή. Πρόσεχε με όμως να με κρατάς,

γιατί σαν δω ξανά το ηλιοβασίλεμα θα φύγω,

όπως έκανα όταν με βρήκες''

Το βλέμμα σου λεξιδοτεί

Οι άνθρωποι της θάλασσας μιλάνε με τα φωνήεντα αγάπη μου
και οι βουνίσιοι μόνο με τα σύμφωνα.
Κι συ μια υδροχόος που μου ζητά λέξεις ολόκληρες
γεμάτες και δυνατές,
να περάσουν τα βουνά,
να κολυμπήσουν τις θάλασσες
και να πετάξουν στους ουρανούς
για να σε βρίσκουν παντού και πάντα,
                                                             ώστε να μπορείς να νιώθεις.

Κι εγώ σου ζητώ να με κοιτάς στα μάτια,
εμένα τον άνθρωπο της θάλασσας και των φωνηέντων
που ανέβηκα στην πιο ψηλή κορφή
και έμαθα να σου λέω τις λέξεις ολόκληρες για τις ακούς.
Έμενα που στέκομαι γυμνός εκεί πάνω,
κοίτα με στα μάτια αγάπη μου,
όχι γιατί φοβάμαι τα ύψη
αλλά γιατί το βλέμμα σου λεξιδοτεί την σκέψη μου.