Πόλεμος

Καλός καιρός
και καλοκαίρι
δεν είναι το ίδιο.
Αστροπελεκώντας μας
ξεσπιτώνοντάς μας
Δία εξόριστε.
Φοριαμός

τα στόματα κλειστά

τα χέρια παγωμένα

λόχος στοιχημένος.
Ενέδρα
τα μάτια υγρά
τα πόδια γοργά.
Το τίποτα νίκησε.
Η ελπίδα χάνεται
σαν καλοκαιρνός γιακαμός
πλέον αργά
πλέον εσύ που ονειρεύεσαι
είσαι τρελή
είσαι μια μάγισσα
κι έρχεσαι απ' το παρελθόν
σαν ένδοξη ιστορία.
Μα τέλος
τα παραμύθια
τα επιμύθια
τα λόγια που κρύβουν
τον φόβο ή το λόγο.
Τώρα θα παίξουμε
με χαμένο χέρι
θα παίξουμε αντανακλαστικά.
Στοπ, έρχεται άλλος
Στοπ, έρχεται άλλος
Στοπ, έρχεται αυτός που δεν θέλαμε.
Σιωπή.
Πόλεμος.

Man-shaped Moon

A coin-like moon

stared at me tonight

logged into my eyes

reaching my heart

and back to the future

it shutters my motion

every now

every then

until it's full

until it's empty

gone

higher than me

deeper through me.

A hard-shaped truth

reveals the lie

inside us

scares it away

now and then.

Always back and forth.

Ιστορία

Έχεις πολύν ιστορία φουκαρά
βιβλία πολλά
κρυμμένα μυστικά
ήρωες, ληστές, σοφούς
γλύπτες, ποιητές και ραφωδούς.
Πολέμων αλήθειες
θεών συνήθειες
Ελλήνων έργα συναπτά.
Ήταν πολλά.
Τα κάνανε λιανά
για μάθηση ευκολότερα
τα κάνανε λιγότερα
για να τα θυμάσε
έπειτα ελάχιστα
για να τα ξεχνάς.
Τώρα που ζητάς
τι έγινε να μάθεις
απάντηση καμιά
το μέλλον σου μετέωρο
ύστερα απ' ένα ξεκάρφωτο παρόν.

Τι χάθηκε;

Πως να πεις σε κάποιον
να μην είναι πολύ κακός αλλά λίγο;
Πως να καταλάβει κανείς,
ότι είναι καλό να αγαπάς τον εαυτό σου
αλλά όχι περισσότερο από όσο πρέπει;
Πως να δείξεις σε κάποιον
ότι το φαϊ του πρέπει να είναι αρκετό
αλλά και να μην του φτάνει;
Πως να του δείξεις
ότι ο ψυχαναγκασμός δεν είναι εγκράτεια;
Το  μέτρο.

Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους

Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Δημήτρης Λιαντίνης
(γράμμα στην κόρη του,
πριν την εξαφάνισή του στην αγκαλιά του Ταΰγετου)

Η φωτιά

Η φωτιά
ξέφυγε απ' το δάσος
άφησε πίσω της
τον καταστροφικό εαυτό της
και γύρισε
την πλάτη της
στο παρελθόν.
Τώρα προχωρά μπροστά
έρχεται πάνω μας
αλλά όχι εναντίον μας.
Θα μας ζεστάνει,
μη φοβάσαι
η φωτιά μας αγαπάει,
είναι κι αυτή
σαν τον θάνατο,
που στο τέλος
πάντα συγχωρεί
αν και τον απαρνηθήκαμε για μια ζωή.