Αλέξανδρος: Αρχή
αίσθημα για σένα
πίσω σου ξανά
με τα χρόνια
τριγυρίζω
πάντα στα παλιά.
Ρωτάω πάντα
αυτό μόνο μπορώ
να σε απασχολώ
για λίγο
μέσα στο κενό
της λήθης.
Εσένα τότε
δίπλα στα μεγάλα κύματα
στους μεγάλους γκρεμνούς
εσένα αγάπησα
και χώρισα.
Στα στρώματα στο πάτωμα
στους μουγγούς οργασμούς
στα τραπέζια το απόβραδο
με παρέα.
Το νησί, το αμάξι
η παραλία
η ζωή ολόκληρη
μέσα σε δέκα μέρες.
Μηδέν και ένα
εγώ κι εσύ.
Εσύ ήξερες πάντα
είχες προσανατολισμό
κι εγώ ήμουν άνεμος
μια κατά και μια υπερ μας.
Πρόσεχε
σου μιλώ γιατί μπορώ
όταν δεν θα μπορώ
θα σταματήσω.
Ναταλία: Τίποτα
τολμάς και μου μιλάς;
Μετά τον καιρό;
Μετά τα λόγια;
μετά τη σιωπή;
Ήσουν δειλός
να το ξέρεις και να το θυμάσαι
εγώ σε έβαλα εδώ
μέσα μου
λίγο πολύ παντού.
Και ρωτάς;
Τώρα;
μετά τον καιρό;
μετά τα σύννεφα;
τώρα που αλλάξαμε ουρανούς;
τι να σου πω;
ότι σε αγαπώ
ότι σε μισώ
ή
ότι με μισώ
επειδή σε αγαπώ ακόμη;
Στο διάολο αγάπη μου
θα με μισώ
για το πριν και το μετά.
Τώρα θέλω αγκαλιά,
το ξέρω
να αγκαλιάζεις τη δειλία
θέλει πολύ θάρρος
αλλά εμένα ποτέ δεν μου 'λειψε.
Δειλέ
Αγαπημένε μου
