Τα Παιδιά

Στα όνειρα που γεννιούνται κρυφά
φυσάει ο αέρας της παρανομίας.
Τα σχέδια που γεννιούνται δειλά
πλέουν στα νερά της συνήθειας.
Στις όχθες της πραγματικότητας σκάει το κύμα της ζωής
που παράγεται από τις ρυθμικές κινήσεις ερωτευμένων κρεβατιών.


Τα παιδιά που γεννιούνται κουβαλούν
όλα τα μισοπεθαμένα όνειρα 
που αφήσαμε πάνω στα ιδρωμένα σεντόνια.
Θα τα αναστήσουν όταν
τους δώσουμε δόσεις αγάπης πολλές
και τα μεγαλώσουμε
σε σπίτια γεμάτα φαντασία.

Δηλητηριώδης Σελήνη

Με ανησυχείς τόσο μεθυστικά

που μοιάζει να πίνω ολόκληρο

το μαύρο απόσταγμα 

της αποψινής γαμημένης σελήνης.

Ξαφνικά, μα πήρε χρόνια

σε κοίταξα ολόγυμνη

να σέρνεσαι δίπλα μου

σαν μια ελώδης όαση, ξενυχτισμένη.

Ξημέρωσε σε μια ρουτίνα

σκονισμένη από την αδιαφορία

επιμελώς την καθάρισα, τη γυάλισα

και κρύφτηκα μέσα της, κυνηγημένα.

Είχες δεν είχες με άκουσες

σε άκουσα και σωπάσαμε

μια και καλή για πάντα

σε κλίμα ανάδρομο και τοπίο σεληνιακό.

Να γιατί!

γιατί σε ερωτεύτηκα;


πολύ απλά γιατί σε ρώτησα 
και μου αποκρίθηκες,
σε καιρούς αναπάντητων ερωτηματικών
δίχως ανταποκρίσεις...


γιατί ρώτησα εσένα κι όχι κάποια άλλη;


πολύ απλά γιατί τα μάτια σου 
με κάναν να κλάψω 
εξαρχής εξακολουθητικά...


γιατί σε αγαπώ ακόμη;


πολύ απλά γιατί δεν ξέρω τι είναι αγάπη
ξέρω μονάχα πως μπορώ μαζί σου να τη ζω.

Μαζί κι εγώ μονάχος

Μέσα στο σκοτεινό μα τόσο ανάλαφρο τοπίο

Με δύο χέρια παγωμένα απ' το κρύο

Δρομάκι δύσκολο και σκοτεινό περνάμε
Γύρω μας κύματα κι αστραπές γυρνάνε
κι εμείς βαδίζουμε, πατώντας στα νερά χωρίς πυξίδα.

Το τείχος δίπλα μας υγρό και κουρασμένο
Πόσα χτυπήματα βρήκε απ' το πεπρωμένο;
και πόσα βήματα μακρυά είναι για μας η αγάπη;

Ένας καθρέφτης σκοτεινός, πελώριος μας κυκλώνει
Αυτό το κόκκινο φωτάκι όλο και δυναμώνει
και δυο ψιχάλες μας βάπτισαν απόψε χέρι-χέρι.

Μα κάπου στάθηκες εσύ, κοιτάξαμε πιο πίσω
Μες τον καθρέπτη έψαχνα δρόμο να περπατήσω
τότε μαζί και ξαφνικά βήματα κάναμε μπροστά.

Στο τέλος φτάσαμε εκεί, κοιτάξαμε τριγύρω
Σ' ένα παγκάκι κάθισα, στον ώμο σου να γύρω
πάει να σ' έχω αγκαλιά, πάνε στο πρόσωπό μου τα μαλλιά σου.

Μέσα στο σκοτεινό μα τόσο ανάλαφρο τοπίο
Με δύο χέρια παγωμένα απ' το κρύο
ένιωσα πως είναι κανείς να αγκαλιάζει την αγάπη.

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

και ρίχνω τα παραπονεμένα δίχτυα μου

στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί απλώνεται και εκεί φουντώνει με φλόγες πανύψηλες

η μοναξιά μου, πέρα δώθε στον αέρα

υψώνοντας τα χέρια της σαν ναυαγός.

Ανάβω κόκκινες φρυκτωρίες

πάνω από τα εξόριστα μάτια σου

που σαν τα κύματα έρχονται της θάλασσας

και σκάνε στην ποδιά του φάρου.

Αγναντεύεις μοναχή τα ερέβη,

γυναίκα εσύ η αλαργινή και η πλησίον.

μες απ' το βλέμμα σου

ώρες ώρες αναδύεται ο μακρύς γιαλός του τρόμου.

Σκύβω εκεί κάθε βράδυ

και μαζεύω τα παραπονεμένα δίχτυα μου

από τη θάλασσα εκείνη

που κλυδωνίζει τα ωκεάνια μάτια σου.

Νυχτερινά πουλιά ραμφίζουνε τα πρώτα αστέρια

που λάμπουν εκεί απάνω

όπως λάμπει η ψυχή μου την ώρα που σ' αγαπάω.

Καλπάζει στη ράχη του μαύρου της κέλητα η νύχτα

και τσαλαπατάει τα στάχια τα γαλαζιανά στον κάμπο.

Pablo Neruda 


μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής

Η άλλη ύπαρξη

Περπάτησες στο διαφορετικό,
μόνη σου εντελώς
ίσως μερικές φορές 
δυο φίλες μακρυνές 
σκεφτόσουν και γελούσες.
Στην άκρη του πεζοδρομίου
σαν κατάρα υπεραστική
σου 'γνεφε η μοναξιά
μαζί με μια σκουριασμένη ανάμνηση
αλλοτινής ζωής.
Μα ήσουν τόσο έξυπνη,
με ευφυΐα που ξεπέρναγε το άθλιο
της νορμάλ υποκουλτούρας
κι έτσι συγχώραγες συνεχώς
εκείνους  που δεν συγχώρησαν ποτέ ούτε τον εαυτό τους.

Όταν κοιτώ τα μάτια σου

Όταν κοιτώ τα μάτια σου
βλέπω τα όνειρά μου
ζωντανά, γυμνά κι αστείρευτα.

Όταν κοιτώ τα μάτια σου
βρίσκομαι στα παιδικά μου χρόνια
σταματώ και δένω τα κορδόνια μου
λες και πρέπει να τρέξω πολύ.
Με ένα χαμόγελο λαχανιασμένο
κοιτώ στα μάτια σου
όλα τα όνειρά μου σε εικόνες.

Εικόνες
που μονάχα εσύ γεννάς στο μυαλό μου.
Ένα μυαλό που μπορεί
                  που θέλει
που κάθε στιγμή αυτοκαταστρέφεται.

Όταν κοιτώ τα μάτια σου
βλέπω πόσο μου μοιάζω.

I.

Pablo Neruda

Το Κυνήγι

δεν έχω τίποτα να δείξω
τίποτα να αποδείξω
και ακόμη σου μιλώ.

μάλλον τρελάθηκα
τότε και σήμερα
για να σε βρω.

τόσο με άδειασες
και με λησμόνησες
που κυνηγώ
κοπάδια χίμαιρες·
για να βρω την καρδιά μου
που λιποτάκτησε από τον έρωτά μας.

Έγινε και η απώλεια ζευγάρι με τη μοναξιά..

Η σκέψη έρχεται

όταν η απώλεια γίνει κομμάτι της καρδιάς

και δημιουργεί όταν η μοναξιά γίνεται ρεύμα

στα κυκλώματα του εγκεφάλου.

Αυτό το γαλάζιο δάκρυ

στα μάτια σου με καθηλώνει.

Τώρα που σε κοιτώ,

ασπρόμαυρο αγέρι μ' αλλάζει τη μιλιά ως εξής:

"Μου λείπεις, σ' αγαπώ"

Το Γαϊτανάκι

Θαρρείς πως είσαι άνθρωπος,
για να γελάς;
Θαρρείς πως είσαι άνθρωπος,
για να κλαις,
να περπατάς,
και να κοιτάς ψηλά;

Άνθρωπος ονομάζεσαι μονάχα, 

όταν τα μάτια σου το χρώμα δεν κατηγορούν.
Όταν στα λόγια κάθε θύμου,
οι πληγές της οργής  δειλά δεν υπακούν. 

Θαρρείς πως είσαι άνθρωπος
επειδή η κάρδια σου δυνατά χτυπά; 

Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι.
Όλοι άνθρωποι παρόλ’ αυτά.
Όλοι μαζί πλέκουμε το γαϊτανάκι της ιστορίας μας. 

Πολεμώντας αδιάκοπα,
σε κάθε στροφή.
Ποιά φυλή θα βάλει την τελευταία πινελιά; 

Σε κάθε στροφή,
που Ιστορία βαφτίστηκε κάποια μακρινή εποχή. 

Περήφανος για την σημαία πολεμάς. 

Και κάθε πατρίδα και μια σημαία.
Και κάθε σημαία και ένας λαός.
Και κάθε λαός και ένας ηγέτης-
πιόνι κάποιου «κόσμου», που κανείς δεν μπορεί εύκολα ν' αγγίξει. 

Για χάρη της κάθε πατρίδας,
της κάθε σημαίας,
του κάθε λαού,
κόκκινες βάφονται οι σελίδες της ιστορίας. 

Με μία μόνο υπογραφή, αυτή του νικητή.

Μα αν κοιτάξεις ψηλά.
Μια είναι σημαία.
Για κάθε πατρίδα.
Για κάθε άνθρωπο,
που ξέρει πως είναι να κλαίει,
να γελάει,
να περπατάει με το κεφάλι ψηλά.
Ο ουρανός,

αυτή είναι η σημαία μας.
Και τα αστέρια,

όλων μας η ιστορία.
Όλοι τα βλέπουμε.
Όλοι τα μοιραζόμαστε,
και κανένας λαός 

και κανένα χρώμα 

δεν είναι ψηλότερο στα μάτια του. 

Θεός, αγάπη ή όπως αλλιώς θες να το πεις.
Αρκεί με ανθρωπιά να σε κάνει να ζεις 

και να σε μαθαίνει κάθε φορά που κοιτάς ψηλά

πως Όλοι, βλέπουμε την ίδια σημαία.
Πως όλοι ζούμε στην ίδια πατρίδα.
Πως όλοι έχουμε για ηγέτη,
μια κοινή αξία,
την Ειρήνη.
Όταν το τελευταίο χέρι, πιάσει το πρώτο.

και κανείς δεν θα θέλει ή θα υπάρχει για να σε κατατάξει.

Όταν όλοι μαζί κοιτάξουμε τη σημαία μας.

Όταν όλοι μαζί κοιτάξουμε ψηλά. 

Τότε το γαϊτανάκι θα έχει τελειώσει

και θα έχει καεί μέσα στην φωτιά.
Μια φωτιά που οι ψυχές μας ενωμένες θα έχουν ανάψει,

με μόνη πυξίδα τα αστέρια, 

που μας κοιτάνε από ψηλά.
Ειρηνικά θα μας καθοδηγούν
Την ιστορία να γράψουμε ξανά
Δίχως διακρίσεις
στα χρώματα,
στα σώματα,
στα αρώματα.
Δίχως διακρίσεις
στα βλέμματα,
στα ψέματα.
Δίχως διακρίσεις
στο ρυθμό που χτύπα μια ψυχή.
Δίχως διακρίσεις
στην αγάπη που νιώθει μια καρδιά.

Μαριάννα Κωστοπούλου- Μίλτος Τριανταφύλλου

Πολυγαμία

Πανέμορφα σε αφήνω να 'ρχεσαι.
Να περνάς και να ζεσταίνεις τη σιωπή μου.

Ανθίζω όλα τα λουλούδια
για να χαμογελάς σαν περπατάς στη φύση.

Πανίσχυρος, πολυσχιδής
μα σαν σε χάνω εύθριπτος κι αφανής.

Αυθύπαρκτος δεν υπήρξα ποτέ
κι ανεξάρτητος επίσης.

Φοβάμαι μόνος
Βαριέμαι μόνος
Μόνος ξεχνιέμαι κι ερωτεύομαι τη μοναξιά μου
Κάνω έρωτα με την ανυπαρξία μου

Μιας και λίγα μέτρα του χρόνου μου μένουν ακόμη
θέλω να τα ζήσω μαζί σου, καθώς έτσι μονάχα ζω στον υπερθετικό.
Τα ελαττώματά μου είναι πολλά
καθώς πάντα επιλέγω να 'μαι αυθεντικός παρά άψογος.
Της ψυχής σου την πλάτη έχω μάθει να την ξύνω στα σωστά σημεία
δίχως πολλές υποδείξεις, μην το ξεχνάς.
Το κορμί σου μου 'χεις μάθει να το παίρνω όλο μέσα στην ανάσα μου.

Κι αν ποτέ χρειαστεί να το ξέρεις
πως μπορούμε να πεθάνουμε αγκαλιά δίπλα στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι μεγάλα λόγια αυτά
μα γιατί να αρκούμαστε στα μικρά;
Άκυρα θα τρώμε πάντα
ακόμη κι αν είναι μετριοπαθή και συγκρατημένα.
Ίσως μαζί να 'ναι πιο διασκεδαστική η πολυγαμία,
άκυρο ε;
Μαζί βρε συ κι όχι ανεξάρτητα,
αυτόνομα αλλά μαζί.

Κομπάρσος

ΕΓΩ: Γιατί έτσι, βρε συ;
         Κομπάρσος;
         Εγώ σε θυμάμαι πρωταγωνιστή.
         Τώρα;
         Συνεχώς αμίλητος
         συνεχώς αλλού.
         Τί έπαθες;
         Τί φταίει;
         Το έργο;
         Ο θίασος;
         Ή μήπως έχεις χάσει το ταλέντο σου;

Εγώ:  Τίποτα απ' όλα αυτά.
         Αναρωτιέμαι που τα βλέπεις
         όλα αυτά.
         Μέσα στο τίποτα
         γιατί να φταίει κάτι;
         Κι εγώ κι εσύ ένα τίποτα μοιραζόμαστε.
         Απόλαυσε το,
         αυτό το τίποτα είναι ατέλειωτο.

Με στυλ

Τί ακριβώς θέλεις να μου μάθεις;
λέγοντας μου ότι η κατανόηση είναι το παν.

Το παν.
και ποιος νοιάζεται για το παν;

Γιατί να παραμερίζω τους φόβους μου;
Γιατί να γίνω δυνατός;

Μήπως χρειάζεσαι ακόμη ένα προς μίμηση παράδειγμα;
Τί ακριβώς θέλεις να πετύχω;

Τί σκατά;
Μιλάς, μιλάς και στο τέλος;

Δεν το καταλαβαίνεις ότι απλά είσαι ότι είμαι κι εγώ;
κι εγώ είμαι ότι είσαι κι εσύ;

Τί είμαστε;
ποιός νοιάζεται για το τί είμαστε;

Πες ότι ξέραμε ότι είμαστε το Α, τί στο διάολο αλλάζει;
Γιατί ότι κι αν είμαστε σίγουρα θα χει γράμματα.

Τώρα σε έχω καταλάβει απλά θες με στυλ.
Θες να γαμιέσαι με στυλ...