Με ανησυχείς τόσο μεθυστικά
που μοιάζει να πίνω ολόκληρο
το μαύρο απόσταγμα
της αποψινής γαμημένης σελήνης.
Ξαφνικά, μα πήρε χρόνια
σε κοίταξα ολόγυμνη
να σέρνεσαι δίπλα μου
σαν μια ελώδης όαση, ξενυχτισμένη.
Ξημέρωσε σε μια ρουτίνα
σκονισμένη από την αδιαφορία
επιμελώς την καθάρισα, τη γυάλισα
και κρύφτηκα μέσα της, κυνηγημένα.
Είχες δεν είχες με άκουσες
σε άκουσα και σωπάσαμε
μια και καλή για πάντα
σε κλίμα ανάδρομο και τοπίο σεληνιακό.
1 σχόλιο:
σε διαβάζω ξανα κ ακομη...!
Δημοσίευση σχολίου