Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Η Δακρυσμένη Πανοπλία

Μια φιγούρα απ' το μέλλον
ήρθε και με κοίταζε
όπως κλαίγανε τα τζάμια
στη βροχή που μύριζε.

Είχε, λέω, τη μορφή μου
δίχως μούσια και γυαλιά
σα να τα 'χα χάσει όλα
λίγο πριν τη συννεφιά.

Στάθηκα κι εγώ αντίκρυ
μες το μαύρο μου χορό
ήρωας σε τραγωδία
κι 'χα μπρος μου το θεό.

Να μου λέει:
"Μη φοβάσαι
της βροχής τα δάκρυα
είναι όλα δικά σου
γι' αυτό έλα έξω τώρα
πάρτα αγκαλιά σου.
Μη γυρίσεις μου την πλάτη
τώρα είμαι κοντά σου.
Να κι η πανοπλία σου
μ' όλα τ' ουρανού τα κρύα
που χτυπούσαν με σφυριά
τόσα δάκρυα, με μία
μοναχά να τα συνδέει
αλυσίδα
από όνειρα δικά σου."

Έτσι χάθηκε ο χορός μου
κι η βροχή δεν άρχιζε.
Είχα, μόνο, τώρα εμπρός μου
το παιδί που δάκρυζε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: