Δύο κυμάτων Δρόμος

Πως σε λένε;
Αναρωτιέμαι όπως κοιτάς τη θάλασσα.
Άραγε με σκέφτεσαι
μονάχα επειδή δε με ξέρεις;
Αν σε γνωρίσω λες να πάψω να αναρωτιέμαι;

Πολύ σιγά σε δυο στιγμές,
δύο κυμάτων δρόμος,
βρήκαν τα μάτια μου
το δρόμο στην καρδιά σου.
Περπάτησα, σ' έψαξα,
και πάγωσα από την δύναμη της ομορφιάς
της άγριας μοναξιάς σου.

Οι Τέσσερις Πέτρες

Μετά τη βροχή,
παραλία,
θάλασσα,
διάλεξα τέσσερις πέτρες.
από την ακρογυαλιά.
Αλλιώς τα λένε βότσαλα.
Η μια μεγάλη κι η άλλη μικρή,
η μία στρόγγυλη κι α άλλη τετράγωνη.
Όλες είχαν ομορφιά αλλά,
πρώτα πέταξα τη τετράγωνη,
ύστερα την μεγάλη
και κράτησα τη στρογγυλή και τη μικρή.

Πως να πετάξει μακρυά του κανείς
το τέλειο και το αδύναμο;

Εκούσιος

Να αποκοιμηθώ δεν μπορώ.
Ο τρόπος που εισέρχομαι
στον ύπνο μου
δεν θέλω να είναι ακούσιος.

Μακρυά απ' την Τροία

Ελένη πέρασες καθόλου από την Τροία τώρα τελευταία;

Ή μήπως συμβιβάστηκες με τη μοίρα σου;
Ο Μενέλαος είναι αρκετά ώριμος;
Κι αν ναι, γιατί αναπολείς την ανεμελιά της ζωής στα χέρια του Πάρη;

Ελένη πήγες τώρα τελευταία στην Τροία;

Να δεις τι προκάλεσε η αρπαγή σου;
Ή έφυγες μόνη για την Αίγυπτο,
ερωτευμένη εσαεί με την ανωριμότητα των καθαρών συναισθημάτων;

Ελένη;

Τα βέλη του έρωτα και το αίμα της νιότης σε άγγιξαν ποτέ;
Ή ήταν απλά τα εισιτήρια προς την ελευθερία;

Ελένη, μ' ακούς; Μην μου φεύγεις, άνοιξε τα μάτια, μην φεύγεις τώρα.