Πολυγαμία

Πανέμορφα σε αφήνω να 'ρχεσαι.
Να περνάς και να ζεσταίνεις τη σιωπή μου.

Ανθίζω όλα τα λουλούδια
για να χαμογελάς σαν περπατάς στη φύση.

Πανίσχυρος, πολυσχιδής
μα σαν σε χάνω εύθριπτος κι αφανής.

Αυθύπαρκτος δεν υπήρξα ποτέ
κι ανεξάρτητος επίσης.

Φοβάμαι μόνος
Βαριέμαι μόνος
Μόνος ξεχνιέμαι κι ερωτεύομαι τη μοναξιά μου
Κάνω έρωτα με την ανυπαρξία μου

Μιας και λίγα μέτρα του χρόνου μου μένουν ακόμη
θέλω να τα ζήσω μαζί σου, καθώς έτσι μονάχα ζω στον υπερθετικό.
Τα ελαττώματά μου είναι πολλά
καθώς πάντα επιλέγω να 'μαι αυθεντικός παρά άψογος.
Της ψυχής σου την πλάτη έχω μάθει να την ξύνω στα σωστά σημεία
δίχως πολλές υποδείξεις, μην το ξεχνάς.
Το κορμί σου μου 'χεις μάθει να το παίρνω όλο μέσα στην ανάσα μου.

Κι αν ποτέ χρειαστεί να το ξέρεις
πως μπορούμε να πεθάνουμε αγκαλιά δίπλα στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι μεγάλα λόγια αυτά
μα γιατί να αρκούμαστε στα μικρά;
Άκυρα θα τρώμε πάντα
ακόμη κι αν είναι μετριοπαθή και συγκρατημένα.
Ίσως μαζί να 'ναι πιο διασκεδαστική η πολυγαμία,
άκυρο ε;
Μαζί βρε συ κι όχι ανεξάρτητα,
αυτόνομα αλλά μαζί.