Θέρος, Έρως και κάτι Ψιλά

Και κάπως τα προαπαιτούμενα
γίνανε από μαθήματα, παθήματα.
Το καλοκαίρι τα έντυσε
το καλοκαίρι τα έγδυσε
και τα παράτησε στην άδεια μας αγκαλιά
σαν παιδικά κουβαδάκια στην ακρογιαλιά.

Ναι, τα ήπιαμε και τα καπνίσαμε
και τα βγάλαμε έξω για να ξεσκάσουν
όλα μας τα ανίκητα αισθήματα
κι όλα μας τα κόμπλεξ
τόσο που κάποιες στιγμές απομείναμε άδειοι,
χαλαροί και μόνοι.

Σε γνώρισα χωρίς να με ξέρω
σε πίστεψα χωρίς να υποφέρω
και τώρα βασανίζομαι
μέσα σε ένα γιατί γεμάτο διότι.

Κάλυψαμε ανάγκες υπαρξιακές,
κοινωνικές, σεξουαλικές, δικές μας και ξένες.
Σαν ερχόταν η νύχτα, δίπλα στον κουρασμένο
ανεμιστήρα, πλάι στο ιδρωμένο μας κορμί
νιώθαμε ένα. Χωρίς περιστροφές
μόνο με μια ακόρεστη όρεξη για ηδονή.

Εαυτός λίγο αυτιστικός, λίγο εκνευριστικός
μα απολαυστικός σινάμα, έτσι για αλλαγή.
Στις αλλαγές ξεχνιέμαι να πω όχι
πάντα απροσδόκητα δεκτικός στο άλλο,
τί αντίθεση στριμωγμένη σε μια σάρκα;

αυττά λοιπόν τα ολίγα
άβριο βρέχει
και δεν τθα έχει ιντερνετ
τέλος πάντων...