Ασυγχρόνιστοι Δειλοί με παρενθέσεις

άντε γαμήσου κι εσύ που μ' αγαπάς
να ξέρεις πως σε αγαπώ κι εγώ πολύ 
για να σε γράφω τόσο στ' αρχίδια μου...
σε παρακάλεσα να λείψεις απόψε από τη ζωή μου, 
εσύ πήρες το χέρι μου με τρόπο μαγικό, το όπλισες 
και σημάδεψες την καρδιά μου...
μη μ' αγαπάς, θυμήσου με μονάχα όταν μένεις μόνη...
τι άλλο να πω σε σένα 
που δεν υπάρχεις στη ζωή μου παρά μόνο στο μυαλό μου...
ήρθες... ίσως κρυφά σε περίμενα, 
γι' αυτό κι άνοιξα αμέσως την πόρτα... κι έφυγα...

τι περιμένεις;... μίλα μου... 
κι εγώ θα σου απαντήσω μονολεκτικά αλλά με νόημα... 
"μάλλον με περνάς μ' άλλον"... 
τι κάνεις; πως περνάς;... 
καλά είμαι, σ' ακούω περίμενε λιγάκι σε παίρνω πίσω.... 
σ' ένα λεπτό πεθαίνω...
σε είδα περπατούσες στο απέναντι πεζοδρόμιο... 
σε είδα με κοίταζες... έφυγες δεξιά... έφυγα αριστερά... 
μα σε περίμενα να γυρίσεις από τη δουλειά... για να βγούμε... 
το 'χαμε κανονίσει... δεν θυμάμαι... ξέχασα... 
Που βρίσκομαι; Ποιος είμαι;
να σε βοηθήσω;... μη βασανίζεσαι... όχι... μα το κάνεις λάθος... 
άσε με επιτέλους να σκοτωθώ μόνη μου...
έφυγα κλαίγοντας... σε είδα να μιλάς με ένα τύπο... 
ήθελα να σε προλάβω... αλλά με σταμάτησε ένας ζητιάνος... είχε τη μορφή μας...
σε παίρνω τηλέφωνο... μιλάει... σε πήρα τηλέφωνο... πάλι μίλαγε... 
μα περνάνε οι μέρες μου λες... κι από την άλλη ζω λες και παίρνω συνέχεια 
αναβολές απ' το αύριο... 
τελικά το βρήκα θα περάσω να σε πάρω, να φύγουμε... 
βαρέθηκα να μιλώ στον τηλεφωνητή σου...


μόνοι μας κι όλα κλειστά... κι όλα τα ένστικτά μας αναμμένα...
δρόμοι στραβοί, καυτοί λυγμοί, σώματα ξένα, 
πανιά σχισμένα κι εσύ στο άγνωστο 
παλεύεις μόνος με δυο φτερά καρφωμένα στη γη. 
Στόχος το ανέφικτο, να λυγίσει η ψυχή το χώρο και το χρόνο...
δεν αντέχω την ελαφρότητα της απελπισίας σου...
είσαι απλά μια μεταχειρισμένη αμαρτία... τίποτα παραπάνω...
θέλω να σε δω αλλά ξέρω ότι πρέπει να πας πρώτα στο διάολο....
σ' ονειρεύτηκα πάλι εχθές κι είδα πως ήταν η ζωή μου και πως έγινε... 
από τότε αναδιπλώθηκα σαν βρέφος και περιμένω να ξαναρθείς...


ναι, σου έστειλα μήνυμα αλλά μετά τίποτα... 
ναι, μου είχε στείλει μήνυμα αλλά τελικά δεν του απάντησα... 
τι κρίμα... 
κρίμα...
κοιτώ τη φωτογραφία σου και χαμογελώ... 
κοιτάζω τη φωτογραφία της και κλαίω σου λέω... 
θέλω να σε αγγίξω... θέλω να τη φιλήσω ξανά...

"γεια σου,τί κάνεις; εγώ είμαι"

προσπάθησα να σου μιλήσω μα δεν έβγαινε η φωνή μου...

δοκίμασα να σου τηλεφωνήσω ξανά

και κατέληξα να ξυπνήσω από ένα αναπάντητο όνειρο...

Πάντα θα με κοιτάς με τα ίδια μάτια και πάντα θα βλέπεις την ίδια όψη 
ξέροντας πάντα καθετί που υπάρχει στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης μας.
μα είναι να πρόστυχο να μη ζούμε μαζί
ενώ οι σκέψεις μας ασελγούν τρομακτικά πάνω στην τρυφερότητα...
Αγάπη είναι και μια ρακένδυτη απόλαυση πίσω από μια ασήμαντη στιγμή...
δεν θέλω να μάθω ποτέ τι είναι η αγάπη
αυτό που θέλω είναι για πάντα ν΄ αγαπώ...


έφυγα και δεν την ξαναείδα ούτε την επικοινώνησα μαζί της... 
χάθηκε εντελώς κι όσο κι αν περίμενα μήνυμά του δεν ήρθε... 
έμαθα βρήκε άλλον και τότε κατάλαβα ότι τελειώσαμε οριστικά... 
τά φτιαξα με τον Δ. αλλά ακόμη τον σκέφτομαι όπως έκανα πάντα...


Αγάπη μου,
εμείς θα φιληθούμε για πρώτη φορά
τη στιγμή που πεθαίνουνε τα σύννεφα...
άρχισα πάλι στις μοναξιάς τα μονοπάτια να περπατώ 
παρέα με την ανάμνησή σου... 
και προχωρώντας επιτέλους σε ξεχνώ...
Δίχως το χρόνο
δίχως ζωή
να ξενυχτήσουμε σε ένα ατέλειωτο ξημέρωμα.
Άλλωστε αγάπη μου,
μια ώρα πριν και μια ώρα μετά είναι ίδιος ο θάνατος.
Μα είναι άδικο
για σένα και για μένα
η προδοσία του χρόνου να μας καταστρέφει...
κάποτε κάθισες κοντά μου μα ποτέ πλάι μου...
Πριν με άκουσες να σου μιλώ
με το μικρό φως έξω απ' το παράθυρό σου,
έπειτα με αισθάνθηκες καθώς περνούσες δίπλα απ' το άγαλμά μου.
Για να κερδίσω την προσοχή σου
σκόρπισα την ψυχή μου γύρω σου, στο παρελθόν και στο μέλλον
κι απέμεινα ένα άψυχο σώμα σ' ένα μοναχικό παρόν.
Μα είναι πρόστυχο να μη ζούμε μαζί.
Τώρα που οι σκέψεις μας
ασελγούν αισθαντικά πάνω στην τρυφερότητα...
μου λες πως η αγάπη μου είναι κυκλοθυμική
σαν ένα απλό αναποφάσιστο ψέμα
μα σου το ξαναλέω
Δεν Σε Αγαπώ
Σε Εμπιστεύομαι...