Μοῦ φαίνονται ἀπόψε πιὸ γκρίζα τὰ μαλλιά σου
μπερδεμένη καθὼς τὰ χτενίζω μὲ σκέψεις.
Τί ἔπαθες. Σὲ γέρασε ἡ πολλὴ φωτογραφία
ἢ μὴ σοῦ εἶπε τίποτα ἐναντίον μου
ἡ φαρμακόγλωσσα ἐνοχή μου.
Ὁ μανιακὸς κατήγορος.
Ἐκείνη μ྿ ἔμαθε νὰ φταίω τόσο σπάταλα.
Φταίω ἀκόμα καὶ γιατὶ πιάνει φωτιὰ τὸ ξύλο
σβήνει ἡ φωτιὰ μὲ τὸ νερὸ ἢ μὲ τὴ χορτασιά της,
φταίω ἐγὼ ποὺ ζεῖ μόνο μιὰ μέρα ἡ μέρα
ποὺ εἶναι μόνο τῶν πουλιῶν οἱ κελαϊδισμοὶ
γιατὶ δὲν ἔρχεται στὸ τέλος ἡ νεότης
κι ἔρχεται τότε στὴν ἀρχὴ
τότε ποὺ ἀπὸ μόνοι μας εἴμαστε τόσο νέοι.
Μὴν τὴν ἀκοῦς, δὲν ζῶ, πηγαινοφέρνομαι
τὰ κύματά μου μὲ πετοῦν πάνω στὰ κύματά μου.
Δὲν ζῶ, ξεχορταριάζω· τὴ δίνη ἀπὸ δίνες.
Νὰ τὴν ἀφήσω καθαρὴ ἕτοιμη στοὺς ἑπόμενους.
Συμπληρώνω ἔνσημα, τυφλὰ ὑπηρετῶ τὸν σκοτεινὸ
ἐκεῖνο λόγο —μάγο ἀλχημιστὴ— ἀνακατεύω
τὸ βρασμὸ τῆς δύναμής του.
Φτιάχνει ματζούνια ἀπὸ βαθειὲς
ρίζες ζωῆς μὲ ρίζες τοῦ ἀβίωτου.
Βιταμίνες τῆς τυφλῆς συνέχειας.
Καρτερία γράφουν στὰ μπουκαλάκια οἱ ἐτικέτες.
Δὲν εἶναι καρτερία. Εἶναι μία συμφιλίωση
ἐχθρικὴ ἀνάμεσα ζωῆς καὶ ἀβίωτου.
Εἶμαι ὁ τυφλὸς βοηθὸς τοῦ μάγου λόγου.
Ὑπνωτίζει πόνον ἀβάσταχτό σὲ πόνο
περιπατητικόν. Τί ἄλλο θὲς τί ἄλλο θὲς
εἶναι αὐτὸς ποὺ πείθει
ἐκεῖνες τὶς ὁλόμαυρες μητέρες νὰ ζοῦν
νὰ ζοῦν νὰ ζοῦν ὡς τὰ βαθιὰ γεράματα
τοῦ τάφου τῶν παιδιῶν τους.
Ὁ ἴδιος ποὺ ὑπνώτισε καὶ μένα
πρώτη βραδιὰ ποὺ γνώριζα
ἄδειο τὸ μαξιλάρι σου
νὰ κοιμηθῶ μαζί του.
Κι δμῶς κοιμήθηκα βαθιὰ
γαλήνια κάθε τόσο ἐνοχλούμενη γνώριμα
σὰ νὰ συνεχιζόταν δίπλα μου ὁλονύκτιος
ὁ νανουριστὴς ψιλοκαυγὰς
ποὺ ἔστηνε γκρινιάρα ἡ ἀκοή μου
στὸ λεπτόκλωστο ἐλαφρὺ ροχαλητό σου
— δὲν ἦταν ἔχανες ἀέρα.
Κοιμήθηκα.
Σίγουρα θὰ σ' τὸ πρόφτασε κι αὐτὸ
ἢ φαρμακόγλωσσα ἐνοχή μου.
Κική Δημουλά - Χαίρε ποτέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου