Τώρα άρχισε...

το διάβασα..
το χα διαβάσει και στο παρελθόν...
ναι το παρελθόν...

Πριν την επαφή...
κάποτε τα λόγια γίνονταν εικόνες
τώρα απλά κατρακυλούν στο βυθό
για μια τελευταία στάση.
Ακόμη θα λεγα εγώ.
Ακόμη.
Ως πότε απαντάς.
Ως πότε.
είδες δεν.
ναι δεν είδα το σωρό με τις ελπίδες
δίπλα από τα σκουπίδια.
Δεν απεργεί το όνειρο
θα τα μαζέψει
όπως και κάθε βράδυ.
Ναι σε κούρασα με τις αρλούμπες
κι εγώ κουράστηκα να γράφω με τα χέρια.
Η κούραση είναι πάντα η ίδια δύναμη που μας θέλει...
Διακεκομμένη πρόταση.
Πάντα μπορεί να γίνει σωστή.
μη με κρίνεις.
Ποτέ.
Είμαι μια μισοτελειωμένη πρόταση και τα παιδιά.
Τα παιδιά με αγαπάν.
Δεν ξεχνούν τα παιδιά
παρά όταν πάψουν να είναι παιδιά.
Σε αυτό είχε δίκιο.

Η επαφή προαπαιτεί
μηδενισμό εγωισμού
ή απόλυτο πάθος.
Διάλεξε.
Αυτοκτόνησε στην αγκαλιά μου
είναι ο μόνος τρόπος για να σε αγγίξω.
Θα γίνουμε καλά με μια αγκαλιά.

Μια αγκαλιά καλά μας έφερες
δεν αξίζεις μια αγκαλιά;
Την αξίζεις.

Στο χα πει ότι θα ξεγελάσουμε το χρόνο
αν και συνέβει τελικά,
τελικά δεν έχει νόημα.
Ή μάλλον έχει
αλλά όχι όσο χρειάζεται.

Αυτό το ποίημα τώρα μόλις άρχισε.
Μ' ακούς;