Καταράτι

Ξεκιναύω με τους άλλους,
περνά καιρός, τόσος που γινόμαστε φίλοι.
Άνττρες φίλοι τυχαίνει
στην ανδρεία να κολυμπάν.
Ήλιος παντού κι όμως.
Πάλλι έβρεξε, ξέρω ότι σε ανησυχεί,
σε κάνει να θυμάσαι, γι' αυτο
και με ακούμπησες δίπλα στα όνειρα.
Ας ήταν απόψε να σε κοιτάζω κατάματα
έτσι που τα μάτια να μη χρειάζονται πια.
Ναργοναύσω απ' την ίριδα
μέχρι την μαύρη τρύπα της ψυχής σμου.
Ναποκοιμηθώ
και ύστερα να ξυπνήσω,
να πιω έναν καφφέ
κάτω απ' την κληηματαριά
και στον πρωινό καπνό του τσιγάρου
να σε δω να φεύγεις ξαννά.