Ρε παιδιά τόσο καιρό θέλω κάτι να σας πω
και δεν ξέρω από που ν' αρχίσω
νιώθω ότι όλους θέλω να να σας δω
και κουβέντες για τα πάντα ν' αρχινήσω
μα τριγύρω σαν κοιτώ βλέπω όλο τοίχους
τόσα μίλια μακρυά
τόσα σπίτια δίπλα
ξεμονοιάσαμε χωρίς ντροπή και με σκάρτους ήχους.
Πως να αλλάξουμε τον κόσμο όντας τόσο μόνοι;
Πως να πούμε μαλακίες και σημαντικά όντας τόσο πεζοί;
Πως, ρε παιδιά, να συναντηθούμε όταν πλέον ξεχάσαμε να γουστάρουμε;
Θέλω μια επαφή
μια τέτοια που να τα λέμε όλα
όχι μ' άλλους μόνο σοβαρά
και μ' άλλους μόνο αρπακόλα.
Να χαρώ την άγνοια μου να μοιραστώ
και την γνώση να μοιράσω
να με κάνεις να σε ερωτευτώ
να σε ξεπεράσω.
Να σου δείξω, να μου δείξεις
πράματα, απόψεις και τραγούδια,
με μια σημαντική διαφορά :
όταν συμφωνείς να έρχεσαι να μ' αγκαλιάζεις
κι όταν διαφωνείς να μου πιάνεις το χέρι
και να μου λες "φιλαράκι βάστα"
να σε νιώθει η αφή μου, η ακοή μου και το βλέμμα μου.
Να σου λέω "βρε όλα τ' άλλα άστα"
όταν είμαστε παρέα
με τα λίγα εμείς θα περνάμε ωραία
και θα δεις τότε δεν θα σε λυπάμαι
ούτε εσύ θα μπορείς να με λυπηθείς
θα σπάμε μαζί τα κεφάλια
θα τραβάμε μαζί τα άχ της ζωής
απ' τον ίδιο ναργιλέ
και μαστουρωμένοι απ' τη συνύπαρξη
θα βλέπουμε τον κόσμο μας ν' αλλάζει
αλλά στην ουσία εμείς θα τον αλλάζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου