Ασυγχρόνιστοι Δειλοί με παρενθέσεις

άντε γαμήσου κι εσύ που μ' αγαπάς
να ξέρεις πως σε αγαπώ κι εγώ πολύ 
για να σε γράφω τόσο στ' αρχίδια μου...
σε παρακάλεσα να λείψεις απόψε από τη ζωή μου, 
εσύ πήρες το χέρι μου με τρόπο μαγικό, το όπλισες 
και σημάδεψες την καρδιά μου...
μη μ' αγαπάς, θυμήσου με μονάχα όταν μένεις μόνη...
τι άλλο να πω σε σένα 
που δεν υπάρχεις στη ζωή μου παρά μόνο στο μυαλό μου...
ήρθες... ίσως κρυφά σε περίμενα, 
γι' αυτό κι άνοιξα αμέσως την πόρτα... κι έφυγα...

τι περιμένεις;... μίλα μου... 
κι εγώ θα σου απαντήσω μονολεκτικά αλλά με νόημα... 
"μάλλον με περνάς μ' άλλον"... 
τι κάνεις; πως περνάς;... 
καλά είμαι, σ' ακούω περίμενε λιγάκι σε παίρνω πίσω.... 
σ' ένα λεπτό πεθαίνω...
σε είδα περπατούσες στο απέναντι πεζοδρόμιο... 
σε είδα με κοίταζες... έφυγες δεξιά... έφυγα αριστερά... 
μα σε περίμενα να γυρίσεις από τη δουλειά... για να βγούμε... 
το 'χαμε κανονίσει... δεν θυμάμαι... ξέχασα... 
Που βρίσκομαι; Ποιος είμαι;
να σε βοηθήσω;... μη βασανίζεσαι... όχι... μα το κάνεις λάθος... 
άσε με επιτέλους να σκοτωθώ μόνη μου...
έφυγα κλαίγοντας... σε είδα να μιλάς με ένα τύπο... 
ήθελα να σε προλάβω... αλλά με σταμάτησε ένας ζητιάνος... είχε τη μορφή μας...
σε παίρνω τηλέφωνο... μιλάει... σε πήρα τηλέφωνο... πάλι μίλαγε... 
μα περνάνε οι μέρες μου λες... κι από την άλλη ζω λες και παίρνω συνέχεια 
αναβολές απ' το αύριο... 
τελικά το βρήκα θα περάσω να σε πάρω, να φύγουμε... 
βαρέθηκα να μιλώ στον τηλεφωνητή σου...


μόνοι μας κι όλα κλειστά... κι όλα τα ένστικτά μας αναμμένα...
δρόμοι στραβοί, καυτοί λυγμοί, σώματα ξένα, 
πανιά σχισμένα κι εσύ στο άγνωστο 
παλεύεις μόνος με δυο φτερά καρφωμένα στη γη. 
Στόχος το ανέφικτο, να λυγίσει η ψυχή το χώρο και το χρόνο...
δεν αντέχω την ελαφρότητα της απελπισίας σου...
είσαι απλά μια μεταχειρισμένη αμαρτία... τίποτα παραπάνω...
θέλω να σε δω αλλά ξέρω ότι πρέπει να πας πρώτα στο διάολο....
σ' ονειρεύτηκα πάλι εχθές κι είδα πως ήταν η ζωή μου και πως έγινε... 
από τότε αναδιπλώθηκα σαν βρέφος και περιμένω να ξαναρθείς...


ναι, σου έστειλα μήνυμα αλλά μετά τίποτα... 
ναι, μου είχε στείλει μήνυμα αλλά τελικά δεν του απάντησα... 
τι κρίμα... 
κρίμα...
κοιτώ τη φωτογραφία σου και χαμογελώ... 
κοιτάζω τη φωτογραφία της και κλαίω σου λέω... 
θέλω να σε αγγίξω... θέλω να τη φιλήσω ξανά...

"γεια σου,τί κάνεις; εγώ είμαι"

προσπάθησα να σου μιλήσω μα δεν έβγαινε η φωνή μου...

δοκίμασα να σου τηλεφωνήσω ξανά

και κατέληξα να ξυπνήσω από ένα αναπάντητο όνειρο...

Πάντα θα με κοιτάς με τα ίδια μάτια και πάντα θα βλέπεις την ίδια όψη 
ξέροντας πάντα καθετί που υπάρχει στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης μας.
μα είναι να πρόστυχο να μη ζούμε μαζί
ενώ οι σκέψεις μας ασελγούν τρομακτικά πάνω στην τρυφερότητα...
Αγάπη είναι και μια ρακένδυτη απόλαυση πίσω από μια ασήμαντη στιγμή...
δεν θέλω να μάθω ποτέ τι είναι η αγάπη
αυτό που θέλω είναι για πάντα ν΄ αγαπώ...


έφυγα και δεν την ξαναείδα ούτε την επικοινώνησα μαζί της... 
χάθηκε εντελώς κι όσο κι αν περίμενα μήνυμά του δεν ήρθε... 
έμαθα βρήκε άλλον και τότε κατάλαβα ότι τελειώσαμε οριστικά... 
τά φτιαξα με τον Δ. αλλά ακόμη τον σκέφτομαι όπως έκανα πάντα...


Αγάπη μου,
εμείς θα φιληθούμε για πρώτη φορά
τη στιγμή που πεθαίνουνε τα σύννεφα...
άρχισα πάλι στις μοναξιάς τα μονοπάτια να περπατώ 
παρέα με την ανάμνησή σου... 
και προχωρώντας επιτέλους σε ξεχνώ...
Δίχως το χρόνο
δίχως ζωή
να ξενυχτήσουμε σε ένα ατέλειωτο ξημέρωμα.
Άλλωστε αγάπη μου,
μια ώρα πριν και μια ώρα μετά είναι ίδιος ο θάνατος.
Μα είναι άδικο
για σένα και για μένα
η προδοσία του χρόνου να μας καταστρέφει...
κάποτε κάθισες κοντά μου μα ποτέ πλάι μου...
Πριν με άκουσες να σου μιλώ
με το μικρό φως έξω απ' το παράθυρό σου,
έπειτα με αισθάνθηκες καθώς περνούσες δίπλα απ' το άγαλμά μου.
Για να κερδίσω την προσοχή σου
σκόρπισα την ψυχή μου γύρω σου, στο παρελθόν και στο μέλλον
κι απέμεινα ένα άψυχο σώμα σ' ένα μοναχικό παρόν.
Μα είναι πρόστυχο να μη ζούμε μαζί.
Τώρα που οι σκέψεις μας
ασελγούν αισθαντικά πάνω στην τρυφερότητα...
μου λες πως η αγάπη μου είναι κυκλοθυμική
σαν ένα απλό αναποφάσιστο ψέμα
μα σου το ξαναλέω
Δεν Σε Αγαπώ
Σε Εμπιστεύομαι...

ego

Μετανιώνω που έθρεψα εσένα εγωισμέ 
και όλα τα παιδιά σου 
για να στηρίζεις την απόγνωση και την επάρκεια μου. 
Κι άφησα μπάσταρδα 
και πεινασμένα 
όλα τα ντροπαλά όνειρά μου 
για να μη γίνω μέτριος ποτέ. 
Σκατά να φάμε όλοι μας 
προφήτες, κλέφτες κι εραστές 
γιατί αυτά μας μένουν. 
Δίπλα μου γεννήθηκες εσύ 
κι εγώ είδα μονάχα εσένα 
που κοίταζες εμένα.

volcano

δεν ξυπνώ πλάι σου... 
πλάι σε καμία δεν κοιμάμαι... 
μα σε ποθώ... κι ας μη σε ξέρω... ακόμη...
να μυρίσω τα μαλλιά σου δεν μπορώ... 
ούτε να νιώσω πως αναπνέεις δίπλα μου... 
δεν υπάρχεις πια και ακόμη... 
δεν υπάρχεις πια και ακόμη... 
σε ψάχνω, ναι... σε βρίσκω, όχι... 
σε βρήκα αργά, σ' έχασα νωρίτερα...
σε έχασα... δεν σε είχα ποτέ κι ας σε θυμάμαι...
παραλογίζομαι όσο πάει... μα δεν πάει πουθενά χωρίς εσένα... 
δεν υπάρχεις πια και συγνώμη... που αρνούμαι να διαλέξω... 
αλλά δεν έχω επιλογές... 
και τι να πω για σένα,
που σε γνώρισα εχθές και σε ζητούσα πάντα;
αγάπες που 'μειναν μισές σπίτια χωρίς βεράντα...
έτσι... σαν να μην υπήρξα ποτέ μέσα στο άκαρπο μέλλον 
που φωλιάζει στην καρδιά σου κυνηγημένο από το παρελθόν μου... 
είναι τρεις το πρωί κι ο ύπνος με περιφρονεί 
όπως η ηλιόλουστη μέρα καίει την καρδιά του Νοέμβρη...

ΕΧΘΡΙΚΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ

Μοῦ φαίνονται ἀπόψε πιὸ γκρίζα τὰ μαλλιά σου
μπερδεμένη καθὼς τὰ χτενίζω μὲ σκέψεις.

Τί ἔπαθες. Σὲ γέρασε ἡ πολλὴ φωτογραφία
ἢ μὴ σοῦ εἶπε τίποτα ἐναντίον μου
ἡ φαρμακόγλωσσα ἐνοχή μου.

Ὁ μανιακὸς κατήγορος.
Ἐκείνη μ྿ ἔμαθε νὰ φταίω τόσο σπάταλα.
Φταίω ἀκόμα καὶ γιατὶ πιάνει φωτιὰ τὸ ξύλο
σβήνει ἡ φωτιὰ μὲ τὸ νερὸ ἢ μὲ τὴ χορτασιά της,
φταίω ἐγὼ ποὺ ζεῖ μόνο μιὰ μέρα ἡ μέρα
ποὺ εἶναι μόνο τῶν πουλιῶν οἱ κελαϊδισμοὶ
γιατὶ δὲν ἔρχεται στὸ τέλος ἡ νεότης
κι ἔρχεται τότε στὴν ἀρχὴ
τότε ποὺ ἀπὸ μόνοι μας εἴμαστε τόσο νέοι.

Μὴν τὴν ἀκοῦς, δὲν ζῶ, πηγαινοφέρνομαι
τὰ κύματά μου μὲ πετοῦν πάνω στὰ κύματά μου.
Δὲν ζῶ, ξεχορταριάζω· τὴ δίνη ἀπὸ δίνες.
Νὰ τὴν ἀφήσω καθαρὴ ἕτοιμη στοὺς ἑπόμενους.

Συμπληρώνω ἔνσημα, τυφλὰ ὑπηρετῶ τὸν σκοτεινὸ
ἐκεῖνο λόγο —μάγο ἀλχημιστὴ— ἀνακατεύω
τὸ βρασμὸ τῆς δύναμής του.
Φτιάχνει ματζούνια ἀπὸ βαθειὲς
ρίζες ζωῆς μὲ ρίζες τοῦ ἀβίωτου.
Βιταμίνες τῆς τυφλῆς συνέχειας.

Καρτερία γράφουν στὰ μπουκαλάκια οἱ ἐτικέτες.
Δὲν εἶναι καρτερία. Εἶναι μία συμφιλίωση
ἐχθρικὴ ἀνάμεσα ζωῆς καὶ ἀβίωτου.

Εἶμαι ὁ τυφλὸς βοηθὸς τοῦ μάγου λόγου.
Ὑπνωτίζει πόνον ἀβάσταχτό σὲ πόνο
περιπατητικόν. Τί ἄλλο θὲς τί ἄλλο θὲς
εἶναι αὐτὸς ποὺ πείθει
ἐκεῖνες τὶς ὁλόμαυρες μητέρες νὰ ζοῦν
νὰ ζοῦν νὰ ζοῦν ὡς τὰ βαθιὰ γεράματα
τοῦ τάφου τῶν παιδιῶν τους.

Ὁ ἴδιος ποὺ ὑπνώτισε καὶ μένα
πρώτη βραδιὰ ποὺ γνώριζα
ἄδειο τὸ μαξιλάρι σου
νὰ κοιμηθῶ μαζί του.
Κι δμῶς κοιμήθηκα βαθιὰ
γαλήνια κάθε τόσο ἐνοχλούμενη γνώριμα
σὰ νὰ συνεχιζόταν δίπλα μου ὁλονύκτιος
ὁ νανουριστὴς ψιλοκαυγὰς
ποὺ ἔστηνε γκρινιάρα ἡ ἀκοή μου
στὸ λεπτόκλωστο ἐλαφρὺ ροχαλητό σου
— δὲν ἦταν ἔχανες ἀέρα.

Κοιμήθηκα.
Σίγουρα θὰ σ' τὸ πρόφτασε κι αὐτὸ
ἢ φαρμακόγλωσσα ἐνοχή μου.

Κική Δημουλά - Χαίρε ποτέ

Η δικτατορία της ιδιοκτησίας

Κάπως τα νήματα της ζωής
αυτά που μας ενώνουν, λέει·
τώρα κάπως παράξενα γίναν σκοινιά
και μας χωρίζουν.
Η δική σου ζωή
Η δική μου ζωή
Τα δικά μου όνειρα
Τα δικά σου όρια

Η δικτατορία της ιδιοκτησίας,
περιουσιών και συναισθημάτων.

Κάπου όλα ανήκουν
κι εμείς πασχίζουμε το ίδιο.
Πιο εύκολα ξεπουλάς
ένα όνειρο για λίγα ευρώ
παρά ανταλλάσσεις
έν' αυγό για λίγο γάλα.
Ξεχάσαμε
πως χρειάζεται χώρος
και για νέους ανθρώπους
για αυτούς που έρχονται μετά από μας·
τους ξεχάσαμε σαν φαγητό στα μικροκύμματα.
Ανάθεμα σ' όλο το σύστημα
που τόσο περίπλοκα καλύπτει
την ανοησία που το διέπει.

Κάπως, λέω, τα γαμονήματα της ζωής
σπάσανε και από πάνω μας
κρέμονται
σαν ηλεκτροφόρα καλώδια.
Μας καίνε
μα κανείς δε δίνει μία.
Κάθε λεπτό σκοτώνουμε έναν αιώνα ζωής
ξανά και ξανά·
κάθε λεπτό τριών μηνών χαμόγελα
πάνω στη γέφυρα της δίψας
οδεύουν προς το θάνατο.

Αλλά στ' αρχίδια μας.

Νωρίς

Είναι αργά πλέον μες τον κόσμο
αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Πέταξα το εισιτήριο
έκαψα την ευκαιρία
τι κι αν δεν ήταν η μόνη
σίγουρα ήτανε μοναδική.

Είναι αργά πλέον μες τη νύχτα
αυτήν αγάπη μου
να κλαίω για σένα και για μας.
Αναμετρήθηκα πολύ
με το εγωισμό
μα έχασα
και βασιλιάς έγινα μοναχικός
μέσα στα μοναχικά μου όνειρα.

Είναι αργά πλέον μες την μοναξιά
αυτήν αγάπη μου
να σκέφτομαι εσένα.
Έφυγες λαβωμένη
κι άλλος τώρα γλύφει τις πληγές σου
να 'σαι καλά
τώρα που κι ο εγωισμός με άφησε
τώρα μόνο αυτό ζητώ.

Είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο
αυτόν αγάπη μου
να πάψω να προσπαθώ για σένα.
Μα ζήτησα τα πάντα
κι αξίζω ερημιά.

Τώρα άρχισε...

το διάβασα..
το χα διαβάσει και στο παρελθόν...
ναι το παρελθόν...

Πριν την επαφή...
κάποτε τα λόγια γίνονταν εικόνες
τώρα απλά κατρακυλούν στο βυθό
για μια τελευταία στάση.
Ακόμη θα λεγα εγώ.
Ακόμη.
Ως πότε απαντάς.
Ως πότε.
είδες δεν.
ναι δεν είδα το σωρό με τις ελπίδες
δίπλα από τα σκουπίδια.
Δεν απεργεί το όνειρο
θα τα μαζέψει
όπως και κάθε βράδυ.
Ναι σε κούρασα με τις αρλούμπες
κι εγώ κουράστηκα να γράφω με τα χέρια.
Η κούραση είναι πάντα η ίδια δύναμη που μας θέλει...
Διακεκομμένη πρόταση.
Πάντα μπορεί να γίνει σωστή.
μη με κρίνεις.
Ποτέ.
Είμαι μια μισοτελειωμένη πρόταση και τα παιδιά.
Τα παιδιά με αγαπάν.
Δεν ξεχνούν τα παιδιά
παρά όταν πάψουν να είναι παιδιά.
Σε αυτό είχε δίκιο.

Η επαφή προαπαιτεί
μηδενισμό εγωισμού
ή απόλυτο πάθος.
Διάλεξε.
Αυτοκτόνησε στην αγκαλιά μου
είναι ο μόνος τρόπος για να σε αγγίξω.
Θα γίνουμε καλά με μια αγκαλιά.

Μια αγκαλιά καλά μας έφερες
δεν αξίζεις μια αγκαλιά;
Την αξίζεις.

Στο χα πει ότι θα ξεγελάσουμε το χρόνο
αν και συνέβει τελικά,
τελικά δεν έχει νόημα.
Ή μάλλον έχει
αλλά όχι όσο χρειάζεται.

Αυτό το ποίημα τώρα μόλις άρχισε.
Μ' ακούς;

Ραντεβού στο δρομάκι μεταξύ Παραδείσου και Κόλασης

Καθώς λιγάκι σε γνωρίζω
θέλω να ξέρεις ότι σε έχω απόλυτη ανάγκη.

Αν με γνώριζες καλύτερα θα το 'ξερες ήδη.

Άποψή μου, να μην αφήνεις το χρόνο να σε καταβάλει
αν μπορείς, αν όχι κοίτα να χαμογελάς
ή να βρίσκεσαι με χαμογελαστούς ανθρώπους.

Όταν κρυώνεις μην παίρνεις σημαντικές αποφάσεις
μόνο αναζήτησε λίγη ζεστασιά.

Όλα είναι μάταια
μα περισσότερο μάταιο είναι να κάνεις την παραπάνω σκέψη
ξανά και ξανά.

Όπως σου είπα σε έχω ανάγκη
καθώς νιώθω ανασφαλής και μισός
ξέρω ότι εσύ μπορείς να μου αλλάξεις άποψη.

Ελπίζω να μη σε στεναχωρώ με τα προβλήματά μου
γιατί στεναχωρημένη δεν θα 'χεις τίποτα να μου προσφέρεις.

Οίκτος σε άνθρωπο που ήδη λυπάται δεν βοηθά.

Να υποκρίνεσαι όταν δεν στο ζητάνε
το αντίθετο θα σε κάνει πλούσια και junky της εξουσίας
πάνω στους ανθρώπους.

Να αγαπάς το όμορφο και θα γίνεσαι όλο κι ομορφότερη
μα όταν φθονείς να το κάνεις τέλεια για να αποτρέψεις τα αντίποινα.

Μένω ήσυχος και σε περιμένω
αν δεν έρθεις ξέρω που θα σε βρω.

Μια Νύχτα στο Παρίσι

Σε θυμήθηκα
τώρα που τίποτα
δε σε θυμίζει.

Πέρασαν τόσα
μα τόσα βράδυα
σκοτώνοντας αναμνήσεις επιτυχώς.

Σε θυμήθηκα
τ' όνομά σου και πως με χάιδευες
στο πρόσωπο πριν αποκοιμηθώ.

Το 'χα ανάγκη απόψε.
Σε θυμήθηκα
για να κοιμηθώ.

Καληνύχτα.

Δεν έχει Αύριο απόψε.

Θάνατo, η κοινωνία μας μυρίζει Θάνατο.
Είναι φυσικό κι αναπάντεχο.
Αν τα ήξερα τα παιδιά θα λυπόμουν.
Το κράτος φταίει.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Η κοινωνία φταίει.
Μα είναι φασίστες.
Τα κωλοκομμούνια.
Η Μοναξιά, μας μαστίζει και μας καθοδηγεί.
Κρίμα.
Φεύγω για δουλειά.
Αύριο πρέπει να πληρώσω το νοίκι.
Τα σκουπίδια τα πέταξες έξω;
Όχι, απεργώ.
Μα δεν κοιμάμαι σου λέω.
Γιατρέ σίγουρα θα κοιμάμαι μετά.
Πήρες καινούργια ρούχα;
Χώρισα πριν ένα μήνα.
Το παιδί σου τι τάξη πάει;
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.
ΤΑ ΣΚΑΤΩΣΑΜΕ.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ.