Φορμάτ

Όταν ξενυχτώ(συνηρημένο κι αυτό)
και καπνίζω πολύ,
είναι σαν αλλάζω τον προγραμματισμό του εγκεφάλου μου.
Αρχίζω και σκέφτομαι όμορφα,
ξαφνικά μετά από πολλές ώρες μέσα στη νύχτα
όλα δένουν και αποκτά μορφή
η ανυπαρξία του νοήματος
κι η ζωή είναι η όμορφη, χαλαρή και ήρεμη
σαν τη χοντρή μπροστά στο ψυγείο
τον μπεκρή μπροστά στο μπαρ
τον βιαστή μέσα στο τρόλεϋ
τον τραπεζίτη με τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων
τον πρεζάκια στο φαρμακείο
και τον πούστη μέσα στο στρατώνα.
Αδυναμίες,
αυτό είναι η ζωή,
ένας ωκεανός  από δαύτες
κι εμείς τα ψάρια που κολυμπάν μέσα του.
Και τσουπ με κάποιες μαγείες,
τις λεγόμενες εξαρτησιογόνες ουσίες,
από ψάρι γίνεται κανείς ψαράς,
σύννεφο βροχής, φαλαινοθηρικό,
μοναχός σαολίν και βούδας.
Τέλος έρχεται η δουλειά
κι από ψάρι σε κάνει μάγειρα,
δικηγόρο, σκουπιδιάρη και δάσκαλο.
Συμπέρασμα:
μόνο οι καλλιτέχνες κάνουν τη διαφορά,
ζώντας ανάμεσα στην αδυναμία τους, τις ντόπες και την εργασία.
Αυτοί θα λέγαμε
ότι έχουν πλέον ΆΛΛΟ λειτουργικό.

να αποκλειστώ και να μην ακούω ούτε κραυγή
γιατί όταν άλλο σώμα πονά το μυαλό μου εμένα νιώθει
και μετά να κρυφτώ για πάντα στην φαντασία μου
έτσι γιατί βαρέθηκα τον ρεαλισμό σας.

Φανατικά ανοργάνωτος εραστής της μοναξιάς σου...

Αλκοόλ, Τσιγάρα κι ο Ποπάυ

Αλκοόλ,
να και κάτι που δεν θέλω να σταματήσω
ποτέ δεν υπήρξα αυτό που λέμε αλκοολικός
αλλά θα μου πεις τα ίδια λένε κι οι άλλοι
οι πτωχοί αλκοολικοί.
Απλά η εγκεφαλική μου κατάσταση με το αλκοόλ
είναι διαφορετική,
όχι δεν γίνομαι πιο κοινωνικός και τέτοιες αηδίες
απλά μου αρέσει όταν κάνω κεφάλι
είναι σαν ένα διάλειμμα απ' τις νόρμες
της αψεγάδιαστης λογικής, λέμε τώρα
γιατί και χωρίς αλκοόλ
ποτέ δεν είχα αυτό που λέμε καθαρό μυαλό.
Υπήρχε πάντα μέσα μου η αίσθηση
ότι κάτι δεν καταλαβαίνω και πως κάποιοι δεν θα με καταλάβουνε ποτέ.
Ας ανάψουμε ένα τσιγάρο
είναι καλό και το συστήνω ειδικά το καλοκαίρι
σε μερικές περιστάσεις διώχνει τα κουνούπια
και όχι μόνο,
ουσιαστικά ο καπνός που εκπνέω
μοιάζει να απεικονίζει τα σωθηκά μου
ακανόνιστα και ρευστά
πάντα σε αντίθεση με την εξωτερική άποψη.
Γιατί υπάρχει και η εσωτερική άποψη
αυτή που την κρατάμε για τον εαυτό μας
αλλά μάλλον σπανίζει πλεόν.
Και τώρα έρχομαι στο κυρίως θέμα
το σπανάκι
δεν μπορώ να καταλάβω γιατί
ο Ποπάυ έτρωγε σπανάκι
από μικρός απορώ
κι έπειτα γιατί όταν γίνεται
και τρώω εγώ σπανάκι
είναι πάντα στη μορφή του σπανακόρυζου,
καλό για να μην κακοκαρδίσουμε και τη μάνα
αλλά ποτέ δεν είδα τα μπράτσα μου
να πρίζονται μετά.
Λες να έπαιρνε ντόπα κι ο Ποπάυ;

Δύσπνοια

Είναι κάποιες φορές
που με πιάνει και ασφυκτιώ.
Το δωμάτιο μοιάζει μικρό
κι ο αέρας βαρύς.
Τότε ανοίγω το παράθυρο
και μπαίνει η παγωνιά
με μια καθαρτική μανία.
Αναπνέω ξανά.
Κι αναρωτιέμαι
τι να είναι αυτό που με βαραίνει,
η πίσσα των τσιγάρων
ή το ατέλειωτο σκοτάδι;
ή και τα δυο;

Μάνα καληνύχτα
τα λέμε καλοκαίρι Ελλάδα.

Tiden

Det fanns en tid
när tiden inte fanns
då detta troligen hade beslutats
att skapa tiden ur hjärtslagen.

Μέσα απ' τον καθρέφτη

Θα ήθελα να σου μάθω να πετάς
να ξεφεύγεις απ' τα δύσκολα
μα αυτό είναι εύκολο.

Θα ήθελα να σου μάθω να πατάς
να περπατάς μέσα στα δύσκολα
μα αυτό είναι εύκολο.


Ναι ηρέμησε εγώ είμαι εδώ
όχι ότι θα είμαι για πάντα
τα δύσκολα είναι ένα σωρό
μα δεν κρατάν για πάντα.


Τα μαλλιά σου ελεύθερα
το δέρμα σου ανέγγιχτο
κι η ψυχή σου
ανεπίδεκτη μαθήσεως.
Ένα εσύ
το ένστικτό σου ένα
ότι κι αν γίνει θα κοιτάς τον ουρανό.
Ότι κι αν γίνει θα κοιτάς εμένα.

Η Διαμονή

Περαστικός,
αυτό είμαι.
Περαστικός,
σε μια δύσκολη μα όμορφη ζωή.
Κι όπως κάθε περαστικός τύπος,
έτσι κι εγώ
έχω σύντομη διαμονή.

Το Προπατορικό Αμάρτημα

Παραδείγματα
τα δεσμά σου αγκωμαχούν
ο πόθος ασθμαίνοντας
σε καταβάλει
σε ρίχνει
βυθίζοντάς σε στην ακολασία,
στην αγνότητα δηλαδή
της συνεχούς ηδονής.

Τα μπουρνούζια σου
τα φοράς πάντα λυτά
σε κοιτώ να βγαίνεις από το μπάνιο
βαπτίζεσαι σε μια ανίερη καθαρότητα
κάθε φορά πριν το σεξ.
Έχεις τρόπους και πάντα
είχες τον τρόπο να τελειώνεις
ήσυχα τα βράδια
μπρούμητα στο κρεβάτι σου.

Παράδειγμα
η καθαρότητα του δέρματός σου
φαινομενική
στους πήχεις φαίνονται
ανεξίτηλα τα σημάδια
από μια νοητική φαγούρα
που απαλύνει με τον πόνο.

Πάντα έκανες σύντομες
κι έντονες σχέσεις
πάντα ήσουν πιστή
πάντα σκεφτόσουν άλλα πράγματα
όταν ήθελες έντονα
να τελειώσεις.
Τα σκέφτεσαι κι ο άλλος
που είναι μέσα σου
δεν ξέρει τίποτα.
Και τότε τελειώνεις.
Μόνη σου. Πάντα μόνη σου.

Συγχρονισμός
μου το χες πει ότι είναι το παν
αλλά τώρα κατάλαβα,
συγχρονισμός με το δικό σου τικ-τακ
να σε ταράσσω τόσο
που να ακούς μόνο αυτό
ακόμη κι εγώ γίνομαι
ο εν σιγεί ηδονητής σου.

Τα λόγια μου σκαλίζουν
ένα απέραντο κοίτασμα φαντασιώσεων.
Για σένα και για μένα
πολλά είναι βουτηγμένα στη φαντασία
και γεμάτα οργασμό.

Τύψεις
νιώθεις
όταν φοβάσαι
τον εθισμό σου.
γυναίκα εθισμένη στη ζωή
πάντα φλερτάρει με το αποτρόπαιο
και το θάνατο,
την χαμένη της παρθενιά.
Το προπατορικό αμάρτημα.

Αποκλειστικά ερωτευμένοι

Τα βράδυα στην χώρα της κραυγής του έρωτα
με διαβατήριο το βλέμμα που κοιτά πίσω από τα λόγια
εκεί συναντιόμαστε,
στα κρυφά, στην πίσω αυλή
μέσα στις πορτοκαλιές.

Αχ πως κάνεις τον αέρα να ευωδιάζει όταν περνάς,
ακόμη κι οι φευγαλέες λέξεις γυρνάν και σε κοιτάζουν
αμέσως σ' ακολουθώ
τρέχω πίσω σου
σαν άνεμος βγάζω φτερά.

Τα μαλλιά σου άναψαν με τον ήλιο του καλοκαιριού
τα στήθη σου χορεύουν πάνω στην ανάσα σου
όλα μ' οδηγούν πιο κάτω
εκεί στα γόνατα
να σου ζητώ τα πάντα.

Θέλεις να γίνουμε μια για πάντα ιστορία;
Θες να αφήσουμε τον κόσμο πιο μεγάλο;
Ναι, να είμαστε μαζί
τόσο απλά, να είμαστε
πάντα μαζί αποκλειστικά ερωτευμένοι.

Μια λέξη

Τα λόγια σου
μοιάζαν με χάδια που άπλωνες ανάμεσά μας.
Το βλέμμα σου
απλά έδινε νόημα στο φως.
Εγώ σου μίλαγα
κι έβρισκα λέξεις
για να σου φανερώνω την ομορφιά
που υπάρχοντας δημιουργούσες.
Και έπειτα
κοίταξα στο σκοτάδι
για να φανταστώ μια στιγμή
τη ζωή χωρίς μαζί, δίχως εσένα.
Και κάπως έτσι σ' έχασα,
όπως ακριβώς το ήθελα
όπως το 'χα σχεδιάσει, τυχαία.
Τώρα πάλι μόνος
δίπλα σε ένα πρωινό
πλάι σ' ένα ξημέρωμα
κάτω από μια νύχτα
δίχως κανένα νόημα.
Νόημα:
η φαντασία που ερωτοτροπεί με τη λογική.
Δεν θέλω να σε δω,
τώρα συνήθισα να βλέπω στο σκοτάδι.
Δεν σε χρειάζομαι,
τώρα συνήθισα να υπάρχω
δίχως να ζω, έτσι απλά.

Μια λέξη
είχα κρύψει από σένα,
Εμένα.

Markgenomskådande/Διάφανη γη

Den vita solen rinner ut i smogen.
Ljuset dryper, det letar sig ner
till mina nedersta ögon som vilar
djupt under staden och blickar uppåt

ser staden underifrån: gator, husgrunder -
liknar flygbilder av en stad i krig
fast tvärtom - ett mullvadsfoto:
tysta fyrkanter i dova färger.

Där fattas besluten. De dödas ben
går inte att skilja från de levandes.
Solljuset ökar i volym, strömmar in
i flygkabinerna och ärtskidorna.

μετάφραση

Ο λευκός ήλιος διαπερνά το νέφος.
Το φως στάζει, σκάβει το δρόμο του
προς τα κατάβαθα των ματιών μου
που θαμμένα κάτω απ' την πόλη κοιτάν ψηλά

βλέπουν την πόλη απ' τα κάτω: δρόμοι, θεμέλια
να μοιάζουν με αεροφωτογραφία εμπόλεμης πόλης
κι απ'την άλλη - η ζωγραφιά του τυφλοπόντικα:
ήσυχα τετράγωνα σε βουβά χρώματα.

Εκεί παίρνονται οι αποφάσεις. Τα κόκκαλα των νεκρών
γίνονται ένα με τους ζωντανούς.
Οι ηλιαχτίδες διογκώνονται, ορμώντας μέσα
σε καμπίνες αεροσκαφών και λοβούς μπιζελιών.

Tomas Tranströmer,
ur STIGAR - 1973

Μετάφραση: Μ. Τριανταφύλλου

Περί Λακωνικότητας

Στα ανοιχτά βγήκες,
δεν είδες τίποτα,
κρύφτηκες.
Τι νόμιζες;
Πως είναι η αγάπη μόνο έρωτες;

Τελεία.
Τα λόγια κύλησαν
και βρήκαν τη δύναμη να με λιώσουν.
Κατάφερα και κρατήθηκα
απ' τα χείλη σου,
έπειτα με φίλησες
κι έτσι χάθηκα κάπου ανάμεσά μας.

Αρκετά οι αγάπες.
Την δουλειά ποτέ δεν τη φοβήθηκα
πάντα φοβόμουν τους ανθρώπους.
Ίσως γιατί πάντα τους αγαπώ πλιότερο
από τα υπόλοιπα
και έχουν τη δύναμη να με φοβίζουν
περσσότερο.

Δουλειά είναι ο χώρος που φοβάσαι
για να έχεις μια ατρόμητη ζωή.
Αν δεν το κάνεις, τότε λυπάμαι
απλά ατύχησες.
Υπάρχουν και οι ταινίες άλλωστε.

Τα βόδια κοιμούνται λίγο
φρόντισε να μην τους μοιάσεις γενικά
και φυσικά δεν εννοώ να κοιμάσαι περσσότερο.

Μην μου το πεις
αν δεν είσαι φίλος, δεν σε πιστεύω
αν πάλι είσαι με ξέρεις καλά,
ποτέ δεν χρειάζεται να λέμε οτιδήποτε,
οι φίλοι άλλωστε πάντα λένε τα λιγότερα.

Η ζωή δεν υπάρχει για να τη ζούμε
αλλά υπάρχουμε γιατί ζει αυτή.

Δειλός Αγαπημένος

Αλέξανδρος: Αρχή

αίσθημα για σένα

πίσω σου ξανά

με τα χρόνια

τριγυρίζω

πάντα στα παλιά.

Ρωτάω πάντα

αυτό μόνο μπορώ

να σε απασχολώ

για λίγο

μέσα στο κενό

της λήθης.

Εσένα τότε

δίπλα στα μεγάλα κύματα

στους μεγάλους γκρεμνούς

εσένα αγάπησα

και χώρισα.

Στα στρώματα στο πάτωμα

στους μουγγούς  οργασμούς

στα τραπέζια το απόβραδο

με παρέα.

Το νησί, το αμάξι

η παραλία

η ζωή ολόκληρη 

μέσα σε δέκα μέρες.

Μηδέν και ένα

εγώ κι εσύ. 

Εσύ ήξερες πάντα

είχες  προσανατολισμό

κι εγώ ήμουν άνεμος

μια κατά και μια υπερ μας.

Πρόσεχε

σου μιλώ γιατί μπορώ

όταν δεν θα μπορώ

θα σταματήσω.

Ναταλία: Τίποτα

τολμάς και μου μιλάς;

Μετά τον καιρό;

Μετά τα λόγια;

μετά τη σιωπή;

Ήσουν δειλός

να το ξέρεις και να το θυμάσαι

εγώ σε έβαλα εδώ

μέσα μου

λίγο πολύ παντού.

Και ρωτάς;

Τώρα;

μετά τον καιρό;

μετά τα σύννεφα;

τώρα που αλλάξαμε ουρανούς;

τι να σου πω;

ότι σε αγαπώ 

ότι σε μισώ

ή

ότι με μισώ

επειδή σε αγαπώ ακόμη;

Στο διάολο αγάπη μου

θα με μισώ

για το πριν και το μετά.

Τώρα θέλω αγκαλιά,

το ξέρω

να αγκαλιάζεις τη δειλία

θέλει πολύ θάρρος

αλλά εμένα ποτέ δεν μου 'λειψε.

Δειλέ

Αγαπημένε μου

Μεσόγειος

Μεσόγειος
κι ο ήλιος γίνεται θεός
τα σπίτια πλάθουν τη φιλοξενία
κι ο άνθρωπος μαθαίνει το φιλότιμο.

Μεσόγειος
εσύ κι εγώ κι η θάλασσα
το πεύκο κι η ελιά,
ερωτεύομαι παρά υπολογίζω.

Για χιλιετίες
ένα κομμάτι γης φτιάχνει ανθρώπους
που λογαριάζουν πλιότερο το έξω παρά το μέσα
που ξέρουν να κερνούν παρά να αποταμιεύουν
που φτιάξαν την Ανάσταση ενός θεού
απλά για να γιορτάσουν την Άνοιξη.

Μεσόγειος
σε ξέρω γιατί σε είδα
σε είδα γιατί σε συνάντησα,
πως αλλιώς αφού η ζωή εδώ
ξεχύνεται απ' τα σοκάκια στις πλατείες
με κυνηγυτά και "άιντε για μας".

ΕπιλογέΣ

Το θέμα με τον άνθρωπο
είναι ότι μιλάει με την καρδιά
μιλά με το χαμόγελο
μιλά με το βουρκωμένο βλέμμα
με τα σφραγισμένα χείλη
με τα αγγίγματα.
Τα λόγια ήταν πάντα ένας μεσάζων,
εγωιστής και κερδοσκόπος.
Προβλήματα και στεναχώριες
άγχος και ανασφάλεια
πάντα γιατρεύονται με επαφή.
Επαφή σαρωτική, ζεστή, παλλόμενη
απρόσωπα ιδιωτική και απελπισμένα κοινωνική.
Το θέμα με τον άνθρωπο
είναι ότι ζητάει τόσο λίγα που χάνονται
μέσα στα πολλά λόγια και την πολύ λογική.
Σημεία των καιρών είναι οι βροχές και οι άνεμοι,
η ύπαρξη ξεφεύγει με ενέργειες ζωής οργασμικές.
Άκουσε με, είμαι δίπλα σου κατακερματισμένος
τόσο που μπορείς να με βρεις παντού γύρω σου.
Δεν είσαι μόνη, δεν είσαι μόνος
η επιλογή δεν σου ανήκει
αν αφεθείς θα γίνεις εσύ όλες οι επιλογές.

Η Ερώτηση της Μαργαρίτας

Απάντηση σε ερωτήσεις με Ναι και Όχι

δεν λογίζεται.

Φαίνεται να υπάρχει τόση απόσταση ανάμεσά τους

που μπορεί κανείς να βρει πάρα πολλές απαντήσεις

κι απ' τις πολλές, την καλύτερη.

Αυτό κάνει ο νους.

Αλλά θέλει να μην κοιτάς το χρόνο

θέλει να κολυμπάς στο ταξίδι,

που δημιουργεί μαζί και την αφετηρία και τον προορισμό.

Κάπου ανάμεσα στο ναι και το όχι σου, ΠΑΝΤΑ

γεννιέται ο έρωτάς σου, η ίδια σου η ζωή,

κι εσύ επιμένεις να 'ρωταποκρίνεσαι ανέραστα;

Απ' το Λιαντίνη μέχρι το Γκαίτε

κι απ' τον Ελύτη μέχρις εσένα

τα άκρα δείχνουν τη θάλασσα και τη στεριά

η μια σε πνίγει κι η άλλη σε θάβει.

Μα η θέα στο πέλαγος είναι κάπου ανάμεσά των.

Το κακό και το καλό είναι για ανθρώπους

που σκέφτονται σαν παπάδες

κι αμαρτάνουν σαν μαστρωποί.

Στο μίγμα θέλει μαγκιά για να βρει κανείς την ουσία

και στο ομογενές να βρει το γένος.

Η αστραπή αστράφτει όταν καταφέρει

να φτιάξει το δρόμο της μέσα στα ακαθόριστα σύννεφα

μια για πάντα και μακρυά.

Δεν λογίζονται μήτε  οι λέξεις Ναι και Όχι

αφού έχουν νόημα βραχύ και το μυαλό

πάντα θα ερωτοτροπεί  με το μακρύ ανάμεσά μας.

Απορίας Άξιον

Βλέπεις τα σύννεφα;

Μας δείχνουν το δρόμο.

Βλέπεις τα μάτια μου;

Σου δείχνουν τον τρόπο.

Ακόμη απορείς;

Οι σκέψεις τέτοια κάνουν.

Κι αν δε με βλέπεις, άκου με.

Σ' αγαπάω, μ' ακούς;

översättning

Ser du molnen?
Visa oss vägen.
Ser du mina ögon?
Visa dig hur.
Har du fortfarande frågor?
Sådana tankar gör.
Och om du inte ser mig, hör mig.
Jag älskar dig, hör du?

Summer Glimpse

Walking in Spain
after a long night
spent in honor
of friendship and alcohol,
back in my bed
in icy Stockholm
dreaming the day
when my skin feels the chills
from the aegean summer breeze
during a mid-July sunset.

Πόλεμος

Καλός καιρός
και καλοκαίρι
δεν είναι το ίδιο.
Αστροπελεκώντας μας
ξεσπιτώνοντάς μας
Δία εξόριστε.
Φοριαμός

τα στόματα κλειστά

τα χέρια παγωμένα

λόχος στοιχημένος.
Ενέδρα
τα μάτια υγρά
τα πόδια γοργά.
Το τίποτα νίκησε.
Η ελπίδα χάνεται
σαν καλοκαιρνός γιακαμός
πλέον αργά
πλέον εσύ που ονειρεύεσαι
είσαι τρελή
είσαι μια μάγισσα
κι έρχεσαι απ' το παρελθόν
σαν ένδοξη ιστορία.
Μα τέλος
τα παραμύθια
τα επιμύθια
τα λόγια που κρύβουν
τον φόβο ή το λόγο.
Τώρα θα παίξουμε
με χαμένο χέρι
θα παίξουμε αντανακλαστικά.
Στοπ, έρχεται άλλος
Στοπ, έρχεται άλλος
Στοπ, έρχεται αυτός που δεν θέλαμε.
Σιωπή.
Πόλεμος.

Man-shaped Moon

A coin-like moon

stared at me tonight

logged into my eyes

reaching my heart

and back to the future

it shutters my motion

every now

every then

until it's full

until it's empty

gone

higher than me

deeper through me.

A hard-shaped truth

reveals the lie

inside us

scares it away

now and then.

Always back and forth.

Ιστορία

Έχεις πολύν ιστορία φουκαρά
βιβλία πολλά
κρυμμένα μυστικά
ήρωες, ληστές, σοφούς
γλύπτες, ποιητές και ραφωδούς.
Πολέμων αλήθειες
θεών συνήθειες
Ελλήνων έργα συναπτά.
Ήταν πολλά.
Τα κάνανε λιανά
για μάθηση ευκολότερα
τα κάνανε λιγότερα
για να τα θυμάσε
έπειτα ελάχιστα
για να τα ξεχνάς.
Τώρα που ζητάς
τι έγινε να μάθεις
απάντηση καμιά
το μέλλον σου μετέωρο
ύστερα απ' ένα ξεκάρφωτο παρόν.

Τι χάθηκε;

Πως να πεις σε κάποιον
να μην είναι πολύ κακός αλλά λίγο;
Πως να καταλάβει κανείς,
ότι είναι καλό να αγαπάς τον εαυτό σου
αλλά όχι περισσότερο από όσο πρέπει;
Πως να δείξεις σε κάποιον
ότι το φαϊ του πρέπει να είναι αρκετό
αλλά και να μην του φτάνει;
Πως να του δείξεις
ότι ο ψυχαναγκασμός δεν είναι εγκράτεια;
Το  μέτρο.

Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους

Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Δημήτρης Λιαντίνης
(γράμμα στην κόρη του,
πριν την εξαφάνισή του στην αγκαλιά του Ταΰγετου)

Η φωτιά

Η φωτιά
ξέφυγε απ' το δάσος
άφησε πίσω της
τον καταστροφικό εαυτό της
και γύρισε
την πλάτη της
στο παρελθόν.
Τώρα προχωρά μπροστά
έρχεται πάνω μας
αλλά όχι εναντίον μας.
Θα μας ζεστάνει,
μη φοβάσαι
η φωτιά μας αγαπάει,
είναι κι αυτή
σαν τον θάνατο,
που στο τέλος
πάντα συγχωρεί
αν και τον απαρνηθήκαμε για μια ζωή.

Κορίτσι

Τι μυστήριο κρύβουν τα στήθη σου;

Τα μάτια σου επίσης.

Κι εσύ γουστάρεις τον μεσήλικα

τον αποζητάς κρυφά

ασυνείδητα

με ονειρώξεις

κάτω από τα ελαφριά σκεπάσματα

του καλοκαιρινού κρεβατιού

μέσα στα στενά εσώρουχα.

Τον ζητάς από νωρίς

τώρα είσαι έφηβη 

αύριο τριαντάρα
μπορεί για μια ολόκληρη ζωή.

Έπειτα ζητάς τον πατέρα του παιδιού σου

απεγνωσμένα

ή και με πρόγραμμα.

Τέλος αρχίζει το πάρτι της φαντασίωσης

για τον ανεκπλήρωτο έρωτα

ή τον νεαρό που ιδρώνει όμορφα.

Κι απ' την αρχή μέχρι το τέλος

της πανέμορφης καριέρας σου

σε σαγηνεύει το στήθος

της φίλης σου ή της γνωστής σου

ή μιας οποιασδήποτε γυναίκας κοντινής σου.

Τόσο που δεν σταματάς 

να το φαντάζεσαι γυμνό.

Όπως κάνω το δικό σου εγώ.

Stockholm syndrome

Ποτέ δεν εμπιστεύτηκα τον άνθρωπο

λιγάκι μόνο αγάπησα σε αυτή τη ζωή

και δεν μου βγήκε σε καλό

αντίθετα με έκανε μικρό

κι εγωιστή.

Στο τέλος πάντα έχανα

ένιωθα την ήττα στο πετσί μου

άλλωστε οι νίκες ποτέ δεν αρκούσαν

και τα καλά λόγια 

ήταν  λίγα και ψεύτικα.

Μα η δυσφήμιση πάντα

ξετρύπωνε κάτι αληθινό.

Ανώφελο να ζεις για ν' αγαπάς

μιας και να αγαπιέσαι

μοιάζει  με φυλακή.

Ποτέ δεν εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου

οξύμωρη μου φαίνεται τέτοια προσπάθεια.

Αλλά  είναι τέτοια η απόγνωση του ανθρώπου

μπροστά στη μοναξιά

που θα αγκάλιαζε τον συνάνθρωπό του

ακόμη και τον απαγωγέα του ή τον εχθρό του.

Γονείς και κοινωνία

σε απαγάγουν απ' την ανυπαρξία σου

σέρνοντάς σε στη ζωή

να εκτίσεις την ποινή σου.

Όλα τα κανονικά

όλα τα νόμιμα

όλα τα λογικά

κατασκευές φυλάκισης της ανυπαρξίας

σε δομές άυλες, κοινωνικές.

Τα υπόλοιπα είναι θρησκεία

και διαφήμιση.

 

Πιστεύω

Ακόμη και τα νερά σε μαθαίνουν
αν τ' αγαπάς και τα νοιάζεσαι
ακόμη και τα πουλιά σε ακούνε
αν τους μιλάς και δε βιάζεσαι
πως να μην ελπίζεις στους ανθρώπους;
πως να μην παλεύεις για την αλλαγή;
χωρίς εσένα δεν υπάρχει η αδικία
χωρίς εσένα δεν υπάρχει το ψέμα
έχεις μερίδιο ίσο σε αυτό που γίνεται
και σε αυτό που δεν γίνεται

Ακόμη και τα παιδιά σου γελούν
όταν τα κοιτάς ειλικρινά
ακόμη κι εγώ σε πιστεύω
όταν με κοιτάς στα μάτια
πως να μην πιστεύουμε σε 'σένα;
πως να μη μας περιμένεις δίπλα σου;
χωρίς εμείς δεν υπάρχουν εγώ
χωρίς καρδία δεν νοείται μυαλό
έχεις κι εσύ μερίδιο στη δυστυχία
ίσο με την ευτυχία που σπατάλησες αδρανής.

Ο άνθρωπος που δεν έκανε ποτέ λάθος

Δεν έκανα  ποτέ λάθος
μάλιστα έκανα πάντα το σωστό
το κοινωνικά αποδεκτό
το ορθόδοξο
το κανονικό
και κέρδισα κάτι που δεν δωρίζεται
ούτε χαρίζεται
την δυνατότητα
να κάνω λάθος
να τα κάνω όλα αντίθετα
όλα ανεξάρτητα
όλα πουτάνα
πολύ απλά γιατί έτσι θέλω
πολύ απλά γιατί έχασα κάτι
που δεν ξαναβρίσκεται
έχασα τον εαυτό μου.
Ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει
είναι κι αυτός που έχει χάσει τον εαυτό του.
Άντε γεια.