Φορμάτ

Όταν ξενυχτώ(συνηρημένο κι αυτό)
και καπνίζω πολύ,
είναι σαν αλλάζω τον προγραμματισμό του εγκεφάλου μου.
Αρχίζω και σκέφτομαι όμορφα,
ξαφνικά μετά από πολλές ώρες μέσα στη νύχτα
όλα δένουν και αποκτά μορφή
η ανυπαρξία του νοήματος
κι η ζωή είναι η όμορφη, χαλαρή και ήρεμη
σαν τη χοντρή μπροστά στο ψυγείο
τον μπεκρή μπροστά στο μπαρ
τον βιαστή μέσα στο τρόλεϋ
τον τραπεζίτη με τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων
τον πρεζάκια στο φαρμακείο
και τον πούστη μέσα στο στρατώνα.
Αδυναμίες,
αυτό είναι η ζωή,
ένας ωκεανός  από δαύτες
κι εμείς τα ψάρια που κολυμπάν μέσα του.
Και τσουπ με κάποιες μαγείες,
τις λεγόμενες εξαρτησιογόνες ουσίες,
από ψάρι γίνεται κανείς ψαράς,
σύννεφο βροχής, φαλαινοθηρικό,
μοναχός σαολίν και βούδας.
Τέλος έρχεται η δουλειά
κι από ψάρι σε κάνει μάγειρα,
δικηγόρο, σκουπιδιάρη και δάσκαλο.
Συμπέρασμα:
μόνο οι καλλιτέχνες κάνουν τη διαφορά,
ζώντας ανάμεσα στην αδυναμία τους, τις ντόπες και την εργασία.
Αυτοί θα λέγαμε
ότι έχουν πλέον ΆΛΛΟ λειτουργικό.