Ανυπαρξία Κρύπτεσθαι Φιλεί

Αν δεις κάποιον να γέρνει

είναι γιατί τον βαραίνει ο θάνατος.

Σπρώχνει το βλέμμα του απ' τον ήλιο προς το χώμα.

Τον οδηγεί στην αθανασία 

μιας ανυπαρξίας που κρύπτεσθαι φιλεί.

Και μοιάζει ολόκληρη αυτή την ήτα

να την νικούν 

σαν νικούν τη βαρύτητα

τα πουλιά

μόνο τα χέρια αυτών που σ' αγαπούν

κι αυτών που δεν σε ξέρουν.

Αν κάποιον δεις να γέρνει

είναι γιατί βαραίνει αδειάζοντας από αγάπη

ή γιατί έχει γεμίσει με στοργή.

Τυχαία δεν γίνονται τα πράματα γενικώς

παρά μόνο σαν αφορούν τον άνθρωπο,

αυτό το ον που την κάνει με ελαφρά

ακολουθώντας την πεπατημένη.

Τα μονοπάτι των ύπαρξης

ένα θνήσκο όν
ένας μελλοντικός πεθαμένος
ένας άνθρωπος
που καταθέτει μια ύπαρξη
σε ένα σύνολο από ίχνη,
κατακερματισμένου
αλλά πεπερασμένα ολικού,
μέσα σε δυο παράλληλες συνέχειες
από τη μια της θηλυκής μιτοχονδριακής γραμμής
κι απ' την άλλη του αρσενικού λόγου
που ξέφυγε απ' το υποκείμενο
σαν μιαν ανάσα
που αποφεύγει το θνήσκον σώμα εξακολουθητικά.

Το Τέλος των Μεγάλων Παραμυθιών

Νόμος 4789/15-2-2012

Τα παραμύθια απαγορεύονται

η εκφορά τους διαφθείρει την παιδική λογική

προωθεί την ανάπτυξη της φαντασίας

και οδηγεί σε επικίνδυνα επίπεδα οικειότητας μεταξύ παιδιού-γονέα.

Τα παραμύθια απαγορεύονται

η παραβίαση του νόμου επισύρει 

την ποινή του ψυχιατρικού εγκλεισμού του γονέα

και την θεραπεία απεξάρτησης για το κακοποιημένο παιδί.

Επιτρέπεται μόνο το εξής νανούρισμα:

"Μια φορά κι έναν καιρό οι γονείς 

ξεγελούσαν τα παιδάκια τους λέγοντας τους παραμύθια

για τέρατα και νεράιδες, για δάση και βουνά

μέχρι που τα παιδάκια άρχισαν να βλέπουν πολλά όνειρα

μάλιστα μερικά έβλεπαν κι εφιάλτες τόσο κακούς 

που ξυπνούσαν κλαίγοντας. Άλλα πέρασε ο καιρός

και οι καλοί άρχοντες του βασιλείου των ανθρώπων

τα απαγόρευσαν. Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί

σίγουρα ζήσανε καλύτερα. 

Τώρα κοιμήσου αγγελούδι μου."

- Μα μαμά δεν νυστάζω ακόμη.

-Γιατί μικρέ μου, δεν πήρες το χάπι πάλι;

-Το ξέχασα μαμά.

-Δεν πειράζει πάρτο τώρα και μέτρα μέχρι να κοιμηθείς.

Τα παιδιά με τις Μολότοφ

Ζηλεύω τα παιδιά με τις μολότοφ
αυτά τα παιδιά που είναι απ' όλες τις ηλικίες
και ρίχνουν φως πάνω στο σκοτάδι.
Και μην νομίζετε ότι είναι της βίας άτομα
μη θαρρείτε πως δεν ξέρουν τον Γκάντι
αλλά φίλε μαλθακέ για να υποστηρίξεις τη μη-βία
πρέπει να ετοιμάζεσαι να συνειδητοποιήσεις τη βία
να την αντέξεις τη βία
και μετά να την ανταποδώσεις
όχι γιατί σου αρέσει
αλλά γιατί είσαι ανοιχτός και σε άλλους τρόπους σκέψης.

Ζηλεύω τα παιδιά που δεν έχουν τίποτα να χάσουν
γιατί τους κάψαν τα όνειρα, το μόνο που τους είχε μείνει.
Και είμαι ένας από αυτούς
έχοντας πλέον μια κρίση με λιγότερες σκιές
λιγότερη σαπίλα
γυρνάω πίσω στη παιδική μου πολυμάθεια
τότε που τα ήξερα όλα
και το γιορτάζω.
Κι αναρωτιέμαι :
"Γιορτή χωρίς κεράκια γίνεται;"
"Τι άλλο είναι οι μολότοφ,
εκτός από κεράκια στη γιορτή της νεογονίας του εαυτού μας;"

Ελλείψει σοβαρής Παρέας

Ρε παιδιά τόσο καιρό θέλω κάτι να σας πω
και δεν ξέρω από που ν'  αρχίσω
νιώθω ότι όλους θέλω να να σας δω
και κουβέντες για τα πάντα ν' αρχινήσω
μα τριγύρω σαν κοιτώ βλέπω όλο τοίχους
τόσα μίλια μακρυά
τόσα σπίτια δίπλα
ξεμονοιάσαμε χωρίς ντροπή και με σκάρτους ήχους.
Πως να αλλάξουμε τον κόσμο όντας τόσο μόνοι;
Πως να πούμε μαλακίες και σημαντικά όντας τόσο πεζοί;
Πως, ρε παιδιά, να συναντηθούμε όταν πλέον ξεχάσαμε να γουστάρουμε;
Θέλω μια επαφή
μια τέτοια που να τα λέμε όλα
όχι μ' άλλους μόνο σοβαρά
και μ' άλλους μόνο αρπακόλα.
Να χαρώ την άγνοια μου να μοιραστώ
και την γνώση να μοιράσω
να με κάνεις να σε ερωτευτώ
να σε ξεπεράσω.
Να σου δείξω, να μου δείξεις
πράματα, απόψεις και τραγούδια,
με μια σημαντική διαφορά :
όταν συμφωνείς να έρχεσαι να μ' αγκαλιάζεις
κι όταν διαφωνείς να μου πιάνεις το χέρι
και να μου λες "φιλαράκι βάστα"
να σε νιώθει η αφή μου, η ακοή μου και το βλέμμα μου.
Να σου λέω "βρε όλα τ' άλλα άστα"
όταν είμαστε παρέα
με τα λίγα εμείς θα περνάμε ωραία
και θα δεις τότε δεν θα σε λυπάμαι
ούτε εσύ θα μπορείς να με λυπηθείς
θα σπάμε μαζί τα κεφάλια
θα τραβάμε μαζί τα άχ της ζωής
απ' τον ίδιο ναργιλέ
και μαστουρωμένοι απ' τη συνύπαρξη
θα βλέπουμε τον κόσμο μας ν' αλλάζει
αλλά στην ουσία εμείς θα τον αλλάζουμε.

Το μικρό χαμόγελο

Το μικρό χαμόγελο
κακοποιημένο απ' τους παλιούς ανθρώπους
χάθηκε μέσα στο μετρό, τους υπονόμους και τα φορτηγά.

Μέρα και νύχτα μόνο του
να κλαίει γιατί κρύωνε, να κλαίει γιατί θυμάται
πως τα πράγματα κάποτε ήταν καλύτερα.

Μα συνέχισε να γυρνά
από στόμα σε στόμα προσπαθώντας να κρατηθεί
σε μια ζωή που δεν είχε χώρο πλέον γι' αυτό.

Ούτε τα παιδάκια
δεν άνοιγαν την πόρτα τους στο μικρό χαμόγελο
μιας και δεν έπρεπε, λέει, να μιλάνε σε αγνώστους.

Και τέλειωσε το δάκρυ του
και το μικρό χαμόγελο θα χανόταν για πάντα
μέσα στο μεγάλο κλάμα που είχε μείνει ζωντανό.

Ώσπου,
ένα μικρό κορίτσι μετά από δύο μέρες πείνας
βρήκε κάτι να φάει ψάχνοντας στα σκουπίδια,
εκεί βρήκε το μικρό χαμόγελο να ξεψυχά
το πήρε στα χέρια της και του 'δωσε ένα φιλί.

Κάπως έτσι η μικρή Σμαρώ
έσωσε το μικρό χαμόγελο...

"Ομορφιά"

Μια λέξη φέρνω μονάχα
συνέχεια στο μυαλό:
"Ομορφιά"
Όταν δεν είσαι καλά
όλοι σου λένε: κοίτα την "ομορφιά" γύρω σου.
Ε και τί μ' αυτό;
Λες κι η "ομορφιά" θα σώσει τον κόσμο;
Αλήθεια γίνεται να ζεις χωρίς να σκέφτεσαι;
Γίνεται να ζεις χωρίς να συνυπάρχεις;

Μοιάζει σαν να τα είχα όλα
και σιγά-σιγά να τα χάνω.

Ξέρεις σίγουρα έχω χάσει τη νιότη μου,
την ξόδεψα σε λύσεις προβλημάτων
κι ακόμα χρωστώ.
Έχασα την άγνοια μου
και δεν έχω σταγόνα ενθουσιασμού
για να δροσίσω τις εκπλήξεις,
αυτές που έρχονται καθημερινά, τις μικρές,
γιατί τις μεγάλες τις δανείστηκα μικρός για να μεγαλώσω.

Χρωστώ λοιπόν,
γιατί σαν χάνεις μετά χρωστάς
και αυτοί που μένουν ρέστοι δίχως χρέη
μοιάζουν σαν σύγχρονοι άγιοι.
Χρωστώ ενέργεια σε ανθρώπους που με χρειάζονται,
σε όνειρα, σε αισθήματα, σε φιλιά,
σε σχέδια και συνεχώς
αισθάνομαι πως πρέπει να ζήσω
για να τα ξεπληρώσω, μέχρι εκεί.

Μα η "ομορφιά" αυτή η αίσθηση
με παρασέρνει κι ας την αρνούμαι.
Άραγε η "ομορφιά" είναι τόσο ακριβή
που χρειάζομαι μια ζωή για να την ξεπληρώσω;