Ανέκδοτο

Η ζωή μοιάζει μ' ανέκδοτο.
Ή το ακούς και γελάς
ή το ακούς και μένεις μαλάκας
μέχρι το επόμενο φεγγάρι
την επόμενη αυγή
το επόμενο γαμήσι
το επόμενο τσιγάρο
το επόμενο λεπτό.

Τα περιθώρια στενεύουν στο μυαλό
κι ο χρόνος γίνεται ένα κελί,
σαν ακορντεόν που ξεψυχεί
ασφυκτιώντας για την επόμενη ανάσα.

Πάντα χρειάζονται δυο χέρια
να σε βγάλουν
να σε βάλουν
να σε ρίξουν
να σε σώσουν.
Κι εγώ τα χρησιμοποιώ τραβώντας τα μαλλιά μου
μπας κι ανοίξει το κεφάλι μου
και πάρει ανάσα.

Αυτό σημαίνει
χρόνος ασφυκτικά μικρός
χώρος ασφυκτικά άδειος.
Κι εγώ
κι εσύ
τέσσερα χέρια σου λέει ο άλλος,
κανένα λέω εγώ.

Όλοι τραβάμε τα μαλλιά μας
πουθενά χέρι
παντού μαλλιά
παντού κεφάλια
και τα μάτια γύρισαν μέσα
και κοιτάνε.
Τί κοιτάνε;
Το άπειρο ή το λίγο;
Δε ξέρω.

Γυρίζω το βλέμμα στο ρολόι
πέρασε η ώρα και δεν με κοίταξε
λες και με ντρέπεται
λες και με φοβάται.

Πάντα περνά η ώρα μου
δίχως να ξέρω που στο διάλο καταλήγει.