Δεν είμαι εκεί, δεν είσαι εδώ...

Πόσο να άργησε μαζί σου, άραγε, νά ρθει το σκοτάδι;

Πώς μας έκανε τη χάρη το φως να μείνει μέχρι τα μεσάνυχτα;

Αν κάτι μου έλειπε είναι η συντροφιά σου

κι αν κάτι μπόρεσα να μοιραστώ είναι η μοναξιά μου,

μεγαλωμένη μ' όνειρα κι ελπίδες.

Δίχως ειρμούς κι ορισμούς

σε πήρα αγκαλιά σε μια αβέβαιη στιγμή

δίπλα σ' ένα τεράστιο μέλλον.

Ένα μέλλον που μόνο στη φαντασία μας χωρά.

Μόνο να σε ακουμπώ στα χείλη

όταν κοιμάσαι τα μεσάνυχτα πάνω στο μπράτσο μου.

Μου 'φτανε για ν' αντέχω το σκοτάδι

που με έγδερνε για αντίποινα

ενώ εσύ κοιμόσουν μέσα στο φως.

Τα μάτια μου κλείναν

μα τα όνειρα σου έρχονταν δίπλα μου

κάθε βράδυ που 'κλαιγα γοερά στο ύπνο μου, 

σε μια στάση βρεφική.

Μπορεί όλα τα λογικά να υπάρχουνε ακόμη
κι όλα τα άλλα να χάθηκαν με μια συγνώμη,
με ένα αντίο και με ένα βλέμμα.
Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω
παρά μόνο το ακατόρθωτο.

Η ψυχή μου βαστάει έναν ουρανό από πολλά

κι εγώ είμαι μικρός για Άτλαντας.

Δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω.

Δεν ήθελα ποτέ να γίνω αυτός που είμαι, μα έγινα.

Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω.

Γράμματα, λέξεις και αίσθημα.

Είναι ότι έχω, είναι το παν μου

κι είναι δικό σου.