Παραδομένος στα άχρωμα πελάγη της ύπαρξης.
Αφήνομαι στο ένστικτό μου σε τακτά χρονικά διαστήματα
και με σμιλεύει
σαν να 'ξερε από πάντα το τί και το πώς.
Κάθομαι σε αυτή την περίεργη θέση
που ταιριάζει στον θεατή των υπάρξεων
που δεν έζησαν
κι ανακαλώ τις μνήμες μου χωρίς ειρμό, χωρίς οίκτο.
Νευριάζω δίχως λόγο
μόνο μ' αφορμές αληθινές, που 'ναι γιομάτος ο κόσμος
και κλαίω
από τις τύψεις που μου κληρονόμησαν οι πρόγονοί μου.
Ακούω την φωνή σαν τον πιο δυσνόητο ήχο
που μπλοκάρει της ζωής τον υπέρηχο.
Λυτρώνομαι
σαν γεύομαι τον ιδρώτα σου στα χείλη μου
και σαν ψηλαφώ την μαγεία
που περιβάλλει το στήθος σου.
Αφήνομαι σ' όλα τα ξόρκια της ζωής
και προσκυνώ όλες τις δεισιδαιμονίες
για το φόβο του θανάτου,
μιας κι εκ γεννετής είμαι πεινασμένος για αθανασία.
Δεξιά κι αριστερά οι σελίδες πάντα έτσι,
πάνω και κάτω πάντα έτσι οι ελπίδες,
τι κι αν ζω πάντα στο μεταίχμιο
μόνο για λίγο βρίσκομαι καταμεσής των πραγμάτων.
Στην άκρυα βολεύονται οι τυφλοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου