Ο Αστρολάβος του Δυόσμου και της Μέντας

Μαυρίζω της αχνής φωτιάς
το άγγιγμα,προσμένω την
μυρωδιά του χώματος στην
αγκαλιά της βροχής και
προσπερνώ το διάλογο με
μια φωνή, φιλήδονη, αρχαία που
γεννά εσένα κι εμένα κι
από λίγο σέρνει πίσω της
και την καταστροφή μας,
σαν έρθει όμως η αυγή
θ' ανατείλει ξαφνικά
μια πέτρα ζωσμένη από
θάλασσα χρυσοκίτρινη,
φευγαλέα ήρεμη μα πλατυά,
παλλόμενη στις νότες μας.
Εμάς, των ανθρώπων που
την κάναμε ιδέα, όνειρο και προορισμό.
Κι ας λένε όλοι για τα δέντρα και τα ζώα,
τα νερά και τους παράδεισους της φύσης.
Πόσο εξέλιξη χωρά στη ιδέα, το όνειρο
και το ταξίδι;
Αν δεν εξαντλείται στο Ιώτα, το Όμικρον και το Ταφ;
Έτσι που φοβάμαι να γράψω γράμματα
μονάχα τους, παρά μόνο σε λέξεις
τα στοιχώ μη τύχει και με τιμωρίσουνε
οι φράσεις και τα νοήματα,
αυτά τα αχόρταγα νοήματα που παραμένουν ίδια
για να μας αναγκάζουνε να τα υπηρετούμε
σε νέες θάλασσες λέξεων για μια ζωή.
Τι κι αν η ζωή είναι μικρή και ζέχνει θάνατο;
Δε φτιαχτήκαμε για να τον μυρίζουμε,
άλλωστε ο βασιλικός μας σέρνει από τη μύτη στην αθανασία,
τόσο πολύ,
που αγνοούμε όλοκληρο θάνατο πίσω από ένα Άλφα,
στρόγγυλο με χρυσά μαλλιά και σταρένιο δέρμα
σε σχήμα κλεψύδρας ολοκάμπυλης.
Πώς να σκαλώσει η ζωή σε τέτοιες καμπύλες;
Μυστήριο ανελέητο για άντρες,
απίστευτη αλήθεια για τα κορίτσια, γιατί
δεν υπάρχουνε γυναίκες παρά μόνο
κορίτσια και μάνες,
αφού μόνο σ' αυτά αξίζει το κλειδί της ζωής.
Κι εγώ κι εσύ ανοίγουμε το δίκτυο του θάματος
μιας και μας έφερε στην ίδια πόρτα ο άνεμος
με λέξεις ξελογιάστρες.
Πού 'ναι αλήθεια τ' άπειρα χέρια;
Πού 'ναι τ' αρώματα, τα στεγνά; αυτά που λιώνουν απ' τη βροχή της νιότης;
Πού είναι όλα σου τα μυστικά; αυτά που είδα πριν τα κρύψεις κάτω απ' τον έρωτά μας;
Όχι γιατί θα απαντήσεις
αλλά για τις καμπύλες του ερωτηματικού
εγκατέλειψα την κατάφαση,
άσε που η άρνηση δεν ανήκει πλέον στο λόγο της ζωής,
αφού τα Ναι κυλάνε σε ποτάμια, θάλασσες κι αίμα,
που να κυνηγάς τα Όχι που 'ναι παντού.
Γιατί όπως φωνάζει ο Ποιητής
απ' το τίποτε είναι πιο κοντά οπουδήποτε.
Λες και χρειάζεται να μείνεις
μια για πάντα Παντού,
το εδώ δε σου φτάνει,
είναι μεγάλο και κατανοητό
για να τονώσει επαρκώς τον εγωισμό σου.
Παντού, μια λέξη μονάχα Εγώ,
δεκατρία μαζί με το δικό σου
κι ας είναι γρουσουζιά,
σου αξίζει.
Εσένα που δε σε όρισα
σε χρήζω Εαυτό μου κι άνθρωπο δικό μου θα σε λέω,
αρκεί να μη σκαλώνεις στις καμπύλες.