Όνειρο και Τιμωρία

Αν δεν μπορέσω, θα ρθω
αν δεν ξεπέσω, θα βγω
Όπως τα όνειρα
Όπως τα όνειρα κι εγώ
ψάχνω να βρω
το χρόνο ασυνείδητο.

Είναι πολύ μικρός
είναι πολύ στυγνός
μα πάλι θα χωρέσω
πάλι ίσως αντέξω
Όπως τα όνειρα
Όπως τα όνειρα και τα παιδιά
είμαι εκεί έξω
χωρίς να σου το πω.

Βλέπω γυμνές εικόνες
πατώ σ' άδειους κανόνες
και μου φωνάζεις
κι όλο γκρινιάζεις
πως πάλι εγώ
πάλι εγώ
δεν έχω φάει το φαΐ μου.

Κρίμα που δε σου απαντώ
μα έχω μάθει ν' αντιδρώ
αλλάζοντας
χαλώντας
την κάθε λίγη προσοχή μου
γελώντας μ' αδιαφορία
για μένα, για σένα, για όλους.

Αυτό που δεν υπάρχει
τα όνειρα όχι η τιμωρία
τα όνειρα το λεν' και θά ρθει.

Deja Vu

Ναι,
μου πες φεύγεις με τα φώτα.
Των ματιών σου το βαθος
εξαφανίζει κάθε μου εγνοια.
Μα φεύγεις, κι όλες μου οι έγνοιες χάνονται μαζί σου.
Εκτός απο μια, εσένα.

Ναι,
ξέρω πως υπάρχεις και στο σκοτάδι.
Γιατί το φως σου φαίνεται κι κει.
Χωρίς πολλά αρώματα αλλά με μια μόνο αίσθηση σ' αγγίζω.
Σε πιάνω, κατάλαβες;
Πιάνω τα χρώματά σου.

Είπαμε πολλά σε αυτές τις διακοπές.
Μέσα σε μια διακεκομμένη σχέση είπαμε κι εμείς πολλά.
Τι κι αν ολόκληρος νιώθω, ξέρω πως δε θα γίνω ποτέ.
Έτσι που γκρεμίζω τα κάστρα του μυαλού μου,
με τόση ταχύτητα,
δεν έχει μείνει τίποτα να υπερασπιστώ.
Παρά μόνο η τελευταία ανάμνηση,
να μαστε εμείς οι δυο μαζί.

Ναι,
ξέρω πως μήτε κι αυτή κατάφερα να σώσω.
Λες και το χα βάλει στόχο να τη χάσω.
Μα αυτά τα χρώματα που μύρισα
καθώς κοίταζα το άρωμα σου
δεν γίνεται να μην τα ξαναζώ.

Το τελευταίο deja vu της ζωής μου
θα σαι εσύ.
Ευτυχώς, γιατί θα δω όλα όσα θέλω πραγματικά
πριν γυρίσω στην νεκρή μου επιβίωση.
Καλά το βλέπεις,
πάλι επιβιώνω,
όπως με γνώρισες.

Έτσι 'ναι πάντα

Αγάπες που το μάρμαρο κοιτάν
και πίσω μόνο θέλουν να γυρίσουν.
Φιλίες σαν ένα γυαλάκι σπαν
και ψάχνουν λίγο χρόνο να κολλήσουν.

Έτσι 'ναι πάντα
οι ευθύνες έρχονται
κι οι σκέψεις γέρνουν.

Έτσι 'ναι πάντα
τα λόγια χάνονται
και πίκρες φέρνουν.

Μανάδες που τ' αγόρια τους ζητάν
κι ας ξέρουν πως δεν θα γυρίσουν πίσω.
Ψαράδες που στον ουρανό μιλάν
και λεν' "δυο δίχτυα είναι, θα τ' αφήσω".

Έτσι 'ναι πάντα
συνήθεις ύποπτοι
που όλοι ξέρουν.

Έτσι 'ναι πάντα
οι φάροι σβήνουνε
κι αργοπεθαίνουν.

Ξεράδια

Ξέρεις εσύ
πως μες στα αποτυπώματα
που υπάρχουν στο κορμί σου
ζούνε και τα δικά μου.

Ξέρεις εσύ
πως μες στις αναμνήσεις
που ζούνε στο μυαλό σου
υπάρχει κι η μορφή μου.

Ξέρεις εσύ
πως ότι κι αν είμαι
το γνώριζες πολύ πριν
πριν να με γνωρίσεις.

Εσύ ξέρεις
πως έμαθα πολλά
πριν με αφήσεις.

Ξέρω κι εγώ
πως όλα μου τα όνειρα
μικρά ή τόσο δα μεγάλα
τα έκανα μαζί σου.

Ξέρω κι εγώ
πως δεν στο έδειξα ποτέ
αυτό που έχω να δώσω
και σ' άφησα
σιγά-σιγά να με αφήνεις
βάζοντας τόσα δήθεν εμπόδια
σε τόσες δήθεν πλάνες
που έλεγαν
ότι μπορούμε και μαζί και χώρια.

Ξέρεις εσύ
ξέρω κι εγώ
πως είμαι μονάχα ικανός
να αγαπώ μονάχος.

Καλησπέρα-Καληνύχτα

Καλησπέρα κυρία μου
ήρθες πάλι στο σπίτι μου
που το είχες ξεμάθει.

Δες με τώρα κυρία μου
να κρατώ τη μιζέρια μου
κι όλα μου τα λάθη.

Δε ζητάς τη φιλία μου
μα κρατάς την ανάσα μου
σε απύθμενα βάθη.

Καλησπέρα κυρία μου
που φιλάς τη μαγεία μου
κι όλα μου τα πάθη.

Εκπορθώντας τη Τροία μου
άλλη μια συγκοιρία μου
τη ζωή μου ξεβάφει.

Καληνύχτα κυρία μου
σ' αγαπώ με την τρέλα μου
την ψυχή και τα πάθη.

Ακόμη ένα ποτηράκι

Πνίξαμε τις σιωπές
με αλκοόλ
και κάνουμε όνειρα μεθυσμένα.

Μιλάνε τώρα οι σιωπές
χωρίς ειρμό
και μοιάζουν τα κορμιά με δί-στιχα.

Τα ποτηράκια άδειασαν
και πίνουμε τη θλίψη
χωρίς παγάκια και νερό.

Έτσι, τώρα, ακροβατώ
σε ένα κόσμο σιωπηλό
χωρίς ματάκια να κοιτώ
με φόντο το χαριτωμένο δειλινό
σε ένα κόσμο αδειανό.

Γι' αυτό τραγούδα αγάπη μου
πες για την κόλαση
δες τον παράδεισο
κι έλα βγάλε με από δω
από την κρύα μου άβυσσο.

Έτσι τα όνειρα κοιμούνται
ενώ οι αναμνήσεις μας κερνούν
ακόμη ένα ποτηράκι.

Η Δακρυσμένη Πανοπλία

Μια φιγούρα απ' το μέλλον
ήρθε και με κοίταζε
όπως κλαίγανε τα τζάμια
στη βροχή που μύριζε.

Είχε, λέω, τη μορφή μου
δίχως μούσια και γυαλιά
σα να τα 'χα χάσει όλα
λίγο πριν τη συννεφιά.

Στάθηκα κι εγώ αντίκρυ
μες το μαύρο μου χορό
ήρωας σε τραγωδία
κι 'χα μπρος μου το θεό.

Να μου λέει:
"Μη φοβάσαι
της βροχής τα δάκρυα
είναι όλα δικά σου
γι' αυτό έλα έξω τώρα
πάρτα αγκαλιά σου.
Μη γυρίσεις μου την πλάτη
τώρα είμαι κοντά σου.
Να κι η πανοπλία σου
μ' όλα τ' ουρανού τα κρύα
που χτυπούσαν με σφυριά
τόσα δάκρυα, με μία
μοναχά να τα συνδέει
αλυσίδα
από όνειρα δικά σου."

Έτσι χάθηκε ο χορός μου
κι η βροχή δεν άρχιζε.
Είχα, μόνο, τώρα εμπρός μου
το παιδί που δάκρυζε.

Τα Μικρά

"Απλά"
Ότι είναι εύκολο για σένα
δεν είναι εύκολο για όλους.

Ότι είναι δύσκολο για σένα
σε άλλους φαντάζει αστείο.

"ΤΩΡΑ"
Πέρασα το χρόνο
ψάχνοντας στη μνήμη
να βρω το μέλλον,
αυτό που μου ταιριάζει.

Έτσι ανακάλυψα πως το μόνο που υπάρχει είναι το "ΤΩΡΑ".

"Ο ίσκιος της βροχής"
Τί ίσκιος είσαι τελικά;
Με ποιό αντικείμενο έχεις ταιριάξει;
"Είμαι ο ίσκιος απ' το σύννεφο που φέρνει τη βροχή"
Μα εγώ ποτέ δεν βλέπω ίσκιο όταν βρέχει.
"Είναι γιατί δε ρώτησες ποτέ μια σταγόνα: Ποιός ίσκιος σ' έχει φέρει;"

"Άγρυπνος"
Πήρα τα απογεύματα
σε μια τσάντα
κι έτρεξα για να προλάβω το ξημέρωμα.
Εκεί που χαιρετούσα το φεγγάρι,
σταμάτησε η γη
κι εγώ συνέχισα να τρέχω.

"Πόσο κρυφά;"
Όλα κρυμμένα, όλα ανείπωτα
κι όμως,
μπροστά σε σένα τρέμει το τίποτα.

Όλα στο μέσα, όλα ανεξίτηλα
κι όμως,
στο είδωλό σου, χίλια τα είδωλα.

"Για σένα"
Τα λόγια μου είναι περιττά,
το βλέμμα μου πάντα βουρκωμένο από χαρά ή από λύπη,
το μπράτσο μου πάντα σταθερό δίπλα σου και σου ανήκει.

"Μικρέ μου"
Μικρέ μου άνθρωπε
σταμάτα να ουρλιάζεις.
Μικρέ μου άνθρωπε
τον κόσμο μου τρομάζεις.
Κι αν ήρθες κάτι να μου πεις
δεν είναι η ώρα,
είναι η ώρα της σιωπής
πριν έρθ' η μπόρα.

"Μικρούλα μου"
Ψάχνω να βρω το ποίημα
που σου ταιριάζει
κι έρχεται η έμπνευση ωμή
σα το χαλάζι.

Πάντως τα όνειρα κρυώνουν
κι έχουν πεινάσει
οι αγάπες μας απελευθερώνουν
κι ας τις έχουμε κουράσει

ό,τι αγαπώ με αποφεύγει
κι εγώ τρέχω να κρυφτώ απ' τη φωνή μου
κι όλα μοιάζουν μ' ένα:
"Αγάπη μου, είμαι εδω"

Βαρκάδα στην Αγάπη

Φτιάξε μια λίμνη
κι άκουσέ με
πιάσου απ' τη πρύμνη
τραγούγησέ με.

Κοίτα το χάρτη
άσ' τη πυξίδα
δες με το μάτι
κλείσ' τη θυρίδα.

Φόρα μια μπότα
και μία κάλτσα
άσε τη ρότα
κράτα καβάντζα.

Μη μ' αφορίζεις
αγάπησέ με
πρωτού μ' αφήσεις
στιγμάτησέ με.

Σβήσε το στίγμα
κάψε το χάρτη
βγες απ' το πρίσμα
δες την Αγάπη.

Μπράβο στο Όνειρο

Μπράβο στο όνειρο
μπράβο και σ' αυτόν που το βλέπει
μπράβο,
γιατί ο κόσμος κατάντησε πληκτικά λογικός.
Λες και ο στόχος είναι ένα πρωί να μην έχει δει κανένας όνειρο.
Μάταιος κόπος.
Τα όνειρα φτιάχνονται όλες τις ώρες.
Τα όνειρα φτιάχνονται στα δύσκολα.
Ναι, στα δύσκολα και όχι μόνο.
"Μου αρέσουν τα όνειρα σου"
αυτό σημαίνει αγάπη.

Τα όνειρα μιλούν για μας
μιλούν για όλους μας
και τ' ακούμε όλοι.
Μακάρι να συζυτούσαμε για τα όνειρά μας.

Θα πω ξανά:
Μπράβο στα ξημερώματα
μπράβο στη ζωή που τελειώσαμε
μπράβο στη ζωή που θ' αρχίσουμε.

Υ.Γ. Το μυαλό μας είναι σαν τη γη
θέλει αγρανάπαυση
για καλή σοδειά.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί τα ζήσαμε τα όνειρα
και ξυπνήσαμε με εφιάλτες.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί πήραμε χάπια
για να μην κοιμηθούμε ποτέ
να μην αδυνατίσουμε
για να μη μας πουν τρελούς,
που βρίσκουμε τον κόσμο αυτό
τόσο πολύ πικρό
και μόνο μ' ένα κουταλάκι ζάχαρη.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί δεν έχει και φαΐ
και νηστικοί ούτε τα χνώτα μας
δεν μπορούμε να δούμε μες το κρύο.
Ούτε νερό έχει
μονάχα λίγη κόκα-κόλα έμεινε στο ψυγείο
από κείνα τα εγκαίνια
που κλέψαμε τρία μπουκάλια
κι ένα κουτί γλυκά.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί ερωτευτήκαμε αργά
αφού πρώτα είχαμε αγαπήσει
κι όλος ο ενθουσιασμός μας τώρα
ξοδεύεται στη σχέση μας
ώστε να βρίσκουμε συνέχεια λόγια της στιγμής
μην τύχει και θίξουμε κανένα Εγώ.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
ούτε ταινία με ποπ-κορν
ούτε εισιτήριο για συναυλία
ούτε ψιλά για τσιγάρα,
μόνο δυο χέρια με δυο χούφτες ανοιχτές
μπας και βρέξει και για μας
μια περαστική ευσπλαχνία.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε, σου λέω
γιατί ρωτάς συνέχεια
και μ' έχεις ξενερώσει
λες κι είναι οι ερωτήσεις διεγερτικά
λες και ξέρεις αν οι απαντήσεις μου σ' αρέσουν
αφού βαρέθηκα να υποκρίνομαι, σου λέω
κι εάν το θέλω θα στο πω
για μας το κάνω.

Δεν έχει ποίηση απόψε
ούτε και χθες είχε τίποτα
αύριο ελπίζω να χει
αν και μπορεί να το χάσω
το επεισόδιο της δημιουργίας
μέσα στο ζάπινγκ της καθημερινότητας.

Δεν έχει ποίηση για μας
γιατί κανείς δε γράφει ποιήματα
στους ποιητές και τους τρελούς
λες και μας θεωρούν αυτάρκεις
λες και μόνο αυτοί θέλουν να ξεφύγουνε.

εεε..
για μας μιλάω

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
πέστε για ύπνο
μπας και ξυπνήσουμε μετά από χρόνια
δίπλα στα ποιήματά μας
και μας φανούν ξένα,
ώστε να τα διαβάσουμε.
Γιατί αλλιώς το τίποτα
θα τα χει πάρει όλα.

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Κατερίνα Γώγου

Μεταμορφώσεις

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από προσώπου της γης στην κόψη μιας αστραπής
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από τη νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά κι όταν με κρίνει σκληρά
η απάντησή μου είναι.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω...

Ανακατεύω μπογιές τραβάω ευθείες γραμμές με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς
που εμένα δε με πείθουν.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω.
Άκουσε με...

Σ' ένα ακρογιάλι στάσου κι αν ένα αστέρι πέσει πιάσ' το
αυτό που θέλεις πέσ' το όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω σαν να 'ταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλο και οι στιγμές που κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω...

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από τη νύχτα μεθάω μες στο σκοτάδι γελάω
και στο φεγγάρι λέω:

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω..
Κοίταξέ με...

Στίχοι: Ρωμανός Γιώργος
Μουσική: Ρωμανός Γιώργος
Πρώτη εκτέλεση: Βλάσης Μπονάτσος

100 Χειμώνες

Εκατό χειμώνες
τόσους νιώθω να με βαραίνουν
μες το κατακαλόκαιρο.
Ούτε η αφόρητη ζέστη
δεν είναι ικανή να με ζεστάνει,
γιατί μέσα μου βράζω.

Εκατό χειμώνες
κι είναι μόνοι τους
χωρίς άνοιξη και φθινόπωρο.
Σαν ένας κύκλος
με όλα τα σημεία του
ο ένας χειμώνας μετά τον άλλο.

Εκατό χειμώνες
κι ακόμη να κρυώσω
απλά έχω κουραστεί.
Αυτό το καλοκαίρι είχα κρατήσει
μα φαίνεται πως ούτε κι αυτό θα με ζεστάνει,
γιατί μέσα μου βράζω.

Εκατό χειμώνες
με κούραση, ιδρώτες κι αναμονή
ίσως και λίγο χιόνι να δροσίζει.
Τόσο ώστε να βλέπω
στους υδρατμούς του
την τύχη μου να στριφογυρίζει.

Καλοκαίρι και γράφω για χειμώνες
αυτούς που φάνταζαν αιώνες.
Τώρα που όλα τελικά γυρίζουν
απ' την αγρύπνια έχω ξεχάσει πως μυρίζουν
όλα τα καλοκαιρινά μου κάλλη.

Έτσι
με Εκατό χειμώνες
φεύγω
έχοντας σκύψει το κεφάλι.

Υ.Γ.
Μη ξεγελιέσαι απ' το γέλιο
κι απ' το σκυμμένο μου κεφάλι.
Αυτό που βλέπεις είναι όπλο
με τραβηγμένη τη σκανδάλη.
Γιατί μόνο όταν σκύβει κανείς μαθαίνει να κοιτά μπροστά.

Από τ' αστέρια στη γη

Μη μου περιγράφεις
την αλήθεια που ζητάς
πες μου, απλά, το ψέμα που ζεις
και σε αναστατώνει.

Μη μου παρουσιάζεις
τον έρωτα που ξεπουλάς
πες μου, απλά, πως θα μ' απαρνηθείς
ένα πρωί που ξημερώνει.

Μη μου παραδίδεις
τα όνειρα που υποτιμάς
πες μου, απλά, πως δε θα κοιμηθείς
γιατί το όνειρο τελειώνει.

Απλά στ' αστέρια
ζούνε
τα όνειρα, ο έρωτας κι η αλήθεια.
Κι εδώ στη γη
πλάθουμε
προδοσίες, ψέμματα κι αγρύπνια.

Απλά

Ότι είναι εύκολο για σένα
δεν είναι εύκολο για όλους.

Ότι είναι δύσκολο για σένα
σε άλλους φαντάζει αστείο.

Ο Πίνακας κι η Κιμωλία

Σ' αγαπώ
αυτή η φράση πλέον μοιάζει με τιμωρία
που την γράφω χιλιάδες φορές στον πίνακα της σκέψης μου.

Ξέρω πως σχέση μαζί σου δεν κρατώ.
Ξέρω πως τα όνειρα σου με μαγεύουν.
Ξέρω πως πάντα κάποιο εγωϊσμό
οι μέρες βλέπουν κι αγριεύουν.

Μικρούλα μου "τί κάνεις;"
Με κάθε ειλικρίνεια σε ρωτώ "πού είσαι;"

Αν τύχει και χαμογελάς
τότε μαζί μου σίγουρα θα έχεις πάψει ν' ασχολείσαι
ή
αποφάσισες πως η αγάπη μας πλεόν μεγάλωσε
κι έμαθε μόνη της να περπατάει.

Σ' αγαπώ
κι εγώ κι ο πίνακας κι η κιμωλία.
Μα μοιάζουν όλα σαν ένα ποιήμα
που ψάχνει νάβρει μια τελεία.

Βοήθεια - Αντίδοτο υπάρχει;

Με εγκατέλειψε η δίψα
και με πνίγει το νερό.
Με εγκατέλειψε η πείνα
και πασχίζω να τη βρω.

Τώρα που πέφτω σιγά-σιγά
ιδρώτας δεν υπάρχει.
Τώρα που φεύγω μακρυά
τίποτα δεν με άγχει.

Αύριο θα 'μαι καλά
ίσως βελτιωμένος.
Μα σήμερα πραγματικά
είμαι συνετριμμένος.

Βοήθεια!!!
Βοήθεια!!!
Έπαψα να διψώ!!!
Έπαψα να πεινώ!!!
Κάντε κάτι!!!
Με ακούτε;;;
Βοήθεια!!!

Θα πεθάνω...

Το δέρμα και το κέρμα

Σε βρήκα

Πάλι εδώ.
Είμαστε μόνοι πάλι κύκλωπα.

Τί κάνεις;
Χαίρομαι που σε βλέπω στη λευκή σελίδα,
δίπλα στο κινητό και το τηλεκοντρόλ.

Σε πόσο κοινά μέρη μπορεί κανείς να βρει τον εαυτό του.

Μη φοβάσαι
δε σε μουντζουρώνω
απλά κρατώ το περίγραμμα σου σε σημειώσεις.
Έτσι για να μη σε ξεχάσω ποτέ.

Υ.Γ.
Ίσως και για να σε ξεφορτωθώ, Κανένα.

Σε αυτή τη ζωή - Χώρια

Να τώρα δε μου απαντάς εσύ.
Ξέρω ότι φοράς ένα τζίν και μια μπλούζα.
Απέναντι σου έχεις ένα φίλο
και μάλλον η μουσική σκεπάζει
τη συζήτησή σας από τα αδιάκριτα αυτιά.

Πήγα στην αρχή να ζηλέψω
μα μου αποκρίθηκες πριν σε καλέσω.
Ύποπτο;
Τι νόημα έχει να αναρωτιέμαι.
Μάλλον αφού περνάς καλά
έτσι έπρεπε να γίνει σε αυτή τη ζωή.

Εσύ να μιλάς εκεί
κι εγώ να γράφω εδώ.

Για Ένα Τσιγαράκι

Σε είδα δίσταζες να μπεις στο μάθημα.
Με είδες να βγαίνω μόνος
φορώντας τον άσπρο μου χιτώνα.

Άναψα ένα τσιγάρο
κι ώσπου να δω τον καπνό να λέει:
"Γειά σου, είμαι ευτυχώς εδώ."
Ήρθες δίπλα μου και κάθησες
σε μια πράσινη καρέκλα.

Μύριζες όμορφα
μου είπες ότι ήσουν καθαρούλα.
Ξέρω όμως ότι κάνεις βρώμικες σκέψεις,
κι αυτό με μαγνητίζει όταν σου μιλώ.

Άλλωστε τα χείλη σου περιγράφουν τέλεια
την αμηχανία του ερωτισμού.

Το τσιγάρο μας
τελείωσε
κι όταν γύρισα να σε κοιτάξω
έιχες γίνει καπνός.

Αμηχανίες

Α, ναι είδες;
Ειδωθήκαμε ξανά
και είμαστε κι οι δυο σε ζεύγη.
Μάλλον είμαστε κι οι τρεις σε ζεύγη.
Φανερώθηκε στα μάτια σου
η θλίψη της άφιξης και του γυρισμού.
Βρε, γιατί μιλώ στον ενικό.
Κοιτάγματα ζεστά και άχρωμα.
Φόραγα κι εγώ μια αδιάφορη μπλούζα
που πήγαινε με τη μουστάρδα στο τραπέζι.
Καλά θα περάσετε πιστεύω.
Ίσως το νερό με το κρασί
να είναι το φαγητό των ημερών.
Γιατί όχι;
Άλλωστε κοντεύει Πάσχα.

Το κουμπί του Κινδύνου

Πετάγομαι
φτάνω στα ύψη μου
χοροπηδώ σε τραμπολίνο.

Ξέρεις είναι ωραία ν' ανεβοκατεβαίνεις
κι εκεί που πέφτεις χαμηλά
πάλι να βρίσκεσαι ψηλά.

Υπάρχει όμως μαρτύριο
μέσα σ' αυτό το ψηλά και χαμηλά.

Τι κι αν το ανσανσέρ
μας ανεβάζει ομαλά
σε ύψη όλο και πιο μεγάλα.

Ξέρω πως απ' όλα τούτα τα κουμπιά
θα μου λήψει ένα μονάχα.

Αυτό του Κινδύνου.
"Κίνδυνος,
το ύψος αυτό
δεν είναι δικό σου,
εγώ το ανσανσέρ στο δίνω.
Αν θες ασφάλεια, μάθε το τραμπολίνο."

Το δέρμα και το κέρμα

Το δέρμα μου μ' ακολουθεί
όπου κι αν πάω
όπως κι ο ίσκιος μου.

Τί κρύβεται, άραγε, μέσα στον ίσκιο;
Τί κρύβεται, άραγε, κάτω απ΄το δέρμα;

Ύπαρξη και ανυπαρξία.
Μήπως σαν φτάσω στο τέρμα
απαλλαχτώ από τον ίσκιο και το δέρμα;

Πώς απαντά κανείς σε τέτοια ερωτήματα;
Αν θέλετε να μάθετε
εγώ
πάντα στηρίζομαι στο κέρμα.

Υ.Γ.
Που στηρίζεται το κέρμα;
Κορώνα ή γράμματα;
Σ' αγαπώ ή μ' αγαπάς;
Εγώ η εσύ;
Σιγουρα ή ίσως;
Έρωτας ή μίσος;

Έλεος, είπα να ζήσω, μη το γαμήσουμε στο θάνατο.

Χωρίς επικοινωνίες

Ζω,
απλά μου κόψανε το ιντερνέτ.
Δε ξέρω,
αλλά τα βράδια με θυμάμαι καλύτερα
και τα πρωινά μαθαίνω τον κόσμο.

Σαν άκουσα το μήνυμα σου σάστισα,
για μια στιγμή μύρισα το καλοκαίρι.

Δεν είχα κάρτα
και ξαναβυθίστηκα στην αναμονή
που με φιλοξενεί την άνοιξη.

Το στυλό

Πήρα το στυλό
εκείνο που μου πρόσφερες,
όχι από τα χέρια σου αυτή τη φορά.

Στο βιβλιοπωλείο
ανάμεσα σε τόσα στυλό, μολίβια και μαρκαδόρους
εγώ διάλεξα αυτό
που μου 'χες προσφέρει για λίγο
και το αγόρασα.

Θα μου πείς : " και τι μου το λες;"

Δε ξέρω απλά είχα την ανάγκη να σου γράψω.

"ΤΩΡΑ"

Πέρασα το χρόνο
ψάχνοντας στη μνήμη
να βρω το μέλλον,
αυτό που μου ταιριάζει.

Έτσι ανακάλυψα πως το μόνο που υπάρχει είναι το "ΤΩΡΑ".

Του έρωτα μέγα κακό

Του έρωτα μέγα κακό
σπαράζεις τους ανθρώπους
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους τη ζωή

Αχ Δέσποινά μου παρακαλώ
το βέλος σου που είναι χρυσό
- λυπήσου με και ποτέ
μη μου σημαδέψει την ψυχή
Με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βαφτισμένη
Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών
- που με κρατεί
αυτόν που αγαπώ μην τον πληγώσω
Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
από στάχτη παρθένων εραστών
φύλαγέ με, ποτέ έρωτα μη νιώσω

Το ξέρω καλά μη μου το λες σε είδα
δεν έχεις πόλη ούτε πατρίδα
- δεν έχεις φίλο για να γιάνει
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα

Κι αν η Κατάρα πιάνει -
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου μ' αγάπη δεν εστάθη

Γιώργος Χειμωνάς

Η αβοήθητη μοναξιά του άντρα - Γιώργος Χειμωνάς

Η φίλη μου Ρ. έκλεισε τη συζήτηση για έναν κοινό μας φίλο ομοφυλόφιλο και τα αδιέξοδά του, με το γνωστό οξύ και θρασύ της χιούμορ: «Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ομοφυλόφιλοι. Αν δεν υπήρχαν, εσείς οι άντρες θα περνούσατε έτσι από τη ζωή, χωρίς να σας έχει αγαπήσει κανένας».

Έφερα στον νου μου πάμπολλες λατρευτικά αφοσιωμένες αγάπες γυναικών προς άντρες που θα διέψευδαν αμέσως τον, εξεζητημένο άλλωστε, ισχυρισμό της Ρ. και ταυτόχρονα, ωστόσο, σκέφθηκα τη διαφορετικότητα των γυναικείων και ανδρικών συναισθημάτων, ιδίως των ερωτικών. Στην ιδανική ερωτική σχέση της η γυναίκα εξαντλεί όλα τα αιτήματα της δικαίωσής της, ως προσώπου προπαντός, αλλά και ως ύπαρξης ή, έστω, εξασφαλίζει τον ουσιωδέστερο όρο για να προχωρήσει απερίσπαστη προς ό,τι θεωρεί επιτυχία για τον δημιουργικό εαυτό της. Ενώ για τον άντρα, στην αντίστοιχη περίπτωση, περισσεύουν πολλά (και μάλλον τα σημαντικότερα γι' αυτόν) τέτοια αιτήματα ­ που, θά 'λεγε κανείς, η ερωτική δικαίωση μοιάζει να τα κάνει ακόμη πιο επιτακτικά. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα είναι ικανή, και ώριμη, για την ιδανικότητα της ερωτικής σχέσης, τοποθετώντας εκεί, με πολλή υγεία κι ακόμα περισσότερη υγιεινή, ολόκληρη τη φυσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης ­ ο άντρας όμως όχι.

Σημαίνει ακόμα, πέρα από την ολιγάρκεια της πρώτης και την απληστία του δευτέρου, ότι ο άντρας πάσχει από μια χρόνια, ανεκπλήρωτη φιλοδοξία ανόρθωσης, που ξεπερνάει κατά πολύ το σπουδαίο γεγονός της ανόρθωσης του ανθρωπίνου όντος στα δύο του κάτω άκρα, όπου η γυναίκα πιστεύει, και πολύ σωστά, ότι μ' αυτό τέλειωσε οριστικά κάθε ιστορία περαιτέρω ανόρθωσης. Και προφανώς αυτή η φιλοδοξία πρέπει να υπαγορεύεται από μια λειτουργία, αμιγώς αρσενική, επικράτησης και θριάμβου, η οποία, τουλάχιστον στο επίπεδο των φυσικών προδιαγραφών του φύλου, λείπει από τη γυναίκα σαν περιττή. Ο θρίαμβός της εξάλλου στη σχέση της είναι με το παραπάνω αρκετός, μια και η γυναίκα πάντα θριαμβεύει στη σχέση της με τον άντρα· ο μόνος τρόπος να θριαμβεύσει ο άντρας είναι να αρνηθεί να μπει σ' αυτήν.

Το γεγονός είναι ότι η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της ­ η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για ν' αναπαραχθεί. Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών. Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ' ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, «ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί. Κι ας μην επικαλεστεί κανείς τις κοινότοπες ιστορικοκοινωνικές αιτιότητες ­ ασφαλώς ισχύουν, αλλά βασίζονται στους δεδομένους, βιολογικούς χαρακτήρες του φύλου του.

Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ­ ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ­ ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.

Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι' αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας. Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ' εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ­ ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο ­ αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ' αυτές και αποκλειστικά μ' αυτές ο άντρας επιβιώνει.

Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ' ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ­ ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ­ ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του ­ εύθραυστος και χωρίς ­ σε αντίθεση με τη γυναίκα ­ να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες ­ κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.

Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά, την πιο τρυφερή λύπη, γι' αυτή την απέραντη, την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του. Δείτε τον, παραμερίζοντας τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του, τα απελπισμένα χάδια της μάνας του ­ παραμερίστε τα όλα: τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του, τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια. Και μη του μιλάτε, αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει. Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά, ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.

Γιώργος Χειμωνάς

Υστεροφημία

Μίλησε ένας ανθρωπάκος
για οράματα
για πράγματα
για όνειρα
και σκέψεις έκανε μικρές,
που μεγάλωσαν μαζί του.

Μα δε πέθαναν ποτέ.

Αυτός ο αιώνιος χωρισμός
είναι που τον λυτρώνει,
τώρα που δεν βλέπει
μείτ' ακούει
ούτε μιλά
αλλά
σαν δυο φώτα θολά
όλο ξεμακραίνει...

Ο ίσκιος της βροχής

Τί ίσκιος είσαι τελικά;
Με ποιό αντικείμενο έχεις ταιριάξει;
"Είμαι ο ίσκιος απ' το σύννεφο που φέρνει τη βροχή"
Μα εγώ ποτέ δεν βλέπω ίσκιο όταν βρέχει.
"Είναι γιατί δε ρώτησες ποτέ μια σταγόνα: Ποιός ίσκιος σ' έχει φέρει;"

Άγρυπνος

Πήρα τα απογεύματα
σε μια τσάντα
κι έτρεξα για να προλάβω το ξημέρωμα.
Εκεί που χαιρετούσα το φεγγάρι,
σταμάτησε η γη
κι εγώ συνέχισα να τρέχω.

Πόσο κρύφα;

Όλα κρυμμένα, όλα ανείπωτα
κι όμως,
μπροστά σε σένα τρέμει το τίποτα.

Όλα στο μέσα, όλα ανεξίτηλα
κι όμως,
στο είδωλό σου, χίλια τα είδωλα.

Για σένα

Τα λόγια μου είναι περιττά,
το βλέμμα μου πάντα βουρκωμένο από χαρά ή από λύπη,
το μπράτσο μου πάντα σταθερό δίπλα σου και σου ανήκει.