Ροπές

Μια ανεξήγητη ροπή
που αφορμή για τ' άγνωστο, μου μοιάζει.

Ήρθε σιγά και με σιωπή
σαν σ' ένα σπίτι άκοσμο, με βάζει.

Μόνος λοιπόν μα με ζωή
φαΐ που βγήκε άνωστο, μουλιάζει.

Η πρώτη ωσμωτική ντροπή
στο τσίπ μου το αρχέγονο, σαπίζει.

Και τώρα πια χωρίς ωσμή
γυρνώ προς το ανθρώπινο, γκρινιάζει.

Το φως αυτό που φώτισε τη σάρκα μου
με ντρόπιασε και μου 'δειξε δρόμο,
με μια ακριβή επιστροφή
που ο καθείς ξεχωριστά γνωρίζει.
Ο κόσμος που με περιβάλλει
σαν ένα μαύρο σκηνικό αρχίζει
με μια λευκή περιβολή προβάλλει.
Είχα στο παραμύθι μου εγώ,
πάντα καλό κι έναν κακό
κι όταν τελείωνε
πάντα ένα τέλος
αληθινό μα και συνάμα ψεύτικο.
Και σ' άλλο παραμύθι,
κανείς καλός κανείς κακός,
κανείς αληθινός ή κάλπικος,
κανείς θεός ή διάβολος.

Μονάχα εμείς όλοι μαζί, συνένοχη ζούμε ζωή με άνυδρο κι άκομψο τέλος.