Ξέρεις η ζήλεια έβγαζε κραυγές
και χόρευε μ' ένα χορό
στα χρονικά δοκιμασμένο.
Και οι κραυγές γίναν
συνθήματα κι αλλαλαγμοί
που συντροφεύανε τις λύπες
μα και τις χαρές μας.
Κι όταν η γλώσσα μας
μπήκε σε μια σειρά
και το μυαλό μας δούλευε με τάξη,
συνθήματα, κραυγές κι αλλαλαγμοί
σε μία νύχτα έγιναν
τραγούδια ωραία και λιγμοί.
Κι εκεί που έλεγες:
"Η ζήλεια είναι στον πολιτισμό
ένα κατακάθι",
ξάφνου στερνά την ένιωσες
σαν σε τραπέζι πλούσιο με ψάρια,
μες στο λαιμό σου που σε πνίγει
ένα αγκάθι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου