Αυτός που αγάπησες

Θα 'θελα να ξαναγίνω αυτός που αγάπησες
ζωντανός κι ευαίσθητος
πονηρός κι αθώος.
Πάντα δίπλα σου με ένα χαμόγελο ζεστό.
Να 'μαι αυτός που θαύμαζες
με τα πανέξυπνά σου μάτια
κι αυτός που χάϊδευες στοργικά
με τα εύμορφα σου δάχτυλα.

Λένε συχνά πως για να σε αγαπήσουν οι άλλοι
πρέπει πρώτα να αγαπήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου.
Τι αστείο, ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην περίπτωσή μου
αδιανόητο κι ας ακούγεται τόσο εύκολο.

Εγώ δεν αγαπώ γενικά τους άλλους
μήτε τον εαυτό μου πάντα αγαπώ.

Για αυτό σου λέω, δεν με νοιάζουν οι φιλοσοφίες
οι σειρές και ο χρόνος, ο παρακείμενος.

Ένα μόνο με νοιάζει, τίποτα άλλο.

Θα 'θελα να ξαναγίνω αυτός που αγάπησες
γιατί μονάχα τότε αγάπησα κι εγώ εμένα.

Απωθημένο

Τελικά μόνο όταν το απωθημένο καταφέρνει
και σε πλησιάζει Ξανά
καταλαβαίνεις ότι δεν πέρασε ούτε μια μέρα ανάμεσα σας.
Είσαι ίδιος μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο
κι εκείνη εγκλωβισμένη στο ίδιο απωθημένο μένει απαράλλαχτη.

Ο χρόνος που περίμενες ότι θα τα γιατρέψει όλα
αυτός ο χρόνος που κάποιοι αποκαλούν σχετικό
τελικά
ο χρόνος είναι Άσχετος
όταν ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει απωθημένο.

Είσαι όμως ζωντανός ξανά, βλέπεις ξανά την ευκαιρία για το λάθος
που κάνει την καρδιά σου να χτυπά και την ανάσα σου να ασθμαίνει

και η αυτοπειθαρχία σου μοιάζει με καραμέλα
προορισμένη να λιώσει με το πρώτο φιλί.

Τελικά μετά από τόσο καιρό που δεν ήξερες γιατί συνεχίζεις
πλέον κατάλαβες ότι δεν συνέχιζες εσύ
ούτε εκείνη προχωρούσε
παρά εγκλωβιστήκατε στην στιγμή της έκρηξης του χωρισμού σας
μια εκωφαντική σιγή που λύθηκε ξαφνικά
με το βλέμμα μια τυχαίας συνάντησης.

Δεν υπήρχαν κομμάτια, το απωθημένο τα είχε κρατήσει όλα άθικτα.

Άθικτα και ατελή όπως ήταν κι η αγάπη
πριν γνωρίσει τον έρωτα.

Ώρα Ελλάδας

Παλεύω
τόσο
που πλέον δεν γελώ
παρά μονάχα
τις Δευτέρες πριν τη δουλειά.
Τα σαββατοκύριακα
κατάθλιψη.
Παρασκευή
σιγή.
Δύσκολη
η σουηδική εβδομάδα
όταν ζεις
σε ώρα Ελλάδας.

Προσταγή

Προσπαθούμε να ζήσουμε
να βρούμε το νόημα
αυτό το νόημα που ξεχάσαμε.

Θυμήσου:

Στα μάτια κάθε παιδιού
κρύβεται μια προσταγή
''υπερασπίσου την ζωή και το φως''
και μια προτροπή
''μην μ' εκδικείσαι για την αθωότητα που έχεις χάσει''.

Επί ξυρού ακμής

Θα σε έβλεπα λιγότερο αν ήμουν δίπλα σου,
τώρα μακρυά σου ψάχνω να σ' αντικρίσω σε κάθε σύννεφο γαλάζιου ουρανού,
σε κάθε φωτόνιο λευκού φωτός.

Αν ήμουν δίπλα σου θα σε πλήγωνα κι εγώ
όπως κι οι άλλοι που δήλωσαν ότι σ' αγάπησαν πολύ,
τώρα μακρυά σου η σκέψη μου δεν ησυχάζει
αν κάθε βράδυ δεν εξαντληθεί στην οργάνωση της αρπαγής σου.

Θα χαμογελούσα ακόμη και με ένα δροσερό ποτήρι νερό
μέσα στον λίβα της αγκαλιάς σου αρκεί να ήμουν δίπλα σου,
τώρα μακρυά σου πλέον δεν με ξεδιψά τίποτα
το μόνο που με δροσίζει κάπως είναι τα δάκρυα για σένα.

Σάμπως κατάλαβα γιατί έφυγα, γιατί δεν έμεινα να προσπαθήσω;
Δεν πειράζει, τώρα γνωρίζω αυτό που πάντα ένιωθα.
Βρισκόμουν πάντα επί ξυρού ακμής, ακμής ελληνικής ζωής
όλα τ' άλλα απλές εκφάνσεις του θανάτου.

Περίπατος στη Ρώμη

Μια λέξη μ' άλλαξε αμέσως
''ντροπή''.
''Δε ντρέπεσαι;'', με ρώτησες.
''Μ' αφήνεις, για ν' αποφύγεις τον εαυτούλη σου και τις σκέψεις,
αλήθεια, για πού το 'βαλες; Που τρέχεις;''
Αργότερα κατάλαβα
πως έσπευδα ταχέως προς το χαμό μου,
με τράβαγε εκείνη η θλίψη
που αγαπούσε την καταστροφή μου.
''Γιατί ήρθες στην ξενιτιά;'' με ρωτάνε συχνά
και συχνά έρχονται στο μυαλό μου
δυο λέξεις:
Ντροπή κι ελπίδα.

Δεν ξέρω αλλά μερικές εικόνες φτιάχνουν ιδέες.
Τα δέντρα στη Ρώμη και την Καταλονία
είναι συνήθως πεύκα
που μοιάζουν καταδικασμένα να φιλοσοφούν
πάνω από τις αμαρτίες των ανθρώπων,
χαρίζοντάς τους παράλληλα μια δροσιστική σκιά
που εξομολογεί όλα της τα υπό κείμενα.

Κι άιντε πάλι, βουτιά στον ήλιο
δέρματα σταρένια
μάτια λευκά
ανάσες βαριές
υγρά σεντόνια
και στη βεράντα του ρετιρέ
μερικά λιόδεντρα
συγχωροχάρτια μιας τσιμεντένιας ζωής
που πεθαίνει κοιτώντας κατάματα
τα αιωνόβια άστρα.

Ανατομία συναισθημάτων

Τα αισθήματα είναι απογοήτευση
τα συναισθήματα είναι ευτυχία.
Η ανατομία της ευτυχίας
προϋποθέτει ότι η ευτυχία είναι νεκρή.

Το επειδή σ' ένα γιατί

Να σε συνάνταγα πάνω από τις θάλασσες της σιγαλιάς
αυτό ήθελα, ακόμη μια φορά.
Αντ' αυτού βρισκόμαστε ξανά δίπλα
στα πτώματα των σκοτωμένων μας ονείρων. Εσύ κι εγώ.
Βρισκόμαστε ξανά γιατί δεν αλλάζει η σχέση μας,
τ' αλφάβητό μας παραμένει δυαδικό, μαζί ή χώρια.

Το φεγγάρι δεν το κοιτώ για να μην βλέπω τα μάτια σου
κι εσύ ασπάστηκες τη λογική στον έρωτα.
Τι κρίμα που φοβήθηκα να ζήσω τέτοια έρωτα
μόλις ωρίμασε και μου γίνε αγάπη.

Να σου μιλώ απλοϊκά δεν το μπορείς
να λέω λέξεις πλάνες δεν τ' ανέχεσαι
κι αν κάτι αναζητάς
είναι το επειδή σ' ένα γιατί.
Γιατί να μου μιλάς ακόμη δεν σταμάτησες;