Περίπατος στη Ρώμη

Μια λέξη μ' άλλαξε αμέσως
''ντροπή''.
''Δε ντρέπεσαι;'', με ρώτησες.
''Μ' αφήνεις, για ν' αποφύγεις τον εαυτούλη σου και τις σκέψεις,
αλήθεια, για πού το 'βαλες; Που τρέχεις;''
Αργότερα κατάλαβα
πως έσπευδα ταχέως προς το χαμό μου,
με τράβαγε εκείνη η θλίψη
που αγαπούσε την καταστροφή μου.
''Γιατί ήρθες στην ξενιτιά;'' με ρωτάνε συχνά
και συχνά έρχονται στο μυαλό μου
δυο λέξεις:
Ντροπή κι ελπίδα.

Δεν ξέρω αλλά μερικές εικόνες φτιάχνουν ιδέες.
Τα δέντρα στη Ρώμη και την Καταλονία
είναι συνήθως πεύκα
που μοιάζουν καταδικασμένα να φιλοσοφούν
πάνω από τις αμαρτίες των ανθρώπων,
χαρίζοντάς τους παράλληλα μια δροσιστική σκιά
που εξομολογεί όλα της τα υπό κείμενα.

Κι άιντε πάλι, βουτιά στον ήλιο
δέρματα σταρένια
μάτια λευκά
ανάσες βαριές
υγρά σεντόνια
και στη βεράντα του ρετιρέ
μερικά λιόδεντρα
συγχωροχάρτια μιας τσιμεντένιας ζωής
που πεθαίνει κοιτώντας κατάματα
τα αιωνόβια άστρα.