Φορμάτ

Όταν ξενυχτώ(συνηρημένο κι αυτό)
και καπνίζω πολύ,
είναι σαν αλλάζω τον προγραμματισμό του εγκεφάλου μου.
Αρχίζω και σκέφτομαι όμορφα,
ξαφνικά μετά από πολλές ώρες μέσα στη νύχτα
όλα δένουν και αποκτά μορφή
η ανυπαρξία του νοήματος
κι η ζωή είναι η όμορφη, χαλαρή και ήρεμη
σαν τη χοντρή μπροστά στο ψυγείο
τον μπεκρή μπροστά στο μπαρ
τον βιαστή μέσα στο τρόλεϋ
τον τραπεζίτη με τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων
τον πρεζάκια στο φαρμακείο
και τον πούστη μέσα στο στρατώνα.
Αδυναμίες,
αυτό είναι η ζωή,
ένας ωκεανός  από δαύτες
κι εμείς τα ψάρια που κολυμπάν μέσα του.
Και τσουπ με κάποιες μαγείες,
τις λεγόμενες εξαρτησιογόνες ουσίες,
από ψάρι γίνεται κανείς ψαράς,
σύννεφο βροχής, φαλαινοθηρικό,
μοναχός σαολίν και βούδας.
Τέλος έρχεται η δουλειά
κι από ψάρι σε κάνει μάγειρα,
δικηγόρο, σκουπιδιάρη και δάσκαλο.
Συμπέρασμα:
μόνο οι καλλιτέχνες κάνουν τη διαφορά,
ζώντας ανάμεσα στην αδυναμία τους, τις ντόπες και την εργασία.
Αυτοί θα λέγαμε
ότι έχουν πλέον ΆΛΛΟ λειτουργικό.

να αποκλειστώ και να μην ακούω ούτε κραυγή
γιατί όταν άλλο σώμα πονά το μυαλό μου εμένα νιώθει
και μετά να κρυφτώ για πάντα στην φαντασία μου
έτσι γιατί βαρέθηκα τον ρεαλισμό σας.

Φανατικά ανοργάνωτος εραστής της μοναξιάς σου...

Αλκοόλ, Τσιγάρα κι ο Ποπάυ

Αλκοόλ,
να και κάτι που δεν θέλω να σταματήσω
ποτέ δεν υπήρξα αυτό που λέμε αλκοολικός
αλλά θα μου πεις τα ίδια λένε κι οι άλλοι
οι πτωχοί αλκοολικοί.
Απλά η εγκεφαλική μου κατάσταση με το αλκοόλ
είναι διαφορετική,
όχι δεν γίνομαι πιο κοινωνικός και τέτοιες αηδίες
απλά μου αρέσει όταν κάνω κεφάλι
είναι σαν ένα διάλειμμα απ' τις νόρμες
της αψεγάδιαστης λογικής, λέμε τώρα
γιατί και χωρίς αλκοόλ
ποτέ δεν είχα αυτό που λέμε καθαρό μυαλό.
Υπήρχε πάντα μέσα μου η αίσθηση
ότι κάτι δεν καταλαβαίνω και πως κάποιοι δεν θα με καταλάβουνε ποτέ.
Ας ανάψουμε ένα τσιγάρο
είναι καλό και το συστήνω ειδικά το καλοκαίρι
σε μερικές περιστάσεις διώχνει τα κουνούπια
και όχι μόνο,
ουσιαστικά ο καπνός που εκπνέω
μοιάζει να απεικονίζει τα σωθηκά μου
ακανόνιστα και ρευστά
πάντα σε αντίθεση με την εξωτερική άποψη.
Γιατί υπάρχει και η εσωτερική άποψη
αυτή που την κρατάμε για τον εαυτό μας
αλλά μάλλον σπανίζει πλεόν.
Και τώρα έρχομαι στο κυρίως θέμα
το σπανάκι
δεν μπορώ να καταλάβω γιατί
ο Ποπάυ έτρωγε σπανάκι
από μικρός απορώ
κι έπειτα γιατί όταν γίνεται
και τρώω εγώ σπανάκι
είναι πάντα στη μορφή του σπανακόρυζου,
καλό για να μην κακοκαρδίσουμε και τη μάνα
αλλά ποτέ δεν είδα τα μπράτσα μου
να πρίζονται μετά.
Λες να έπαιρνε ντόπα κι ο Ποπάυ;

Δύσπνοια

Είναι κάποιες φορές
που με πιάνει και ασφυκτιώ.
Το δωμάτιο μοιάζει μικρό
κι ο αέρας βαρύς.
Τότε ανοίγω το παράθυρο
και μπαίνει η παγωνιά
με μια καθαρτική μανία.
Αναπνέω ξανά.
Κι αναρωτιέμαι
τι να είναι αυτό που με βαραίνει,
η πίσσα των τσιγάρων
ή το ατέλειωτο σκοτάδι;
ή και τα δυο;

Μάνα καληνύχτα
τα λέμε καλοκαίρι Ελλάδα.