Καταράτι

Ξεκιναύω με τους άλλους,
περνά καιρός, τόσος που γινόμαστε φίλοι.
Άνττρες φίλοι τυχαίνει
στην ανδρεία να κολυμπάν.
Ήλιος παντού κι όμως.
Πάλλι έβρεξε, ξέρω ότι σε ανησυχεί,
σε κάνει να θυμάσαι, γι' αυτο
και με ακούμπησες δίπλα στα όνειρα.
Ας ήταν απόψε να σε κοιτάζω κατάματα
έτσι που τα μάτια να μη χρειάζονται πια.
Ναργοναύσω απ' την ίριδα
μέχρι την μαύρη τρύπα της ψυχής σμου.
Ναποκοιμηθώ
και ύστερα να ξυπνήσω,
να πιω έναν καφφέ
κάτω απ' την κληηματαριά
και στον πρωινό καπνό του τσιγάρου
να σε δω να φεύγεις ξαννά.

Λάθος

μοιάζεις σαν να 'σαι απόστροφος

σε μια πορεία

με μόνο στόχο να κάνεις κρυφή

την απορία

ποια εσύ η ίδια η αλήθεια 

να κρατάς κρυφά τέτοια πράματα;

ακουστήκαμε κι οι δυο να κλαίμε

από μέσα μας λίγο

μετά το ξημέρωμα

τί μελαγχολικό που 'ναι το τέλος της νύχτας;

σαν τη μελαγχολία που νιώθει κανείς

όταν δεν τον έχει πάρει ο ύπνος

κι είναι πλέον χαράματα

η μοναξιά, σκύλος που με κοιτάει

με το πάντα τόσο πιστό της βλέμμα

μη με ξυπνάς και ονειρεύομαι

δεν έχεις τίποτα που να σε απομακρύνει

από την αδιακρισία; 

και τώρα στη πορεία

αμφιβάλλεις κι απορείς

τί είναι η ζωή; ρωτάς

ενώ πριν λίγο την χτύπαγες στο πρόσωπο για ένα λάθος.