Deja Vu

Ναι,
μου πες φεύγεις με τα φώτα.
Των ματιών σου το βαθος
εξαφανίζει κάθε μου εγνοια.
Μα φεύγεις, κι όλες μου οι έγνοιες χάνονται μαζί σου.
Εκτός απο μια, εσένα.

Ναι,
ξέρω πως υπάρχεις και στο σκοτάδι.
Γιατί το φως σου φαίνεται κι κει.
Χωρίς πολλά αρώματα αλλά με μια μόνο αίσθηση σ' αγγίζω.
Σε πιάνω, κατάλαβες;
Πιάνω τα χρώματά σου.

Είπαμε πολλά σε αυτές τις διακοπές.
Μέσα σε μια διακεκομμένη σχέση είπαμε κι εμείς πολλά.
Τι κι αν ολόκληρος νιώθω, ξέρω πως δε θα γίνω ποτέ.
Έτσι που γκρεμίζω τα κάστρα του μυαλού μου,
με τόση ταχύτητα,
δεν έχει μείνει τίποτα να υπερασπιστώ.
Παρά μόνο η τελευταία ανάμνηση,
να μαστε εμείς οι δυο μαζί.

Ναι,
ξέρω πως μήτε κι αυτή κατάφερα να σώσω.
Λες και το χα βάλει στόχο να τη χάσω.
Μα αυτά τα χρώματα που μύρισα
καθώς κοίταζα το άρωμα σου
δεν γίνεται να μην τα ξαναζώ.

Το τελευταίο deja vu της ζωής μου
θα σαι εσύ.
Ευτυχώς, γιατί θα δω όλα όσα θέλω πραγματικά
πριν γυρίσω στην νεκρή μου επιβίωση.
Καλά το βλέπεις,
πάλι επιβιώνω,
όπως με γνώρισες.

Έτσι 'ναι πάντα

Αγάπες που το μάρμαρο κοιτάν
και πίσω μόνο θέλουν να γυρίσουν.
Φιλίες σαν ένα γυαλάκι σπαν
και ψάχνουν λίγο χρόνο να κολλήσουν.

Έτσι 'ναι πάντα
οι ευθύνες έρχονται
κι οι σκέψεις γέρνουν.

Έτσι 'ναι πάντα
τα λόγια χάνονται
και πίκρες φέρνουν.

Μανάδες που τ' αγόρια τους ζητάν
κι ας ξέρουν πως δεν θα γυρίσουν πίσω.
Ψαράδες που στον ουρανό μιλάν
και λεν' "δυο δίχτυα είναι, θα τ' αφήσω".

Έτσι 'ναι πάντα
συνήθεις ύποπτοι
που όλοι ξέρουν.

Έτσι 'ναι πάντα
οι φάροι σβήνουνε
κι αργοπεθαίνουν.

Ξεράδια

Ξέρεις εσύ
πως μες στα αποτυπώματα
που υπάρχουν στο κορμί σου
ζούνε και τα δικά μου.

Ξέρεις εσύ
πως μες στις αναμνήσεις
που ζούνε στο μυαλό σου
υπάρχει κι η μορφή μου.

Ξέρεις εσύ
πως ότι κι αν είμαι
το γνώριζες πολύ πριν
πριν να με γνωρίσεις.

Εσύ ξέρεις
πως έμαθα πολλά
πριν με αφήσεις.

Ξέρω κι εγώ
πως όλα μου τα όνειρα
μικρά ή τόσο δα μεγάλα
τα έκανα μαζί σου.

Ξέρω κι εγώ
πως δεν στο έδειξα ποτέ
αυτό που έχω να δώσω
και σ' άφησα
σιγά-σιγά να με αφήνεις
βάζοντας τόσα δήθεν εμπόδια
σε τόσες δήθεν πλάνες
που έλεγαν
ότι μπορούμε και μαζί και χώρια.

Ξέρεις εσύ
ξέρω κι εγώ
πως είμαι μονάχα ικανός
να αγαπώ μονάχος.

Καλησπέρα-Καληνύχτα

Καλησπέρα κυρία μου
ήρθες πάλι στο σπίτι μου
που το είχες ξεμάθει.

Δες με τώρα κυρία μου
να κρατώ τη μιζέρια μου
κι όλα μου τα λάθη.

Δε ζητάς τη φιλία μου
μα κρατάς την ανάσα μου
σε απύθμενα βάθη.

Καλησπέρα κυρία μου
που φιλάς τη μαγεία μου
κι όλα μου τα πάθη.

Εκπορθώντας τη Τροία μου
άλλη μια συγκοιρία μου
τη ζωή μου ξεβάφει.

Καληνύχτα κυρία μου
σ' αγαπώ με την τρέλα μου
την ψυχή και τα πάθη.

Ακόμη ένα ποτηράκι

Πνίξαμε τις σιωπές
με αλκοόλ
και κάνουμε όνειρα μεθυσμένα.

Μιλάνε τώρα οι σιωπές
χωρίς ειρμό
και μοιάζουν τα κορμιά με δί-στιχα.

Τα ποτηράκια άδειασαν
και πίνουμε τη θλίψη
χωρίς παγάκια και νερό.

Έτσι, τώρα, ακροβατώ
σε ένα κόσμο σιωπηλό
χωρίς ματάκια να κοιτώ
με φόντο το χαριτωμένο δειλινό
σε ένα κόσμο αδειανό.

Γι' αυτό τραγούδα αγάπη μου
πες για την κόλαση
δες τον παράδεισο
κι έλα βγάλε με από δω
από την κρύα μου άβυσσο.

Έτσι τα όνειρα κοιμούνται
ενώ οι αναμνήσεις μας κερνούν
ακόμη ένα ποτηράκι.

Η Δακρυσμένη Πανοπλία

Μια φιγούρα απ' το μέλλον
ήρθε και με κοίταζε
όπως κλαίγανε τα τζάμια
στη βροχή που μύριζε.

Είχε, λέω, τη μορφή μου
δίχως μούσια και γυαλιά
σα να τα 'χα χάσει όλα
λίγο πριν τη συννεφιά.

Στάθηκα κι εγώ αντίκρυ
μες το μαύρο μου χορό
ήρωας σε τραγωδία
κι 'χα μπρος μου το θεό.

Να μου λέει:
"Μη φοβάσαι
της βροχής τα δάκρυα
είναι όλα δικά σου
γι' αυτό έλα έξω τώρα
πάρτα αγκαλιά σου.
Μη γυρίσεις μου την πλάτη
τώρα είμαι κοντά σου.
Να κι η πανοπλία σου
μ' όλα τ' ουρανού τα κρύα
που χτυπούσαν με σφυριά
τόσα δάκρυα, με μία
μοναχά να τα συνδέει
αλυσίδα
από όνειρα δικά σου."

Έτσι χάθηκε ο χορός μου
κι η βροχή δεν άρχιζε.
Είχα, μόνο, τώρα εμπρός μου
το παιδί που δάκρυζε.