Αέρας και σκόνη

Θα 'θελα να 'μαι η σκόνη στο δωμάτιό σου,
ετσί απλά αρκεί να 'μαι κοντά σου.

Η σκόνη αυτή που σε παρατηρεί,
να ντύνεσαι και να κινείσαι.

Η σκόνη αυτή που αμίλιτη σ' αναζητεί,
την νύχτα σαν κοιμάσαι.

Αυτή η σκόνη που ίσως συνήθισες
δίπλα σου να υπάρχει.

Η σκόνη που είναι η παρέα σου
κι ας είναι πάντοτε μονάχη.

Θα 'θελα να μαι η σκόνη στο δωμάτιό σου
για να βλέπω τον ήλιο όταν ξυπνάς
να λούζει το πρόσωπό σου.

Η σκόνη που σε καθησυχάζει στο φρικτό,
όταν ξυπνάς απότομα από εφιάλτη παιδικό.

Η σκόνη που, εν αγνοία σου,
συμφωνία έκλεισε με τον αέρα
για να 'ναι πάντοτε κοντά σου.

Θα 'θελα να 'μαι ο αέρας
που αγκαλιάζει το κορμί σου.

Ο αέρας που κυλά στις φλέβες σου
και κρατάει ζωντανά τα κύτταρά σου.

Ο αέρας που φιλάει το λαιμό σου
κι ότι ακουμπάει το άρωμά σου.

Εκείνος ο αέρας που σε ποθεί,
που ψάχνει ν' ολοκληρωθεί.

Ο αέρας που μες τα μάτια σε κοιτά,
που κάθε φόβο σου σκορπά.

Θα 'θελα να 'μαι η σκόνη κι ο αέρας σου,
να σε κοιτώ και να σ' αγγίζω
χωρίς να υπάρχω.
Να σ' αγαπώ και να νομίζω,
πως όλα τα 'χω,
κι όλα αυτά είναι δικά σου.

Αρκεί να είσαι, εσύ,
όλη η γη και η ατμόσφαιρά μου.

Πρώτη Είδηση: "Απεργούν τα όνειρά μας"

Κι όμως τα όνειρα
κατέβηκαν σε απεργία,
γιατί ενώ εδώ κι αιώνες τ' απολύσαμε,
αποζημίωση δεν τους έχουμ' άκομη καταβάλλει.

Κι όμως τα όνειρα
κατέβηκαν σε απεργία,
γιατί ενώ για αυτά δεν πολεμήσαμε,
τα επιστρατεύουμε έχοντας οπλισμένη την σκανδάλη.

Κι εκεί που βλέπεις κάθε λογής όνειρο στους δρόμους
κι όλα μαζί αγωνίζονται για να γκρεμίσουνε τους φόβους.

Κι ενώ τα όνειρά μας παλεύουνε για ελευθερία,
όλες μας οι ανάγκες με την βία,
πείθουνε πάλι τους ανθρώπους,
πως είναι παράνομη η απεργία.

Έτσι μοιάζει πλέον σίγουρη η εξαφάνιση,
σε μια ανθρωπότητα με αϋπνία.

Ο χορευτής με το ένα πόδι

Είδα ένα χορευτή μ' ένα πόδι
που χόρευε θεσπέσια,
γλυκά και μ' αρμονία.

Έκανε άλματα και πιρουέτες
ύψων' ανάστημα, πετούσε πέτρες.

Με το ένα πόδι ο χορευτής
πριν δείξεις οίκτο,
σ' έκανε αναπάντεχα να δεις πως ίσως είσαι ασταθής.

Έδινε παραστάσεις με ένα πόδι
και σήκωνε στα χέρια του
ανθρώπους και ψυχές,με ένα πόδι.

Είχε και καμαρίνι ο χορευτής,
για να αλλάζει και να βάφεται
κι αυτόγραφα στους θαυμαστές να δίνει.

Μα, πάντα κάποιος ρώταγε σαν έφτανε κοντά του:
"Πως γίνονται με ένα πόδι αυτά που κάνεις;"

Κι αυτός απάνταγε μ' άλλη ερώτηση:
"Αλήθεια, εσύ πως βρίσκεις τρόπο ν' ανασάνεις;"


Έτσι, περνούσε ο χορευτής με το ένα πόδι.
Αυτός, λοιπόν, ο χορευτής είχε και άλλα ελλατώματα,
είχε μόνο μια καρδιά,
μόνο μια συνείδηση,
μόνο ένα μυαλό,
μόνο μια ψυχή
και μια αγάπη μόνο
που ότι περίσσευε,
δεν το πετούσε
κι ότι κι αν έλλειπε,
το γνώριζε και το πληρούσε.

Αλλάζει ο Κόσμος

Νοιώθω αληθινά την τύχη
που είμαι τώρα εδώ
και βλέπω αυτόν τον κόσμο που αλλάζει.

Κι όμως ενώ παρατηρώ την αλλαγή
νοιώθω ότι υπάρχω μέσα της.

Νοιώθω ασφαλής που αλλάζει ο κόσμος
γιατί μονάχα αυτή η αλλαγή είναι σίγουρη.

Κι αν πάλι εσύ αναρωτιέσαι:
"μα ποιά αλλαγή είναι καλή;"

Τότε μέσα στον κόσμο μπες,
πάψε για λίγο να παρατηρείς.

Κλείσε τα μάτια σου και δες.

Αν τότε δεν ξέρεις ούτε εσένα,
δεν φταίει ο κόσμος που σε άλλαξε,
ούτε η ίδια η αλλαγή σου,
ούτε κι εσύ ο ίδιος φταις.

Γιατί ο κόσμος, εσύ κι αλλαγή
είναι αρκετά για να 'χεις στη ζωή
πάντα μια τελευταία επιλογή,

ν' αλλάξεις.

Το Τάμα

Αχνίζει το φαΐ
τα χέρια πιάνουν,
η σκέψη 'ναι γνωστή
μύρια φορά την κάνουν.

Βάλτος είναι βαθύς
που μέσα του γεννιέσαι
και έξω έρχεσαι ευθύς
μόνο σαν αγαπιέσαι.

Λίγο κρατάν τα υπόλοιπα
μ' αυτό είναι για πάντα,
από τα χαμιλόσπιτα
ως την ψηλή βεράντα.

Κάνω μονάχα μια ευχή
ίσως να 'ναι και τάμα,
στ' όνειρο να δω ζωή
και στη ζωή το θάμα.

Το σπίτι μου

Το σπίτι είναι μικρό
και σκοτεινό,
μα φαίνεται από κει όλο το χωριό.

Η αυλή του απεριποίητη
και αγριολουλουδιασμένη,
μα πάνω της γλεντούν παιδιά.

Η κλιματαριά του γέρνει
και είναι παλιά,
μα έχει όμορφα σταφύλια κι αμπελόφυλλα.

Μπορεί να ζω μακρυά απ' το σπίτι μου,
μα όλο μου το σπίτι θυμάται πως μυρίζω.
Κι ότι κι αν πω κι όπου κι αν πάω,
πως πάντα εκεί ξανά θα τριγυρίζω.

Ζω μαζί σου

Αναζητώ μια βροχή
να μάθω στα χείλη μου
να γεύονται τον ουρανό.

Ψάχνω μια ανάμνηση
να μάθω στο μυαλό μου
πως φαίνεται το παρελθόν.

Ζητώ μια κραυγή
να μάθω στα αυτιά μου
πως ακούγεται η ελπίδα.

Βλέπω μια έγκυο
να μάθω στα μάτια μου
που τελειώνει ο θάνατος.

Πιάνω το χέρι σου
να μάθω στο δικό μου
πόσο ελεύθερο μπορεί να γίνει.

Μυρίζω την σκιά σου
να μάθω στο πνεύμα
πως πρέπει να κρίνει τους ανθρώπους.

Κλείνω τα μάτια μου
να μάθω στο εγώ μου
ποια μπορεί να είναι η αιώνια του κατοικία.

Κι ότι κι αν κάνω ζω,
για ν' αποδείξω στη ζωή
ότι έχει δίκιο που συνεχίζει ακάθεκτη.

Κι όταν πεθάνω,
θέλω να ξέρει ο θάνατος
πως μια ζωή αγαπούσα.

Πες μου

Πες μου τα ψέματα,
γιατί η αγάπη για να ζήσει
βαρέθηκε να την κοιτάς κατάματα.

Πες μου τα παραμύθια,
γιατί τα όνειρα κοντεύουν να εξαφανιστούν
απ' όλη αυτή τη μολυσμένη αλήθεια.

Πες μου κάτι,
γιατί πεθαίνω και θέλω να σ' ακούσω
πριν όλη η υπαρξή μου γίνει στάχτη.

Πες μου ότι όλα αυτά,
τα ψέματα, τα όνειρα και τα παραμύθια
που 'ναι να ζήσουμε μαζί ορίζουν την αγάπη.

Η Φωνή

Ωραία, και τώρα τί;
Μήπως ο άνεμος θα πάψει;
ή το αγιόκλιμα θα σβήσει;

Και τώρα τί;
Μήπως ο φάρος θα ημερέψει;
ή το κουτσό άλογο θα τρέξει;

Και τώρα τί;
Μήπως θα φύγουν τα τζιτζίκια;
ή το τραγούδι τους δεν θα πουν όλα τα φύκια;

Και τώρα τί;

Και να τώρα έρχεται
σε γλώσσα φοβερή απάνω,
με μια απάντηση φριχτή:
"και τώρα ακούστε" λέει η φωνή,
"όποιος αγαπάει φεύγει"