Σβήσαν το φεγγάρι

Τρελός και ασταθής

και ρομαντικός.

Έτσι είναι ο έρωτας.

Διαπερνά τη ματαιότητα της ζωής

σαν αστραπή

και βγαίνει αλώβητος.

Μην με κοιτάς περίεργα

κι επικριτικά,

δεν είμαι εγώ που έσβησα το φεγγάρι.

Αυτοί το σβήσαν

για λόγους οικονομίας.

Γιατί ούτως ή άλλως

δεν μπορούσαν να το δουν

τυφλωμένοι 

μες τη λογική τους.

Μα οι εραστές

μπορούν και δίχως φεγγάρι

ν' αγαπούν.

Οι λογικοί που μείνανε ανέραστοι

είναι η μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας. 

Ένοχα Πρόσωπα

Άδειες ταμπέλες
σε μια πόλη
δίχως οδούς.
Μοναχικές ταράτσες
με γυρισμένη την πλάτη τους στον ήλιο.

Κι εμείς;

Εμείς κρυβόμαστε
μέσα στα σωθικά μας
ψάχνοντας
την πρωτόγονη ζεστασιά μιας μήτρας,
με φόβο και πάθος,
ψάχνοντας
το δρόμο προς μια καρδιά,
να ταιριάζει με τη δική μας.

Ψάχνοντας
σε μια πόλη
μ' άδειες ταμπέλες
δίχως οδούς.

Τα πρόσωπα,
ξέχασα να στο πω,
τα πρόσωπα είναι πάντα ένοχα.

Από κοντά

Χτυπώ την πόρτα σου
κι ανοίγεις
τα μαλλιά σου υγρά
και τα μάτια σου έκπληκτα.
Τις στιγμές που σε φίλησα
στα όνειρά μου,
αυτές κουβαλώ
και τα σ' αγαπώ που είπα
απο μέσα μου μακρυά σου
τα χω μαζέψει σε ένα φιλί
κι ήρθα να στο παραδώσω,
αυτοπροσώπως.

Από κοντά...

να με βλέπεις να σε αγγίζω
να με ακούς να σου μιλώ
να είμαι δίπλα σου
κι εσύ δική μου,
αυτό είναι πλέον ζωή για μένα.

Μακρυά σου σβήνω
συνηθίζω στην μοναξιά και στον συμβιβασμό.