Σώμα καλοκαιριού

Κι εκεί στο δρόμο
με τα πεύκα
καθίσαμε μαζί
φίλοι και γνωστοί,
και τα λόγια τρέχαν
γυμνά πάνω στον ιδρώτα
την καλοκαιρινής αρμύρας,
στο σταρένιο δέρμα σου.

Σβήσαν το φεγγάρι

Τρελός και ασταθής

και ρομαντικός.

Έτσι είναι ο έρωτας.

Διαπερνά τη ματαιότητα της ζωής

σαν αστραπή

και βγαίνει αλώβητος.

Μην με κοιτάς περίεργα

κι επικριτικά,

δεν είμαι εγώ που έσβησα το φεγγάρι.

Αυτοί το σβήσαν

για λόγους οικονομίας.

Γιατί ούτως ή άλλως

δεν μπορούσαν να το δουν

τυφλωμένοι 

μες τη λογική τους.

Μα οι εραστές

μπορούν και δίχως φεγγάρι

ν' αγαπούν.

Οι λογικοί που μείνανε ανέραστοι

είναι η μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας. 

Ένοχα Πρόσωπα

Άδειες ταμπέλες
σε μια πόλη
δίχως οδούς.
Μοναχικές ταράτσες
με γυρισμένη την πλάτη τους στον ήλιο.

Κι εμείς;

Εμείς κρυβόμαστε
μέσα στα σωθικά μας
ψάχνοντας
την πρωτόγονη ζεστασιά μιας μήτρας,
με φόβο και πάθος,
ψάχνοντας
το δρόμο προς μια καρδιά,
να ταιριάζει με τη δική μας.

Ψάχνοντας
σε μια πόλη
μ' άδειες ταμπέλες
δίχως οδούς.

Τα πρόσωπα,
ξέχασα να στο πω,
τα πρόσωπα είναι πάντα ένοχα.

Από κοντά

Χτυπώ την πόρτα σου
κι ανοίγεις
τα μαλλιά σου υγρά
και τα μάτια σου έκπληκτα.
Τις στιγμές που σε φίλησα
στα όνειρά μου,
αυτές κουβαλώ
και τα σ' αγαπώ που είπα
απο μέσα μου μακρυά σου
τα χω μαζέψει σε ένα φιλί
κι ήρθα να στο παραδώσω,
αυτοπροσώπως.

Από κοντά...

να με βλέπεις να σε αγγίζω
να με ακούς να σου μιλώ
να είμαι δίπλα σου
κι εσύ δική μου,
αυτό είναι πλέον ζωή για μένα.

Μακρυά σου σβήνω
συνηθίζω στην μοναξιά και στον συμβιβασμό.

Δύο κυμάτων Δρόμος

Πως σε λένε;
Αναρωτιέμαι όπως κοιτάς τη θάλασσα.
Άραγε με σκέφτεσαι
μονάχα επειδή δε με ξέρεις;
Αν σε γνωρίσω λες να πάψω να αναρωτιέμαι;

Πολύ σιγά σε δυο στιγμές,
δύο κυμάτων δρόμος,
βρήκαν τα μάτια μου
το δρόμο στην καρδιά σου.
Περπάτησα, σ' έψαξα,
και πάγωσα από την δύναμη της ομορφιάς
της άγριας μοναξιάς σου.

Οι Τέσσερις Πέτρες

Μετά τη βροχή,
παραλία,
θάλασσα,
διάλεξα τέσσερις πέτρες.
από την ακρογυαλιά.
Αλλιώς τα λένε βότσαλα.
Η μια μεγάλη κι η άλλη μικρή,
η μία στρόγγυλη κι α άλλη τετράγωνη.
Όλες είχαν ομορφιά αλλά,
πρώτα πέταξα τη τετράγωνη,
ύστερα την μεγάλη
και κράτησα τη στρογγυλή και τη μικρή.

Πως να πετάξει μακρυά του κανείς
το τέλειο και το αδύναμο;

Εκούσιος

Να αποκοιμηθώ δεν μπορώ.
Ο τρόπος που εισέρχομαι
στον ύπνο μου
δεν θέλω να είναι ακούσιος.

Μακρυά απ' την Τροία

Ελένη πέρασες καθόλου από την Τροία τώρα τελευταία;

Ή μήπως συμβιβάστηκες με τη μοίρα σου;
Ο Μενέλαος είναι αρκετά ώριμος;
Κι αν ναι, γιατί αναπολείς την ανεμελιά της ζωής στα χέρια του Πάρη;

Ελένη πήγες τώρα τελευταία στην Τροία;

Να δεις τι προκάλεσε η αρπαγή σου;
Ή έφυγες μόνη για την Αίγυπτο,
ερωτευμένη εσαεί με την ανωριμότητα των καθαρών συναισθημάτων;

Ελένη;

Τα βέλη του έρωτα και το αίμα της νιότης σε άγγιξαν ποτέ;
Ή ήταν απλά τα εισιτήρια προς την ελευθερία;

Ελένη, μ' ακούς; Μην μου φεύγεις, άνοιξε τα μάτια, μην φεύγεις τώρα.

Γίναμε κάτι

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμενες αντεννες
Χωρίς ελπίδα λήψης σημάτων σωτηρίας
Λαμβανουμε μονάχα λιγοστά ερεθίσματα
ατακτως δίχως περιβάλλον ή σκοπό.

Κι από αυτή την άτακτη πληροφορία
Επιδιώκουμε Την επικοινωνία
Αυτήν που θα μας αποξεχαρβαλωσει
Κι από χώρια θα φτάσουμε μαζί.

Μαζί στον κοινό μας τόπο
Στις ταράτσες των παλιών μας πολυκατοικιών
Με τα χέρια ψηλά δεομενοι
Την έλευση της άλλης.

Της κοινωνίας των παλιών μας παιδικών συναισθημάτων.