"Περπατώντας στο δρόμο με τις λέξεις"

Ταινία τρόμου,
τρομερό το ευτελές
στα ίχνη της δημιουργίας μόνο αδιέξοδα
μόνη έξοδος η ζωή
με κλάματα μετά τον τοκετό.
Προσωρινός ο βίος
προσωρινά τα κάλλη
κι ο θάνατος μας ενοχλεί σαν κάλος,
στον εγκέφαλο το παν.
Απερίγραπτος εγώ
κι εσύ σαν ολοκλήρωμα
στα δυο σου άκρα το άπειρο
περίγελος για το πουθενά.
Αρκετά τα μεγάλα λόγια,
αρκετές οι μεγάλες πράξεις
πάμε μαζί να βρούμε την απλόχερη απλότητα
του να μην κάνεις
τίποτα με υστεροβουλία.

Τέλος

Μη μαρτυράς τα βάσανα σου τώρα
κάπως στα λόγια γλυκά θα ξεχαστείς
κάτι θα βρεις σ' αυτή την κατηφόρα
ακόμη μια φορά για να πιαστείς.

Πες μέσα σ' όλα που 'τανε να χάσεις
πως βρήκες μόνο μια ακριβή στιγμή
κι όταν στο τέλος πια θα με ξεχάσεις
θα έχεις κλείσει μια αβάσταχτη πληγή

Αυτό κι αν άκουσες θέλεις να ξανακούσεις
ότι το τέλος ήρθε οριστικά
μέσα απ' τα λόγια έρχοντ' οι συγκρούσεις
και μες τα δάκρυα τα αναφιλητά.

Τέλος για τώρα έλα να κοιμηθούμε
μέσα στην χαραυγή σα δυο παιδιά
κι όλα τα όνειρα μαζί θα μοιραστούμε
στις καλημέρας τα ολόγλυκα φιλιά

Φλόγες

Δίπλα στις φλόγες λοιπόν,
αυτή ήταν πάντα η θέση μου
χωρίς ντροπές
χωρίς περιστροφές
και πάντα πρόστυχα διατεθειμένος
να απολαύσω το καθετί.

Είναι περίεργο μα
σε κάθε άνθρωπο
φωλιάζει η απόλαυση
είτε σαν κατάφαση
είτε σαν άρνηση
και μερικές φορές
σαν ένα μεγάλο
"τι θα γινόταν ΑΝ;".

Αυτή την φύση σου
πρέπει να αφήνεις τους άλλους
να την εκμεταλλεύονται
για δική τους ευχαρίστηση
καθώς αλλιώς απλά επιμένεις στη μαλακία.
Φυσικά είναι θεμιτό να κάνεις κι εσύ το ίδιο.

Οι όποιες ενοχές προκύπτουν
από την παραπάνω διαδικασία
συντελούν στην ένταση της τελικής απόλαυσης.

Δίπλα στις φλόγες
μπορείς να βλέπεις
και να ζεις ταυτόχρονα
το σκοτάδι και το φως,
την παρουσία και την απουσία,

είναι λες και
ακροβατείς πάνω σε ένα σχοινί
που το βλέπεις μόνο σαν
κλείσεις τα μάτια
κι αφήσεις την ανάσα σου
στην αγκαλιά ενός αυτιού που έχεις ερωτευτεί.

Παπούτσια που τρίζουν

Χτίσαμε πάλι το περίπτερο
για να προβάλουμε
για να πουλήσουμε
αντικείμενα κάθε λογής, εκλογής και λογικής.

Σαν παιδιά που παίζουν
στο δρόμο της γειτονιάς
δίπλα σε κασόνια αναψυκτικών
και χρωματιστά βότσαλα
έτσι κι εμείς παίζουμε
με τα χρώματα
με τους ανθρώπους
με το κυκλοθυμικό της ύπαρξής μας.

Πουλάμε κι
ανταλλάσσουμε
κομμάτια δικά μας
ξένα κι ότι άλλο βρεθεί στα χέρια μας
έτσι απλά γιατί είναι δικό μας
έστω και για μια στιγμή.

Στα βήματα των περαστικών
που περνάνε αθόρυβα μπροστά μας
και αδιάφορα χαμογελούν
μπροστά στην παιδική μας φύση
που ζει μέσα σε ένα φανταστικό περίπτερο
έχουμε ένα μαγικό δώρο,
για πρώτη φορά και τελευταία
πουλάμε
τα παπούτσια που τρίζουν
έτσι για να αποκτήσει κι η ησυχία ταυτότητα.

Αμφιβάλλω

Χθες
πριν φύγω για το γυρισμό
σκέφτηκα πως είναι ρουτίνα,
κάθε φορά να γυρίζω πίσω.
Πίσω στο σπίτι
πίσω στη δουλειά
όλο πάω κάπου
και με κυνηγά πάντα
ένα πίσω.

Εκεί
που νιώθεις ότι πας
μπροστά
ανακαλύπτεις ότι πας
και πίσω.
Μια παλινδρόμηση
που μοιάζει με μαλακία.
Αλλά δεν είναι.
Δεν σε ικανοποιεί.
Απλά σε γλιτώνει
από την ανασφάλεια για λίγο.
Ή μήπως είναι μαλακία τελικά;

Δεν ξέρω
είναι το μόνο σίγουρο
καθώς το να μάθω
είναι χρήσιμο μόνο
για την περιέργεια.
Μια περιέργεια
που σε ζει
σκοτώνοντάς σε
λίγο-λίγο.

Ήρθες
και δεν ρώτησες τίποτα
είχα φτάσει πίσω πριν
από εσένα.
Μου χαμογέλασες
και είπες
"όλα θα πάνε καλά".