Το τραγούδι του Ποιητή

Πρώτη φορά σ' ενός νησιού τα χώματα
Δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα
Βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνιωσα
Τα ζόρικα που λεν αμέσως τα 'νιωσα.
Μήνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου
Δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου
Και πεντακόσιους τριες κατά συνέχεια
Μετά - για την ψευτιά και την ανέχεια.
Δύσκολο δύσκολο της γης το πέρασμα
Και να μη βγαίνει καν ένα συμπέρασμα.
Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφτηκα
Που μήτε ο ίδιος δεν τον αντελήφθηκα.
Ώσπου μια μέρα το 'φερε η περίσταση
Κι αγάπησα χωρίς καμιάν αντίσταση
Αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα
Πάντοτε βρε παιδιά μου τα θαλάσσωνα.
Πρώτον διότι κυνηγούσα το Άπιαστο
Και δεύτερον γιατ' ήμουν είδος Άμοιαστο.
Εφ' ώ, και αφού την τύχη μου σιχτίρισα
Πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα.

Οδυσσέας Ελύτης

Πεθύμησα

Σε πεθύμησα αγαπημένη

από τη γη την πικραμένη
γλυκό βλαστό να βγάζεις

κι όλα τα άστρα τ' ουρανού
χάμω να κατεβάζεις.

Για να θωρρώ κι εγώ ο θνητός
πως είναι εκεί πάνω.

Μα είναι δύσκολο να ανεβώ.
Μα πέφτω εδώ χάμω.

Δώσε μου μιαν ανάσα
κι εγώ θα υπερβώ
τα πάθη και τα λάθη.

Μιαν ανάσα αγαπημένη μου
γιατί πεθύμησα να ζω.