Προσωπικά, Ατομικά και Τίποτα

Προσωπικά δε νοιάζομαι καθόλου
τις βραχνές σου σκέψεις να κοιτώ:
"Πως κάποιος κόσμος είναι εκεί
και μου αξίζει."

Αντίθετα θυμάμαι τα διδάγματα
που μ' έκαναν διόλου
να φθονώ μια σάρκα που σ' έμενα
σαν ένα κλειδί ταιριάζει.

Πάθη όμως έρχονται και φεύγουν
και πονώ, παρόλου που
αν και μια ζωή διώχνω τα πάθη μακρυά,
μια απαθής ζωή μου έχει μείνει για να ζω.

Κι αν λίγο μακρυγόρησα στο ψέμα
και τώρα πια αλήθεια αναζητώ.
Κατάλαβα πως τα όνειρα που κανα μικρός
αλήθεια τώρα πρέπει να τα πω.

Γενικά δεν τάσσομαι υπέρ
κάποιων αρχών ή κάποιου χώρου,
ώσπου να βρω μια τάξη με Κατά απέναντί μου
ή και με Σίγμα πριν αυτά.

Ατομικά πλέον εφάρμοσα μια μόδα
που ενώ μια σιγουριά ζητεί,
έβαλε στον κανόνα μια ρόδα
και σαν ένα καρούλι τον τσουλεί.

Κι εκεί που κυνηγώ την αταξία
και χρίζω εαυτόν αναρχικό,
στιχάκια μ' ομοιοκαταληξία
ψτιάχνω χωρίς να το σκεφτώ.

Μη περιμένεις από 'μένα τίποτα
δε θα στο δώσω εγώ ποτέ αυτο
αυτό το τίποτα, που στόλισα με μια ζωή
κι ένα χαμόγελο πλατύ.