Πάμε να πιούμε άσχετε
σε μια γιορτή χαμένη,
κράτα τη ρόδα τράβαγε
κακό δε μας προσμένει.
Έλα να πιούμε σύντροφε
για μια ζωή χαμένη,
κάποιος τ' αστέρια ρώταγε:
"Πώς κάποιος ανασαίνει;"
Πάντα ζωή, παντού ψυχή
κι εγώ χωρίς εμένα.
Τα όνειρα έδεσα με σχοινί
και ξέφυγα με τρένα.
Τα όνειρα που γίνανε φωνή
κι ίσως να μας εκφράζουν.
Και τώρα εκεί στην ανοχή
κάθονται και σκουριάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου