την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση
ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.
Μια ταπείνωση, που δεν ανταποδόθηκε,
αναπηδάει μιαν άλλη ώρα, σαν μαχαίρι, μέσα σου
για να σκοτώσει ό,τι πιο πολύ αγαπάς.
Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο,
που του ’κλεισες την πόρτα,
κάθεται 'κεί απέξω χρόνια τώρα
κι όταν σε βρουν νεκρό,
κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες
ν’ ακούς αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του
να γδέρνουνε την πόρτα σου.
Όλα όσα αρνηθήκαμε...
αυτό είναι το πεπρωμένο μας.
Τάσος Λειβαδίτης, "Οι τελευταίοι", 1964 -απόσπασμα
