Ο ξένος κι η σειρήνα της αυγής

Πέρασα από λαιστρυγόνες και συμπληγάδες
για να σε βρω να κάθεσαι σκεπτική και μόνη
στην ακρογυαλιά μιας παραλίας δίχως ηλιοβασίλεμα
και σου είπα:

'' έ συ, κυρά, με τα όμορφα μαλλιά, για δεν έρχεσαι μαζί μου;

η σκέψη σου άνετα μπορεί να ξεκουραστεί στα χέρια μου

μαζί με το κορμί σου μέχρι το επόμενο ηλιοβασίλεμα''


Με κοίταξες με δυο μάτια γεμάτα δάκρυα και υπομονή,
θλιμμένη μα χαρούμενη και μου απάντησες:

'' δε ζητώ την ξεκούρασή σου ξένε μου,

μα αν μου βρεις ηλιοβασίλεμα, θα μείνω για πάντα στα χέρια σου,

δική σου για μια ζωή. Πρόσεχε με όμως να με κρατάς,

γιατί σαν δω ξανά το ηλιοβασίλεμα θα φύγω,

όπως έκανα όταν με βρήκες''

Αλλεργιογόνο

Ψαχούλευα την γύρη
της ευτυχίας μου
και σκόρπισα γύρω μου
μια σκόνη, αλλεργιογόνο.

Άγγιζα τα κόκκινα μάτια μου
κι αντί για δάκρυα
έκλαιγα όμορφες στιγμές
ψιχάλες δροσιάς στο άνυδρο παρόν μου.

Εν αρχή

Στην αρχή δεν είδα 

Τίποτα άλλο 

Από το βλέμμα σου

Έπειτα δεν άκουγα

Τίποτα άλλο

Από την φωνή σου

Τέλος δεν ένιωθα

Τίποτα άλλο

Από το άγγιγμα σου

"Κι η αλήθεια;" με ρώτησες με απόρροια.

"Υπερτιμημένη κι αυτή" σου απάντησα κλαίγοντας.