Συναντιόμαστε στην Αλήθεια

Συναντιόμαστε στην αλήθεια
σαν δυο παιδιά καταμεσήμερο
στην γειτονιά, στην πίσω αυλή.

Τα λόγια πάντα χαμηλόφωνα
η κίνηση φευγαλέα κι ήρεμη
ήλιος και πολλές μικρές σκιές.

Συναντιόμαστε στην αλήθεια εμείς
μετά από παρακάμψεις στο ψέμα
και στάσεις στην αδράνεια της ρουτίνας.

Πίνουμε καφεδάκι και τα λέμε
περπατάμε δίπλα στο λιμάνι
και πιανόμαστε χέρι-χέρι.

Δεν ντρεπόμαστε ποτέ ο ένας τον άλλο
δεν θαυμάζουμε τίποτα
ειλικρίνεια και πάθος
τα μοναδικά μας ελαττώματα.
Το βράδυ, το αεράκι, το τέλος του καλοκαιριού
μας βρίσκει δίπλα στο αντίο.
Κλείνουμε την πόρτα πίσω μας
και συνεχίζουμε με καρδιές δίχως χτύπο.

Συναντιόμαστε στην αλήθεια
βλέπουμε ότι είμαστε εν δυνάμει ζωντανοί
μα επιστρέφουμε στην σταθερότητα
για μια ακόμη φορά.

Ο ξένος κι η σειρήνα της αυγής

Πέρασα από λαιστρυγόνες και συμπληγάδες
για να σε βρω να κάθεσαι σκεπτική και μόνη
στην ακρογυαλιά μιας παραλίας δίχως ηλιοβασίλεμα
και σου είπα:

'' έ συ, κυρά, με τα όμορφα μαλλιά, για δεν έρχεσαι μαζί μου;

η σκέψη σου άνετα μπορεί να ξεκουραστεί στα χέρια μου

μαζί με το κορμί σου, μέχρι το επόμενο ηλιοβασίλεμα''


Με κοίταξες με δυο μάτια γεμάτα δάκρυα και υπομονή,
θλιμμένη μα παρά ταύτα χαρούμενη και μου απάντησες:

'' δε ζητώ ξεκούραση ξένε μου,

μα αν μου βρεις ηλιοβασίλεμα, θα μείνω για πάντα στα χέρια σου,

δική σου για μια ζωή. Πρόσεχε με όμως να με κρατάς,

γιατί σαν δω ξανά το ηλιοβασίλεμα θα φύγω,

όπως έκανα όταν με βρήκες''

Το βλέμμα σου λεξιδοτεί

Οι άνθρωποι της θάλασσας μιλάνε με τα φωνήεντα αγάπη μου
και οι βουνίσιοι μόνο με τα σύμφωνα.
Κι συ μια υδροχόος που μου ζητά λέξεις ολόκληρες
γεμάτες και δυνατές,
να περάσουν τα βουνά,
να κολυμπήσουν τις θάλασσες
και να πετάξουν στους ουρανούς
για να σε βρίσκουν παντού και πάντα,
                                                             ώστε να μπορείς να νιώθεις.

Κι εγώ σου ζητώ να με κοιτάς στα μάτια,
εμένα τον άνθρωπο της θάλασσας και των φωνηέντων
που ανέβηκα στην πιο ψηλή κορφή
και έμαθα να σου λέω τις λέξεις ολόκληρες για τις ακούς.
Έμενα που στέκομαι γυμνός εκεί πάνω,
κοίτα με στα μάτια αγάπη μου,
όχι γιατί φοβάμαι τα ύψη
αλλά γιατί το βλέμμα σου λεξιδοτεί την σκέψη μου.

Τα λάθη

Τι νόμιζες;
Τα λάθη θα σε αφήσουν τόσο εύκολα;
Εσύ τα γέννησες, εσύ θα τα αναθρέψεις, είσαι ο γεννήτορας.
Είναι τα παιδιά σου, μεγάλα ή μικρά.
Τα σκοτώνεις;
Τα παρατάς;

Όσο γερνάς είτε σε κυνηγάνε αν τα καλλιεργείς,
είτε σε αφήνουν κι αυτά μόνο σου.
Μόνος να τριγυρνάς ανάμεσα σε μόνους.

Τι νόμιζες;
Τα λάθη

μας κάνουν ότι είμαστε

μας σμιλεύουν
αποκλύπτοντας το γνήσιο, το πρωταρχικό
τον πληγωμένο παιδικό μας εαυτό.

Η αυταπάρνηση του ''μαζί''

Τι κι αν τα όνειρα φυλάνε το μυστήριο
τόσο επτασφράγιστο
τόσο σκοτεινά διάφανο στην επαφή.
Εγώ κι εσύ περάσαμε την όχθη
αφήνοντας πίσω τα όνειρα
τις προσδοκίες για μας
και μαζί λουστήκαμε
μέσα στα ρόδα της επαφής,
από μέσα μέχρι έξω,
λίγο έως πολύ στην αυταπάρνηση του μαζί,
κόντρα στο κατεστημένο του χώρια
ενάντια στην εξάρτηση της μοναξιάς.
Εγώ κι εσύ ξεφλουδίσαμε εγωισμούς
κι απολαμβάνοντας τις σάρκες μας γυμνές
ζούμε ένα απύθμενο τώρα
θεϊκό
μέσα σε όλες τις ιδιότητες του ονείρου,
μα έξω απ' αυτό.
Δεν είναι όνειρο, Σ' αγαπώ.

Στα δύσκολα αγαπάμε καλύτερα

Τα μόνα λόγια που ακούγονται
είναι οι φόβοι των δειλων
κι οι ελπίδες των ερωτευμένων.
Τα μόνα άστρα που σβήνουν
είναι αυτά που γέμισαν το σύμπαν με ζωή.
Οι μόνοι άνθρωποι που φεύγουν για πάντα
είναι αυτοί που τα δώσαν όλα.

Τα μάτια σου κι ο χτύπος της καρδιάς σου
Τα χέρια μου κι ο ήχος της φωνής μου
Ένα ένστικτο παιδί κι ένας νούς στρατιώτης

Η θάλασσα που μας έσμιξε
αυτή που βάζει τα κύματα να μας χωρίζουν
μας κουβαλά στους ώμους της
υπομονετικά ώσπου να βρούμε τα παιδιά μας.

Τα όνειρα και τα ταξίδια
Τα δάκρυα και τα τηλέφωνα
Ο κόπος κι ο πόνος

Τα δοκιμάσαμε όλα, τα ίδια και τα αλλιωτικα
Χώρια, μαζί
Μακρυά και δίπλα
Πλάι-πλάι, πλάτη με πλάτη
Αυτό που έλειπε ήταν πάντα ένα:
Η αγάπη.
Αυτό που υπήρχε σε πλεόνασμα, ένα:
Το συμφέρον.

Και τώρα που όλα μας τα συμφέροντα γίναν σκόνη.
Τώρα που κι η επιβίωσή μας ίδια απειλείται.

Τώρα που το μόνο που σου έμεινε είμαι εγώ
και γω δεν έχω άλλο τίποτα παρά εσένα.

Τώρα στα δύσκολα, ψυχή μου
Εμείς αγαπάμε καλύτερα.

Αντέχεις;

Στα στάχυα της ημέρας
και στα κυκλάμινα που ποτίζονται
με νυχτερινά δάκρυα
αφήνω τα όνειρα μου να ξεκουράζονται,

μακρυά μου.

Μακρυά μου, γιατί δίπλα μου
τα πνίγω και τα καταστρέφω.

Τα συναρμολογώ ένα-ένα κάθε πρωί
για να τα φορέσω πριν ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί,

αντέχεις άραγε να με αντικρίσεις γυμνό;