Επί ξυρού ακμής

Θα σε έβλεπα λιγότερο αν ήμουν δίπλα σου,
τώρα μακρυά σου ψάχνω να σ' αντικρίσω σε κάθε σύννεφο γαλάζιου ουρανού,
σε κάθε φωτόνιο λευκού φωτός.

Αν ήμουν δίπλα σου θα σε πλήγωνα κι εγώ
όπως κι οι άλλοι που δήλωσαν ότι σ' αγάπησαν πολύ,
τώρα μακρυά σου η σκέψη μου δεν ησυχάζει
αν κάθε βράδυ δεν εξαντληθεί στην οργάνωση της αρπαγής σου.

Θα χαμογελούσα ακόμη και με ένα δροσερό ποτήρι νερό
μέσα στον λίβα της αγκαλιάς σου αρκεί να ήμουν δίπλα σου,
τώρα μακρυά σου πλέον δεν με ξεδιψά τίποτα
το μόνο που με δροσίζει κάπως είναι τα δάκρυα για σένα.

Σάμπως κατάλαβα γιατί έφυγα, γιατί δεν έμεινα να προσπαθήσω;
Δεν πειράζει, τώρα γνωρίζω αυτό που πάντα ένιωθα.
Βρισκόμουν πάντα επί ξυρού ακμής, ακμής ελληνικής ζωής
όλα τ' άλλα απλές εκφάνσεις του θανάτου.