Δεν έχει ποίηση για μας απόψε

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί τα ζήσαμε τα όνειρα
και ξυπνήσαμε με εφιάλτες.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί πήραμε χάπια
για να μην κοιμηθούμε ποτέ
να μην αδυνατίσουμε
για να μη μας πουν τρελούς,
που βρίσκουμε τον κόσμο αυτό
τόσο πολύ πικρό
και μόνο μ' ένα κουταλάκι ζάχαρη.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί δεν έχει και φαΐ
και νηστικοί ούτε τα χνώτα μας
δεν μπορούμε να δούμε μες το κρύο.
Ούτε νερό έχει
μονάχα λίγη κόκα-κόλα έμεινε στο ψυγείο
από κείνα τα εγκαίνια
που κλέψαμε τρία μπουκάλια
κι ένα κουτί γλυκά.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
γιατί ερωτευτήκαμε αργά
αφού πρώτα είχαμε αγαπήσει
κι όλος ο ενθουσιασμός μας τώρα
ξοδεύεται στη σχέση μας
ώστε να βρίσκουμε συνέχεια λόγια της στιγμής
μην τύχει και θίξουμε κανένα Εγώ.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
ούτε ταινία με ποπ-κορν
ούτε εισιτήριο για συναυλία
ούτε ψιλά για τσιγάρα,
μόνο δυο χέρια με δυο χούφτες ανοιχτές
μπας και βρέξει και για μας
μια περαστική ευσπλαχνία.

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε, σου λέω
γιατί ρωτάς συνέχεια
και μ' έχεις ξενερώσει
λες κι είναι οι ερωτήσεις διεγερτικά
λες και ξέρεις αν οι απαντήσεις μου σ' αρέσουν
αφού βαρέθηκα να υποκρίνομαι, σου λέω
κι εάν το θέλω θα στο πω
για μας το κάνω.

Δεν έχει ποίηση απόψε
ούτε και χθες είχε τίποτα
αύριο ελπίζω να χει
αν και μπορεί να το χάσω
το επεισόδιο της δημιουργίας
μέσα στο ζάπινγκ της καθημερινότητας.

Δεν έχει ποίηση για μας
γιατί κανείς δε γράφει ποιήματα
στους ποιητές και τους τρελούς
λες και μας θεωρούν αυτάρκεις
λες και μόνο αυτοί θέλουν να ξεφύγουνε.

εεε..
για μας μιλάω

Δεν έχει ποίηση για μας απόψε
πέστε για ύπνο
μπας και ξυπνήσουμε μετά από χρόνια
δίπλα στα ποιήματά μας
και μας φανούν ξένα,
ώστε να τα διαβάσουμε.
Γιατί αλλιώς το τίποτα
θα τα χει πάρει όλα.

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

Κατερίνα Γώγου

Μεταμορφώσεις

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από προσώπου της γης στην κόψη μιας αστραπής
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από τη νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά κι όταν με κρίνει σκληρά
η απάντησή μου είναι.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω...

Ανακατεύω μπογιές τραβάω ευθείες γραμμές με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς
που εμένα δε με πείθουν.

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω.
Άκουσε με...

Σ' ένα ακρογιάλι στάσου κι αν ένα αστέρι πέσει πιάσ' το
αυτό που θέλεις πέσ' το όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω σαν να 'ταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλο και οι στιγμές που κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω...

Εγώ που αλλάζω μορφή κι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από τη νύχτα μεθάω μες στο σκοτάδι γελάω
και στο φεγγάρι λέω:

Υπάρχεις μόνο εσύ δυο φίλοι κι η μουσική
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω..
Κοίταξέ με...

Στίχοι: Ρωμανός Γιώργος
Μουσική: Ρωμανός Γιώργος
Πρώτη εκτέλεση: Βλάσης Μπονάτσος

100 Χειμώνες

Εκατό χειμώνες
τόσους νιώθω να με βαραίνουν
μες το κατακαλόκαιρο.
Ούτε η αφόρητη ζέστη
δεν είναι ικανή να με ζεστάνει,
γιατί μέσα μου βράζω.

Εκατό χειμώνες
κι είναι μόνοι τους
χωρίς άνοιξη και φθινόπωρο.
Σαν ένας κύκλος
με όλα τα σημεία του
ο ένας χειμώνας μετά τον άλλο.

Εκατό χειμώνες
κι ακόμη να κρυώσω
απλά έχω κουραστεί.
Αυτό το καλοκαίρι είχα κρατήσει
μα φαίνεται πως ούτε κι αυτό θα με ζεστάνει,
γιατί μέσα μου βράζω.

Εκατό χειμώνες
με κούραση, ιδρώτες κι αναμονή
ίσως και λίγο χιόνι να δροσίζει.
Τόσο ώστε να βλέπω
στους υδρατμούς του
την τύχη μου να στριφογυρίζει.

Καλοκαίρι και γράφω για χειμώνες
αυτούς που φάνταζαν αιώνες.
Τώρα που όλα τελικά γυρίζουν
απ' την αγρύπνια έχω ξεχάσει πως μυρίζουν
όλα τα καλοκαιρινά μου κάλλη.

Έτσι
με Εκατό χειμώνες
φεύγω
έχοντας σκύψει το κεφάλι.

Υ.Γ.
Μη ξεγελιέσαι απ' το γέλιο
κι απ' το σκυμμένο μου κεφάλι.
Αυτό που βλέπεις είναι όπλο
με τραβηγμένη τη σκανδάλη.
Γιατί μόνο όταν σκύβει κανείς μαθαίνει να κοιτά μπροστά.

Από τ' αστέρια στη γη

Μη μου περιγράφεις
την αλήθεια που ζητάς
πες μου, απλά, το ψέμα που ζεις
και σε αναστατώνει.

Μη μου παρουσιάζεις
τον έρωτα που ξεπουλάς
πες μου, απλά, πως θα μ' απαρνηθείς
ένα πρωί που ξημερώνει.

Μη μου παραδίδεις
τα όνειρα που υποτιμάς
πες μου, απλά, πως δε θα κοιμηθείς
γιατί το όνειρο τελειώνει.

Απλά στ' αστέρια
ζούνε
τα όνειρα, ο έρωτας κι η αλήθεια.
Κι εδώ στη γη
πλάθουμε
προδοσίες, ψέμματα κι αγρύπνια.