πολύ πριν σε γνωρίσω
αλλά με κράτησε
το αναπάντεχο της συνάντησής μας.
Φορές που συναντιούνται
τα όνειρα με τις στιγμές
ήτανε όλες οι φορές
που σε φίλησα.
Αδιάκοπα δευτερόλεπτα
μάχονται
την αθανασία της συνύπαρξής μας
κι η ατέλειωτη καθημερινότητα
μας καθηλώνει σαν τη βαρύτητα στη γη.
Μα εμείς γελάμε
τόσο απλά
γελάμε
γιατί κοιτάμε ψηλά
γιατί κοιτάμε μαζί.
Απρόσμενα σου σφίγγω το χέρι
και διαφορετικά με κοιτάς
για άλλη μια φορά.
Πότε θα σταματήσει, αγάπη μου,
να μας εκπλήσσει ο έρωτάς μας;
"Ποτέ" αμέσως απαντάς
και το παγκάκι
που καθόμαστε αγκαλιά
γίνεται σύννεφο
κι εμείς σαν πυροτέχνημα
διαγράφουμε για πάντα το γαλαξία.
2 σχόλια:
Δυο Σώματα Μαρμάρινα
Απλωμένα Αγάλματα
χώρισαν
τη στιγμή που νανουρίστηκαν.
Μα ακόμα βλέπεις
από πόρους μικρούς να στάζει υγρό
όχι απο κούραση
όχι απο πάθος
Απτην ακράτητη αγκαλιά
που έσπασαν κάποιοι βαθμοί Κελσίου
Τελευταία του Ιούλη Τετάρτη
Τετάρτη η μέση
Τετάρτη η ουδός
Πάντα ασήμαντες οι δορυφόροι μέρες
Τετάρτη η Φωτεινή
στα εικοσιτέσσερα σκαλοπάτια
όρθια, πάντα με λάθη
πάθη και παρορμήσεις.
Σκεπτόμενο το γυναικείο κορμί
δίπλα στην εύσωμη σιλουέτα
ζητά παρηγοριά τη συντροφιά
Ως το αγαλματένιο άκαμπτο
να ζυμωθεί ξανά
περνώντας, πρίν μαρμαρωθεί,
άλλη μια μέρα...
πανέμορφο...
σε ευχαριστώ που μου κάνεις συντροφιά κι εδώ...
Δημοσίευση σχολίου