Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα Ανούσιο Γράμμα

Ομορφιά μου,
σε σκέφτομαι πολύ,σε θέλω ακόμη περισσότερο κι αν αυτά ειναι κάπως αόριστα
θέλω να ξέρεις ότι παρά την χάλια ψυχολογία μου
ένιωσα μαζί σου πολύ μα πολύ δυνατός.
Το γεγονός ότι σου μιλώ λίγο απρόσωπα αυτές τις μέρες δεν έχεις να κάνει με εμάς
απλά ζορίζομαι πολύ και κάποιες φορές νιώθω οτι δεν έχω λύση.
Έχω αναλάβει πολλές ευθύνες κι αν και τις φέρνω σε πέρας αρκετά καλά
δεν προλαβαίνω να δω τον εαυτό μου.
Μαζί σου τον είδα και μου άρεσε,
μου βγάζεις την δημιουργικότητα και την αυτοπεποίθηση
που συχνά κρύβονται κάτω από τις σκόνες τις καθημερινότητας
(και στην περίπτωση μου ειναι πολλές).
Είσαι ένα ειλικρινές πλάσμα που με γεμίζει εγκεφαλικά,
με τονώνει ψυχολογικά και με διεγείρει σεξουαλικά.
Είσαι ότι ζητώ από μια γυναίκα και αυτό είναι τελεσίδικο.
Μην νομίζεις ότι δεν θέλω να σου ανοιχτώ
απλά είναι τόσα αυτά που έχω να σου πω
κι ο χρόνος που είχαμε μαζί δεν τα χωρούσε.
Εκείνο το τελευταίο πρωί που ζήσαμε μαζί ίσως με επηρέασε.
Θυμάμαι μου είπες
"δεν σε έχω κάπου μέσα μου, δεν υπάρχεις απλά με κάνεις να νιώθω καλά".
Ήταν τόσο αληθινό αυτό που έβαλε ξανά στην πραγματικότητα,
που είχα ξεχάσει όσο είμαστε μαζί.
Ξέρεις αγάπη μου
η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος με πολλές μάχες κερδισμένες
και πολλές να διεξάγωνται ακόμη και τώρα που μιλάμε.
Έτσι κι εγώ όσο ζω θα μάχομαι αλλά πάντα θα μάχομαι πληγωμένος.
Αυτή την πτυχή του εαυτού μου,
για την οποία είμαι πραγματικά περήφανος την κρατώ κρυφή
εσύ όμως την διέκρινες νωρίς, την ψιλάφησες και κατάλαβες την δομή της.
Πιστεύω ότι αυτο σου αρέσει πραγματικα σε μένα
και να ξέρεις ότι κι εμένα με έκανε να σε ερωτευτώ γρηγορότερα
το γεγονός ότι με κατάλαβες τόσο βαθιά.
Ίσως να είμαστε μακρυά,
ίσως να σε δω μετά απο πολύ καιρό,
ίσως να ξεχάσουμε ο ένας τον άλλο,
ίσως όμως να τα φέρει έτσι η ζωή έτσι(μαζί πάντα με την βοήθειά μας)
που θα κάνουμε κάποια στιγμή την υπέρβαση
για να μαστε και πάλι μαζί(μη με ρωτάς δεν ξέρω ποια είναι).

Προς το παρόν άκου:

" αν είσαι μια φωτιά που σβήνει
και τώρα έπιασε βροχή
πες στο 'νειρό μου που σ' αφήνει
κάπου να πάει να κρυφτεί

κι όταν το όνειρο σ' αδειάσει
και σ' έχει σβήσει η βροχή
μίλα μου ώσπου να βραδυάσει
για να σβηστώ κι εγώ μαζί"


1 σχόλιο:

Olga είπε...

κ ο χρόνος δεν ήταν ποτέ αρκετός...κ ας μην υπάρχει τελικά!