Εκατό χειμώνες
τόσους νιώθω να με βαραίνουν
μες το κατακαλόκαιρο.
Ούτε η αφόρητη ζέστη
δεν είναι ικανή να με ζεστάνει,
γιατί μέσα μου βράζω.
Εκατό χειμώνες
κι είναι μόνοι τους
χωρίς άνοιξη και φθινόπωρο.
Σαν ένας κύκλος
με όλα τα σημεία του
ο ένας χειμώνας μετά τον άλλο.
Εκατό χειμώνες
κι ακόμη να κρυώσω
απλά έχω κουραστεί.
Αυτό το καλοκαίρι είχα κρατήσει
μα φαίνεται πως ούτε κι αυτό θα με ζεστάνει,
γιατί μέσα μου βράζω.
Εκατό χειμώνες
με κούραση, ιδρώτες κι αναμονή
ίσως και λίγο χιόνι να δροσίζει.
Τόσο ώστε να βλέπω
στους υδρατμούς του
την τύχη μου να στριφογυρίζει.
Καλοκαίρι και γράφω για χειμώνες
αυτούς που φάνταζαν αιώνες.
Τώρα που όλα τελικά γυρίζουν
απ' την αγρύπνια έχω ξεχάσει πως μυρίζουν
όλα τα καλοκαιρινά μου κάλλη.
Έτσι
με Εκατό χειμώνες
φεύγω
έχοντας σκύψει το κεφάλι.
Υ.Γ.
Μη ξεγελιέσαι απ' το γέλιο
κι απ' το σκυμμένο μου κεφάλι.
Αυτό που βλέπεις είναι όπλο
με τραβηγμένη τη σκανδάλη.
Γιατί μόνο όταν σκύβει κανείς μαθαίνει να κοιτά μπροστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου