Χτυπάει πένθιμα

Είχε κι ο θάνατος 

Την τιμητική του

Κάθε τόσο η καμπάνα χτυπά πένθιμα

Στο χωριό 

Συνειδητά κι υποσυνείδητα 

Όλοι μας γειωνόμαστε για λίγο 

Με την θνητή μας φύση 

Ερωτήση:

Ποιος πέθανε;

Ούτε πως, ούτε γιατί 

Κι αντιλαμβάνεται κανείς ότι η πιο ενδιαφερουσα ερώτηση του ανθρώπου είναι Ποιος;

Μια συνεχής αναζήτηση του υποκειμένου.

Υ.Γ. 

Είναι αυτή η παράδοση που σβήνει μαζί με τον ήχο της καμπάνας που με πονάει πιο πολύ. Αυτά τα διαμάντια της συλλογικής μας διαβίωσης, των οποίων η απώλεια διαβρώνει σιγά σιγά τις ψυχές μας.

Ώσπου να είμαστε πλέον κάποιοι άλλοι.

Αδιέξοδο

Δεν μιλάμε πλέον

Δεν συζητάμε

ούτε για τα απλά 

ούτε για τα περίπλοκα

Κι ο λόγος;

Άγνωστο το γιατί, αν υπάρχει καν.

Ίσως το αδιέξοδό μας

να σχετίζεται σημαντικά

με δύο γεγονότα:

Η υπομονη μου να σου εξηγώ τελείωσε

Η υπομονή σου να με ακούς εξαντλήθηκε 

Γόρδιος δεσμός

 Ξεχειλίζουν συναισθήματα τα βλέμματα, τόσο πολύ που φοβόμαστε να κοιταχτούμε στα μάτια.

Μάθαμε άλλωστε πως τα βλέμματα κοιτάνε πάντα σε ένα σημείο•

εκεί που ενώνεται η σάρκα με την ψυχή, της ζωή τον γόρδιο δεσμό 

που μόνο ο θάνατος κόβει.

Όλα όσα αρνηθήκαμε

Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς

την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση

ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή.

Μια ταπείνωση, που δεν ανταποδόθηκε,

αναπηδάει μιαν άλλη ώρα, σαν μαχαίρι, μέσα σου

για να σκοτώσει ό,τι πιο πολύ αγαπάς.

Ένα μεγάλο, ακατόρθωτο όνειρο,

που του ’κλεισες την πόρτα,

κάθεται 'κεί απέξω χρόνια τώρα

κι όταν σε βρουν νεκρό,

κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες

ν’ ακούς αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του

να γδέρνουνε την πόρτα σου.

Όλα όσα αρνηθήκαμε...

αυτό είναι το πεπρωμένο μας.

Τάσος Λειβαδίτης, "Οι τελευταίοι", 1964 -απόσπασμα

Ο ξένος κι η σειρήνα της αυγής

Πέρασα από λαιστρυγόνες και συμπληγάδες
για να σε βρω να κάθεσαι σκεπτική και μόνη
στην ακρογυαλιά μιας παραλίας δίχως ηλιοβασίλεμα
και σου είπα:

'' έ συ, κυρά, με τα όμορφα μαλλιά, για δεν έρχεσαι μαζί μου;

η σκέψη σου άνετα μπορεί να ξεκουραστεί στα χέρια μου

μαζί με το κορμί σου μέχρι το επόμενο ηλιοβασίλεμα''


Με κοίταξες με δυο μάτια γεμάτα δάκρυα και υπομονή,
θλιμμένη μα χαρούμενη και μου απάντησες:

'' δε ζητώ την ξεκούρασή σου ξένε μου,

μα αν μου βρεις ηλιοβασίλεμα, θα μείνω για πάντα στα χέρια σου,

δική σου για μια ζωή. Πρόσεχε με όμως να με κρατάς,

γιατί σαν δω ξανά το ηλιοβασίλεμα θα φύγω,

όπως έκανα όταν με βρήκες''

Αλλεργιογόνο

Ψαχούλευα την γύρη
της ευτυχίας μου
και σκόρπισα γύρω μου
μια σκόνη, αλλεργιογόνο.

Άγγιζα τα κόκκινα μάτια μου
κι αντί για δάκρυα
έκλαιγα όμορφες στιγμές
ψιχάλες δροσιάς στο άνυδρο παρόν μου.

Εν αρχή

Στην αρχή δεν είδα 

Τίποτα άλλο 

Από το βλέμμα σου

Έπειτα δεν άκουγα

Τίποτα άλλο

Από την φωνή σου

Τέλος δεν ένιωθα

Τίποτα άλλο

Από το άγγιγμα σου

"Κι η αλήθεια;" με ρώτησες με απόρροια.

"Υπερτιμημένη κι αυτή" σου απάντησα κλαίγοντας.

Η λάθος αγάπη

Μοναδικός αλτρουϊσμός:
η λάθος αγάπη.
Το σωστό
μολυσμένο από συμφέρον.

Εγώ στα όρια του δρόμου
κοιτάζοντας τα λουλούδια,
πέρα απ΄ την λευκή γραμμή.

Το μαύρο μια ανάσα μακρυά
και μας ορίζει.

Τα βήματα πάντα εκεί
μας περιμένουν να τα φορέσουμε
να πάμε μακρυά,
βαθειά μέσα στο άγνωστο,
να βρούμε κι άλλους μοναχικούς
στο δρόμο προς την λήθη.

Φοβηθήκαμε την λάθος αγάπη.
Από δω και τώρα πάντα μόνοι.

Νέα ζωή

Σ´αγαπώ πριν σε μάθω
Πριν τα μάτια μου θαμπώσουν
απ' την γνώση
πριν τα χείλη μου στεγνώσουν
με την πτώση.

Τα λίγα σου λόγια
δίπλα μου
τα δυο σου χέρια
γύρω μου
κι αυτή η καρδιά
που μόνη συνήθισε 

να χτυπά στα χέρια σου για ακόμη μια φορά.

Το αν και το φιλί
Το μη και το άγγιγμα
Το όχι και το θέλω
Εσύ κι εγώ

Χρόνια περνάν και λόγια ξεχνιούνται
Κι όμως συστάδες κυττάρων της αγάπης μας
Παλλονται για πάντα στον ρυθμό

που συντονίζονται
δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν μια για πάντα.

Μέλλον μαζί
Βραχύ παρόν
Τέλος και χώρια
Αρχή, χέρι-χέρι

Δεν ήμουν σίγουρος ποτέ
Δεν ήσουν ποτέ αβέβαιη
Μαζί μια τρικυμία
Χώρια μια όαση δίχως νερό

Πως να ξοδέψω μια ζωή στο άπειρο
Πως να μην θέλω να πνίγομαι μαζί σου εξακολουθητικά

Μέχρι την επόμενη αυγή
Το επόμενο κλαψούρισμα
Στην αγκαλιά της νέας ζωής.

Ιανουάριος 2019

Διακριτητική

Τα λιγοστά λόγια δίπλα στα περίσσια δάκρυα
κρύβανε πάντα μια αλήθεια πιο πλατυά απο την πραγματικότητα
Δυο μάτια βουρκωμένα δίπλα σε χείλη αμίλητα
κυοφορούν μια θάλασσα πιο βαθυά απ' όλους τους ωκεανούς,
Θάλασσα συναισθήματα, ανθρώπων έργα.

Καλοκαιρινό παιχνίδι

Στα μικρά σπίτια με τις τσιμεντένιες αυλές και τους χωμάτινους δρόμους
Μεγαλώσαμε δίχως πριν και αύριο μόνο τώρα και σε λίγο
Τρέξαμε να τα φτύσουμε πριν μας προλάβουν οι σκοτούρες
Κάναμε ποδήλατο χωρίς χέρια στο τιμόνι πριν μας δέσουν με ασφάλειες ζωής
Τραβήξαμε το ξύλινο αμαξάκι με τις ψεύτικες πλαστικές ρόδες
μέχρι ψηλά στην ανηφόρα, ξανά και ξανά
Μέχρι να ρθει το σούρουπο, να ανάψουν τα φώτα στις κολόνες της  ΔΕΗ
και να ακουστεί μια φωνή:
"Στο σπίτι γρήγορα τώρα, νύχτωσε"

Συναντιόμαστε στην Αλήθεια

Συναντιόμαστε στην αλήθεια
σαν δυο παιδιά καταμεσήμερο
στην γειτονιά, στην πίσω αυλή.

Τα λόγια πάντα χαμηλόφωνα
η κίνηση φευγαλέα κι ήρεμη
ήλιος και πολλές μικρές σκιές.

Συναντιόμαστε στην αλήθεια εμείς
μετά από παρακάμψεις στο ψέμα
και στάσεις στην αδράνεια της ρουτίνας.

Πίνουμε καφεδάκι και τα λέμε
περπατάμε δίπλα στο λιμάνι
και πιανόμαστε χέρι-χέρι.

Δεν ντρεπόμαστε ποτέ ο ένας τον άλλο
δεν θαυμάζουμε τίποτα
ειλικρίνεια και πάθος
τα μοναδικά μας ελαττώματα.
Το βράδυ, το αεράκι, το τέλος του καλοκαιριού
μας βρίσκει δίπλα στο αντίο.
Κλείνουμε την πόρτα πίσω μας
και συνεχίζουμε με καρδιές δίχως χτύπο.

Συναντιόμαστε στην αλήθεια
βλέπουμε ότι είμαστε εν δυνάμει ζωντανοί
μα επιστρέφουμε στην σταθερότητα
για μια ακόμη φορά.

Ο ξένος κι η σειρήνα της αυγής

Πέρασα από λαιστρυγόνες και συμπληγάδες
για να σε βρω να κάθεσαι σκεπτική και μόνη
στην ακρογυαλιά μιας παραλίας δίχως ηλιοβασίλεμα
και σου είπα:

'' έ συ, κυρά, με τα όμορφα μαλλιά, για δεν έρχεσαι μαζί μου;

η σκέψη σου άνετα μπορεί να ξεκουραστεί στα χέρια μου

μαζί με το κορμί σου, μέχρι το επόμενο ηλιοβασίλεμα''


Με κοίταξες με δυο μάτια γεμάτα δάκρυα και υπομονή,
θλιμμένη μα παρά ταύτα χαρούμενη και μου απάντησες:

'' δε ζητώ ξεκούραση ξένε μου,

μα αν μου βρεις ηλιοβασίλεμα, θα μείνω για πάντα στα χέρια σου,

δική σου για μια ζωή. Πρόσεχε με όμως να με κρατάς,

γιατί σαν δω ξανά το ηλιοβασίλεμα θα φύγω,

όπως έκανα όταν με βρήκες''

Το βλέμμα σου λεξιδοτεί

Οι άνθρωποι της θάλασσας μιλάνε με τα φωνήεντα αγάπη μου
και οι βουνίσιοι μόνο με τα σύμφωνα.
Κι συ μια υδροχόος που μου ζητά λέξεις ολόκληρες
γεμάτες και δυνατές,
να περάσουν τα βουνά,
να κολυμπήσουν τις θάλασσες
και να πετάξουν στους ουρανούς
για να σε βρίσκουν παντού και πάντα,
                                                             ώστε να μπορείς να νιώθεις.

Κι εγώ σου ζητώ να με κοιτάς στα μάτια,
εμένα τον άνθρωπο της θάλασσας και των φωνηέντων
που ανέβηκα στην πιο ψηλή κορφή
και έμαθα να σου λέω τις λέξεις ολόκληρες για τις ακούς.
Έμενα που στέκομαι γυμνός εκεί πάνω,
κοίτα με στα μάτια αγάπη μου,
όχι γιατί φοβάμαι τα ύψη
αλλά γιατί το βλέμμα σου λεξιδοτεί την σκέψη μου.

Τα λάθη

Τι νόμιζες;
Τα λάθη θα σε αφήσουν τόσο εύκολα;
Εσύ τα γέννησες, εσύ θα τα αναθρέψεις, είσαι ο γεννήτορας.
Είναι τα παιδιά σου, μεγάλα ή μικρά.
Τα σκοτώνεις;
Τα παρατάς;

Όσο γερνάς είτε σε κυνηγάνε αν τα καλλιεργείς,
είτε σε αφήνουν κι αυτά μόνο σου.
Μόνος να τριγυρνάς ανάμεσα σε μόνους.

Τι νόμιζες;
Τα λάθη

μας κάνουν ότι είμαστε

μας σμιλεύουν
αποκλύπτοντας το γνήσιο, το πρωταρχικό
τον πληγωμένο παιδικό μας εαυτό.

Η αυταπάρνηση του ''μαζί''

Τι κι αν τα όνειρα φυλάνε το μυστήριο
τόσο επτασφράγιστο
τόσο σκοτεινά διάφανο στην επαφή.
Εγώ κι εσύ περάσαμε την όχθη
αφήνοντας πίσω τα όνειρα
τις προσδοκίες για μας
και μαζί λουστήκαμε
μέσα στα ρόδα της επαφής,
από μέσα μέχρι έξω,
λίγο έως πολύ στην αυταπάρνηση του μαζί,
κόντρα στο κατεστημένο του χώρια
ενάντια στην εξάρτηση της μοναξιάς.
Εγώ κι εσύ ξεφλουδίσαμε εγωισμούς
κι απολαμβάνοντας τις σάρκες μας γυμνές
ζούμε ένα απύθμενο τώρα
θεϊκό
μέσα σε όλες τις ιδιότητες του ονείρου,
μα έξω απ' αυτό.
Δεν είναι όνειρο, Σ' αγαπώ.

Στα δύσκολα αγαπάμε καλύτερα

Τα μόνα λόγια που ακούγονται
είναι οι φόβοι των δειλων
κι οι ελπίδες των ερωτευμένων.
Τα μόνα άστρα που σβήνουν
είναι αυτά που γέμισαν το σύμπαν με ζωή.
Οι μόνοι άνθρωποι που φεύγουν για πάντα
είναι αυτοί που τα δώσαν όλα.

Τα μάτια σου κι ο χτύπος της καρδιάς σου
Τα χέρια μου κι ο ήχος της φωνής μου
Ένα ένστικτο παιδί κι ένας νούς στρατιώτης

Η θάλασσα που μας έσμιξε
αυτή που βάζει τα κύματα να μας χωρίζουν
μας κουβαλά στους ώμους της
υπομονετικά ώσπου να βρούμε τα παιδιά μας.

Τα όνειρα και τα ταξίδια
Τα δάκρυα και τα τηλέφωνα
Ο κόπος κι ο πόνος

Τα δοκιμάσαμε όλα, τα ίδια και τα αλλιωτικα
Χώρια, μαζί
Μακρυά και δίπλα
Πλάι-πλάι, πλάτη με πλάτη
Αυτό που έλειπε ήταν πάντα ένα:
Η αγάπη.
Αυτό που υπήρχε σε πλεόνασμα, ένα:
Το συμφέρον.

Και τώρα που όλα μας τα συμφέροντα γίναν σκόνη.
Τώρα που κι η επιβίωσή μας ίδια απειλείται.

Τώρα που το μόνο που σου έμεινε είμαι εγώ
και γω δεν έχω άλλο τίποτα παρά εσένα.

Τώρα στα δύσκολα, ψυχή μου
Εμείς αγαπάμε καλύτερα.

Αντέχεις;

Στα στάχυα της ημέρας
και στα κυκλάμινα που ποτίζονται
με νυχτερινά δάκρυα
αφήνω τα όνειρα μου να ξεκουράζονται,

μακρυά μου.

Μακρυά μου, γιατί δίπλα μου
τα πνίγω και τα καταστρέφω.

Τα συναρμολογώ ένα-ένα κάθε πρωί
για να τα φορέσω πριν ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί,

αντέχεις άραγε να με αντικρίσεις γυμνό;

Σώμα καλοκαιριού

Κι εκεί στο δρόμο
με τα πεύκα
καθίσαμε μαζί
φίλοι και γνωστοί,
και τα λόγια τρέχαν
γυμνά πάνω στον ιδρώτα
την καλοκαιρινής αρμύρας,
στο σταρένιο δέρμα σου.

Σβήσαν το φεγγάρι

Τρελός και ασταθής

και ρομαντικός.

Έτσι είναι ο έρωτας.

Διαπερνά τη ματαιότητα της ζωής

σαν αστραπή

και βγαίνει αλώβητος.

Μην με κοιτάς περίεργα

κι επικριτικά,

δεν είμαι εγώ που έσβησα το φεγγάρι.

Αυτοί το σβήσαν

για λόγους οικονομίας.

Γιατί ούτως ή άλλως

δεν μπορούσαν να το δουν

τυφλωμένοι 

μες τη λογική τους.

Μα οι εραστές

μπορούν και δίχως φεγγάρι

ν' αγαπούν.

Οι λογικοί που μείνανε ανέραστοι

είναι η μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας.